Η ιστορία ενός αθλητή

 Το 1986 είναι η χρόνια που συμμετείχα για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής. Οι συγκυρίες ήταν τέτοιες που την πρώτη αγωνιστική της περιόδου 1986-87, οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές έκαναν αποχή. Έτσι, καλούμασταν οι ερασιτέχνες και οι ημι-επαγγελματίες να συμμετάσχουμε στον αγώνα ώστε να μην μηδενιστούν οι ομάδες.Το παιχνίδι που κληθήκαμε να παίξουμε ήταν με τον Ολυμπιακό Πειραιώς. Θεωρώ ότι ήταν η αρχή για να υπάρξω στα σαλόνια της Α’ Εθνικής.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή …

Τον Δεκέμβριο του 1979 ο πατέρας μου έμαθε ότι οι προπονήσεις στον Απολλωνα λάμβαναν χώρα κάθε Δευτερα και Σαββατο, υπό την επίβλεψη των Μαστρακούλη Βασίλη και Κυριακού Βασίλη.

Την τότε εποχή, λοιπόν, όλα τα παιδάκια ανεβαίναμε πάνω στα σκαλοπάτια της θύρας 1 και καθόμασταν εκεί. Οι προπονητές, και κατά κύριο λογο ο Μαστρακούλης, έρχονταν και διάλεγαν ποιός θα κάνει προπόνηση. Κατεβαίναμε στα αποδυτήρια που βρίσκονταν κάτω απ’ τις κερκίδες. Όπως μπαίναμε, υπήρχε ένας χωρος κλειστού μπάσκετ, ενώ στην γωνία κάτω ήταν η καταπακτή που έβγαιναν έξω οι ποδοσφαιριστές. Προχωρώντας προς τα αποδυτήρια, δεξιά και πριν την πόρτα, υπήρχε ένα δωμάτιο, όπου ο Χρήστος Γκυζώρης  μαζί με την γυναίκα του μας μοίραζαν μπλούζα, σορτσάκι και σοσόνια για την προπόνηση. Φυσικά, στο αρχικό μας στάδιο τα ρούχα προορίζονταν μόνο για τους μεγαλύτερους  από εμάς. Τα πλυντήρια ήταν απέναντι από το δωμάτιο του Γκυζώρη. Ο κυρ-Χρήστος όποτε ήθελε να πειράξει κάποιον τον φώναζε ¨μορταδέλα¨!!

Το πρώτο πράγμα που μάθαμε από τον κύριο Χρήστο... ήταν ο τρόπος που έπρεπε να πλένουμε τα ρούχα μας. Συγκεκριμένα, έπρεπε να μπαίνουν στον κάδο του πλυντηρίου πάντοτε από την κανονική τους μεριά, και ποτέ γυρισμένα ανάποδα. Όταν έμπαινες στο χώρο των αποδυτηρίων ήταν σα να μπαίνεις σε εκκλησία. Όταν έβρεχε κι επειδή το γήπεδο ήταν ολισθηρό, οι προπονήσεις γίνονταν στον χώρο, όπου τώρα υπάρχει το πάρκινγκ. Τότε ήταν μια ξερή αλάνα, γεμάτη πέτρες, και αν τυχόν έπεφτες κάτω, το σημάδι θα έμενε για όλη σου την ζωή. Πολλά  ήταν τα παιδιά που μαζεύονταν, αλλά δεν έμπαιναν όλα για προπόνηση. Η «επιλογή» ήταν πάντα του προπονητή και γινόταν με κριτήριο την σπίθα που έβλεπε στα μάτια μας, το πάθος μας να μάθουμε ποδόσφαιρο. Εκείνη λοιπόν την περίοδο είχαν επιλέξει περίπου 120 παιδάκια.

Μέσα στο γήπεδο, η προπόνηση ξεκινούσε με το ένα παιδί απέναντι από το άλλο. Το πρώτο στάδιο ήταν να μάθουμε να κάνουμε κοντρόλ με την μπάλα. Απαράβατος δε κανόνας ήταν να δίνουμε πάσα με το εσωτερικό του ποδιού. Όποιος την έδινε με το εξωτερικό, μία φορά δεχόταν παρατήρηση. Στην δεύτερη... έπεφτε φάπα! Πιο αυστηρός ο κύριος Κυριακού, πιο οικείος ο κύριος Μαστρακούλης, ήταν και οι δύο άνθρωποι που μας ενέπνεαν και μας έδιναν κίνητρο για να τους μοιάσουμε. Ήταν δυο άτομα που γνώριζαν πρόσωπα και καταστάσεις για την ομάδα και είχαν το μεράκι να μας οδηγήσουν στον δρόμο του ποδοσφαίρου.

Υπήρξαν πολλά ταλέντα που στην πορεία χάθηκαν. Οι παράγοντες...πολλοί. Είτε δεν ανταποκρίνονταν στην προπόνηση, είτε  δεν έδειχναν το πραγματικό τους ταλέντο κατά την διάρκεια του αγώνα, είτε δέχονταν πιέσεις από τους γονείς τους, οι οποίοι, προβάλλοντας δικά τους ποδοσφαιρικά απωθήμενα, πιπίλιζαν το μυαλουδάκι τους, κάνοντάς τα να νομίζουν ότι είναι.... ο Πελέ.  Σιγά - σιγά, μέρα με την μέρα, βδομάδα με την βδομάδα,  ρουφάγαμε αυτά που μας μάθαιναν οι προπονητές μας, με αποκορύφωμα την στιγμή που μας έδωσαν το πολυπόθητο πορτοκαλί δελτίο εγγραφής μας στον σύλλογο. Αυτή η στιγμή, που τώρα πια έχει απαξιωθεί, ήταν για μας κάτι ιερό. Γιατί τότε δεν υπήρχαν οι συνδρομές στον σύλλογο, με αποτέλεσμα όλα τα παιδιά,οικονομικά εύρωστα ή μη, να είμαστε ένα.

Το πόσο σημαντικό ήταν το να είσαι μέλος στην ομάδα του Απόλλωνα, το καταλάβαινες από την πρώτη στιγμή  που διέβαινες την μεγάλη σιδερένια πόρτα. Η μυρωδιά των αποδυτηρίων, τα άτομα που συναντούσες, οι ποδοσφαιριστές της πρώτης ομάδος, ο τρόπος που σε κοιτούσαν, η προσπάθειά σου να τους κλέψεις μια ματιά.

Η μετά το 1980 εποχή βρίσκει τις ακαδημίες της ομάδας μας να έχουν ως προπονητικό δίδυμο τον κύριο Βασίλη Μαστρακούλη,  που είχε παραμείνει στον σύλλογο του ερασιτέχνη, συνοδεία μιας άλλης μεγάλης μορφής του συλλόγου, του κυρίου Τάκη Ασημακόπουλου.

Έτσι λοιπόν, μετά την γενιά των παιδιών που είχαν πάρει το Πρωτάθλημα Ερασιτεχνών την περιοδο 1979 - 80,  γινόταν προσπάθεια να δημιουργηθεί εκ νέου μια φουρνιά που θα επάνδρωνε, μετά από λίγα χρόνια, και την επαγγελματική ομάδα. Ποδοσφαιριστές που έγιναν εκείνα τα χρόνια επαγγελματίες ήταν: ο Πέτρος Μπόντζος, ο Κώστας Αργυρίου, ο Γιώργος Κοτταράς, ο Βασίλης Τσιγκούλης, ο Ανδρέας Μαγγιώρος, ο Στέλιος Λεβογιάννης. Ο Απόλλωνας ήταν πάντα πηγή νέων ποδοσφαιρικών ταλέντων που επάνδρωναν με επιτυχία την πρώτη ομάδα. Γι' αυτό και οι άνθρωποι που βρίσκονταν στη θέση της επιλογής ήταν άτομα που γνώριζαν τί εστί ποδόσφαιρο, τί εστί τρέξιμο, τί εστί μαρκάρισμα, τί εστί πόνος, τί εστί χαρά, τί εστί λύπη, τί εστί προσπάθεια όχι μόνο για τον εαυτό σου, αλλά και για τον συμπαίχτη σου. Αξίζει να αναφερθεί ότι στο πόστο του εφόρου, για πολλά χρόνια, ήταν ο αείμνηστος Γιώργος Παντελιδης, ένας θεόρατος άνθρωπος που ήταν η ψυχή της ομάδας, λύνοντας ό,τι πρόβληματα εξωγηπεδικα προέκυπταν. Τα παιδιά πολλά και οι προπονητες μόνο δυο! Καλούνταν να διακρίνουν το κάτι παραπάνω, που θα έδινε σε κάποια απ' αυτά μια φανέλα.

Ώρες πολλές σε προπονήσεις για να έρθει τελικά η στιγμή, εν έτει 1982, να παίξουμε το πρώτο μας παιχνίδι με μια ανεξάρτητη ομάδα, τον Α. Ο. Κολιάτσου. Μια ομάδα δημιουργημένη από παιδιά, τα οποία είχαν παίξει σε μια άλλη ανεξάρτητη, τεράστια ομάδα, την ΛΟΝΓΚ ΛΑΙΒ. Ομάδα που είχε βγάλει τεράστιους ποδοσφαιριστές την δεκαετία του 70. Από τα εκατόν είκοσι παιδάκια λοιπόν, φτιάχτηκαν δυο ενδεκάδες οι οποίες, τα επόμενα χρόνια και με διάφορες προσθαφαιρέσεις, θα έδιναν ζωή στην πρώτη ομάδα.

Στα τέλη της δεκαετίας του 70, το ελληνικό ποδόσφαιρο αρχίζει να μπαίνει σε επαγγελματικό πλαίσιο κι έτσι στον σύλλογο ξεχωρίζει η επαγγελματική ομάδα, την οποία διαχειριζόταν ο κύριος Κώστας Αλαμανος, ενώ τα υπόλοιπα αθλητικά τμήματα διαχειριζόταν  ο ερασιτέχνης Γυμναστικός Σύλλογος Απόλλων. Το ποδόσφαιρο στην χώρα μας αρχίζει να οργανώνεται σε όλα τα επίπεδα με συμβόλαια και εν γένει με το χτίσιμο της εικόνας του επαγγελμτία ποδοσφαιριστή, με όργανο πλέον διαχειριστικό και από πλευράς ομάδων ΠΑΕ και από πλευράς ποδοσφαιριστών Π. Σ. Α. Π.

Το ποδοσφαιρικό σχολείο είναι όπως το μαθησιακό σχολείο. Το κάθε τμήμα είναι και μια τάξη. Έτσι λοιπόν, ξεκινήσαμε στο παιδικό τμήμα, προχωρήσαμε στο εφηβικό και ύστερα στο ερασιτεχνικό. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε ποδοσφαιρική τάξη οι προπονητές μου με εμπιστεύονταν, μου έκαναν την τιμή να είμαι αρχηγός σε όλες και να αισθάνομαι ακόμα περισοτερο υπεύθυνος. Γιατί κάθε φορά έπρεπε να δείχνεις στους μικρότερους ότι το έμβλημα που έχουμε στο στήθος πρέπει να το σεβόμαστε  και να το τιμάμε.

Το κάθε σκαλοπάτι είχε τις δυσκολίες του. Εκείνη την εποχή ήταν σύνηθες παίκτες από διαφορετικές ομάδες να γνωριζόμαστε μεταξύ μας, διότι "περνούσαμε" τις τάξεις μαζί έως το σημείο που τελικά παίξαμε αντίπαλοι και με την επαγγελματική ομάδα. Φέρνω παραδείγματα όπως τον Σπύρο Μαραγκό, τον Γιαννη Παπουλιδη, τον Μανώλη Παπαδόπουλο, τον Νίκο Μιρτσεκη, τον Δημήτρη Βολωνακη, τον Γιώργο Κουτουλά. Και φυσικά πολλά αλλά παιδιά που δεν έπαιξαν στην πρώτη ομάδα τους, αλλά κάνανε καριέρα σε άλλες ομάδες στις οποίες προωθήθηκαν.

Απ' την Αρχή εως το Τέλος..

 

 

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

ΤΟ ΔΕΛΤΙΟ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Έτσι λοιπόν, παιδί κι εγώ, σαν όλα τα αλλά παιδιά που τους άρεσε το ποδόσφαιρο, ξεκίνησα την προπόνηση στην ομάδα του Απόλλωνα. Την Δευτέρα, μόλις τελείωνα από το σχολειό, το οποίο βρισκόταν στην Γκράβα στα Πατήσια, ερχόμουν με τα πόδια στη Ριζούπολη και έμπαινα στο γήπεδο. Στο τέλος κάθε προπόνησης περνούσαμε από το κυλικείο,το οποίο βρισκόταν εκεί που τώρα λειτουργούν τα γραφεία του Γ. Σ. Απόλλων και η καφετέρια. Εκεί, ο κύριος Γιαννίμπας Πολύδωρος, πρώην ποδοσφαιριστής  μια άλλης εποχής, εκείνης της μεγάλης ομάδας του Απόλλωνα, ετοίμαζε για τον καθένα  μας από ένα τοστ ψημένο και μια πλαστική πορτοκαλάδα,από εκείνες  με το αλουμινένιο άνοιγμα. Το Σάββατο γινόταν σχεδόν το  ίδιο, αλλά τα παιδιά που ερχόταν στο γήπεδο ήταν πολύ περισότερα. 

Η ιστορία ενός συλλόγου γράφεται από πολλούς παράγοντες. Οι πρώτοι όμως που    καταγράφουν την πορεία αυτής και παίζουν καθοριστικό ρολό είναι οι ποδοσφαιριστές της. 
Όταν είσαι παιδί κι έρχεσαι σε έναν σύλλογο του οποίου  το όνομα  είναι μέσα στα δέκα μεγαλύτερα ονόματα του Ελληνικού ποδοσφαίρου, πρέπει να δείχνεις τον ανάλογο σεβασμό και   αξιοπρέπεια σ' αυτούς που θα έχουν την επίβλεψη σου. Είναι σίγουρο ότι όλα τα παιδιά  θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο και να διακριθούν, είναι σίγουρο ότι όλα τα παιδιά θέλουν  να «χωρέσουν» στην ενδεκάδα, όμως, είναι επίσης σίγουρο  ότι κανένας προπονητής δεν είχε την παραμικρή εμπάθεια για κανένα από τα πιτσιρίκια. Αντιθετως, προσπαθούσε να  βγάλει από το καθένα το ταλέντο που θα το οδηγούσε κάθε χρόνο και στην  παραπάνω  ομάδα. 

Δύσκολο το έργο του να είσαι προπονητής στα πιτσιρίκια, γιατί μεταξύ άλλων, πρέπει να διαχειριστείς και εκείνους τους  γονείς που αισθάνονται αδικημένοι, όταν το παιδί τους δεν παίζει.

 Κι αυτό οφείλεται καμία  φορά, σε απωθημένα που έχουν οι γονείς, κάνοντας τους να  νομίζουν ότι το παιδί τους είναι" πιο πάνω ποδοσφαιρικά" από τα αλλά παιδιά. Αυτό δε το συναίσθημα, το μετέδιδαν και στο παιδί, το οποίο, όταν ερχόταν η στιγμή να δείξει ορισμένα πράγματα από το ταλέντο του, ένιωθε εγκλωβισμένο σ'έναν κόσμο που είχε δημιουργήσει ο γονιός του, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να αποδώσει τα αναμενόμενα.  
Υπήρξαν και στην δίκια μας γενιά ορισμένοι γονείς που προσπαθούσαν να δημιουργήσουν  εντάσεις, γιατί αισθάνονταν ότι αδικείται το παιδί τους. Όμως, οι άνθρωποι που υπήρχαν τότε στον σύλλογο ήταν παρά πολύ καλά διαβασμένοι ποδοσφαιρικά. 
Σίγουρα, άνθρωποι όπως ο αείμνηστος Γιώργος Παντελίδης δεν μπορούν να ξαναυπάρξουν, γιατί ήταν ένας κυνηγός ταλέντων απ' όλες τις γύρω περιοχές της Ριζούπολης. Ήταν ένας αδιάκοπος εργάτης του συλλόγου που έψαχνε να βρει εκείνους τους μικρούς ποδοσφαιριστές που στα επόμενα χρόνια θα γίνονταν ποδοσφαιρικοί ήρωες της μεγάλης ομάδας.

Την Κυριακή, η πρώτη ομάδα έδινε αγώνες πρωταθλήματος, ενώ πριν το δικό της αγώνα,  έπαιζε η δεύτερη ομάδα, η ερασιτεχνική. Τότε κανείς δεν προβληματιζόταν σχετικά με το  αν το γήπεδο ήταν καλό ή αν  το χορτάρι θα χαλούσε. Ήταν αλλά τα χρόνια, άλλες οι καταστάσεις. 


Έτσι λοιπόν, κι εγώ σαν παιδί, πήγαινα στο γήπεδο με τον πάτερα μου. Τις περισόττερες  φορές έπαιρνε εισιτήριο στο πέταλο, από την πλευρά του τρένου, πίσω απ' το τέρμα. Εκεί καθόμασταν και παρακολουθούσαμε τον αγώνα. Παρακολουθούσα τους παίχτες και μέσα μου είχα την κρυφή επιθυμία ότι κάποια μέρα θα γίνω κι εγώ σαν  αυτούς. Στην προπόνηση τότε, δεν πήγαινα ποτέ στην ώρα που μας έλεγαν. Πάντοτε ήμουν εκεί  σχεδόν μια ώρα νωρίτερα, καθώς πριν από εμάς έκανε προπόνηση η πρώτη ομάδα κι ήθελα να βλέπω τι κάνουν, να δω πώς συμπεριφέρονται, να «κλέψω» ποδοσφαιρικά κόλπα απ'ς αυτούς. Τους κοιτούσα σαν να ήταν θεοί. Αισθανόμουν δέος την ώρα που περνούσαν μέσα απ' τα αποδυτήρια δίπλα μου. 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ  παιχνίδια τους που  παρακολουθούσα κι ήμουν παιδί μικρο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ παίχτες που τότε μου έκαναν εντύπωση και  πλέον τους συναντάω στα παιχνίδια και τις συναντήσεις των παλαίμαχων. 

 Κι επειδή τα νέα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν και να αποτυπώνουν στο μυαλό τους ποδοσφαιρικές σκηνές, θα αναφέρω  μερικούς από αυτους που αποτέλεσαν για μένα  το έναυσμα για να γίνω ποδοσφαιριστής: ΚώσταςΒρεττός,Μάκης Χατζής, Γιάννης Γεωργαράς, Τάκης Παντελής, Ηλίας Μπέριος, Γιάννης Δοντάς. Είναι μερικοί μόνο από εκείνους, που  έβλεπα με τα παιδικά μου ματιά, κι ήθελα κάποια μέρα να με αξιώσει ο Θεός να γίνω σαν κι αυτούς. 

Φυσικά δε θα ξεχάσω τον τεράστιο Ζίγκμουντ Κούκλα τον οποίο έβλεπα στο τέλος κάθε προπόνησης να βάζει στοιχήματα για το πόσα πέναλτι θα πιάσει. Όπως δε θα ξεχάσω το παιχνίδι με τον Παναθηναικό, στο βούρκο της Ριζούπολης και το γκολ του Γεωργαρά εκείνης της εποχής. Ή εκείνο το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, όταν  οι φίλαθλοί του έκαναν το γήπεδο γης μαδιαμ. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον Μάκη Χατζή που έκανε ότι ήθελε τους αντιπάλους του από την αριστερή πλευρά, τον Ηλία Μπέριο από δεξιά και το «άλογο», όπως τον αποκαλούσα, Γιάννη Δοντά. Τον πληθωρικό στην άμυνα Γιώργο Τζιβόγλου και το τρεχαντήρι, τον άνθρωπο για όλες τις βρώμικες δουλείες εντός γηπέδου, τον Κώστα Βρεττο. 

Σ' όλους αυτούς ήρθαν και προστέθηκαν παιδιά που γαλουχήθηκαν ποδοσφαιρικά μέσα στον Απόλλωνα. Μποντζος Πέτρος, Μαγγιώρος Ανδρέας, Τσιγγούλης Βασίλης, Αργυρίου Κώστας, Λεβογιάννης Στέλιος, είναι τα νέα ποδοσφαιρικά πρόσωπα στην πρώτη ομάδα, που για μένα θα παίξουν καθοριστικό ρολό στην μετέπειτα πορεία μου στον σύλλογο. 

Να σημειώσω ότι στον σύλλογο του Απόλλωνα επιστρέφει ως ποδοσφαιριστής, μετά από τρία χρόνια, ο Γιάννης Παθιακάκης.

 

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΕΛΙΚΟΣ

ΤΕΤΑΡΤΗ 13-06-1984 ΤΕΛΙΚΟΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ - ΑΠΟΛΛΩΝ = 4-2

  Την περίοδο 1982-1983 κατακτώ το πρώτο μου ποδοσφαιρικό μετάλλιο με την εφηβικη ομάδα του Απόλλωνα.

 Κάθε χρόνο κατακτούσαμε στα πρωταθλήματα της ΕΠΣΑ στο παιδικό, στο εφηβικό τις 

πρώτες θέσεις. Χαρακτηριστικό όμως θα μου μείνει ο Τελικός του εφηβικού πρωταθλήματος στις 13 Ιουνίου του 1984 στο γήπεδο του Παναθηναικού ‘Αποστολος Νικολαιδης’. Έχει δοθεί μεγάλη επισημότητα και είναι ένας μεγάλος τελικός. Το παιχνίδι είναι βραδυνό. 

Είμαστε οι δυο καλύτερες ομάδες τους πρωταθλήματος Απόλλων και Πανιώνιος. Πάντοτε 

υπήρχε η άποψη του ότι η ομάδα τα Νέας Σμύρνης είναι τα παιδιά μιας ομάδας 

πλουσιοπάροχης καλές εμφανίσεις, καλές φόρμες  γενικά μια ομάδα που τα είχε όλα ενώ 

εμείς ήμασταν η φτωχή ομάδα η ομάδας της μιζέριας. Σε όλες τις κατηγορίες από την 

μικρότερη έως την μεγαλύτερη υπήρχε πάντοτε το κλίμα μίσους και έντασης. Θεωρούσαν 

πάντα ότι είναι το πλούσιο σωματείο και εμείς το φτωχό. 

Αυτός ο Τελικός τα είχε όλα!! Προηγηθήκαμε 1  0 αλλά το τελικό αποτέλεσμα μας βρήκε να χάσουμε με 4 -2. Ήταν το πρώτο μας μεγάλο 

τεστ που η ομάδα που χτιζόταν επί τρία τέσσερα χρόνια περνούσε. Ο τότε πρόεδρος του Γ. Σ. Απόλλων κύριος Κώστας Παπαγεωργίου θέλησε να μας επιβραβεύσει για την προσπάθεια 

κάνοντας μας τα εισιτήρια και την διαμονή μας για την Γαλλία. Ένας νόμος της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού όμως τότε δεν επέτρεψε να πραγματοποιηθεί το ταξίδι  δώρο. Έτσι με γρήγορο συντονισμό απ μέρους εκείνης της διοίκησης μας πήγε ο σύλλογος ένα δεκαήμερο ταξίδι 

στην Χαλκιδική που μας έμεινε σε όλους αξέχαστο. 

Θα αναφέρω λοιπόν ότι μετά τις απονομές που έγιναν σ αυτόν τον τελικό που μας έδειξε και σε στιγμιότυπα η τηλεόραση για πρώτη φορά δεν γύρισα σπίτι αλλά πήγα να συναντήσω τους φίλους μου που με περίμεναν. Σαν παιδί των Πατησίων κυκλοφορούσαμε ανέμελα στην 

περιοχή αυτή χωρίς να έχουμε φόβους. Εκείνο λοιπόν το βράδυ είχα πάρει το μετάλλιο μαζί 

μου μέσα στην τσέπη μου. Με τους φίλους μου λοιπόν πήγαμε σε ένα ρεμπετάδικο της 

εποχής εκείνης που ήταν πάνω στην οδό Πατησίων το όνομα του ‘ΑΜΑΝ ΑΜΑΝ’. Είχαμε πάει νωρίς και στην παρέα μου είχα και τον πάτερα του Στέλιου 

Λεβογιάννη τον κυρ Μάρκο. Παρ όλο που ήταν ένας μεγάλος άνθρωπος - σαν πατέρας μου  τον είχαμε πολλές φορές στην παρέα μας γιατί ήταν ένας ποδοσφαιράνθρωπος και 

αισθανόταν πολύ όμορφα να βρίσκεται ανάμεσα σε μας τα παιδιά της γειτονίας του. Ήταν ένας άνθρωπος ταλαιπωρημένος που είχε περάσει πολλές ανθρωπινές δύσκολες καταστάσεις με σημαντικότερη τον χαμό του γιου του σε τροχαίο, γεγονός που είχε συγκλονίσει όλους μας 

εκείνη την περίοδο. Εκείνο λοιπόν το βράδυ και ενώ ακούγαμε το μπαγλαμαδάκι να παίζει 

έβγαζα κάθε λίγο και λιγάκι από την τσέπη του παντελονιού μου το μετάλλιο εκείνο και το 

κοιτούσα κάτω από τοξύλινο τραπεζάκι, το χάιδευα με τα ακροδάκτυλα μου και 

αναρωτιόμουν αν θα έρθουν κι άλλες στιγμές όπως εκείνης της βραδιάς.. 


Προσεχως…. συνεχίζεται

Η ΕΚΔΡΟΜΗ

1984 Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΕΦΗΒΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Η διοίκηση του ερασιτέχνη Απόλλων με δική της πρωτοβουλία υστέρα από τον τελικό του 

εφηβικού πρωταθλήματος και λόγω ότι δεν κατάφερε να πάμε στο εξωτερικό στο Λουβιέ της Γαλλίας σε ένα τουρνουά που θα είχαμε συμμέτοχη μετά της σχετικής απαγόρευσης από την Γενική Γραμματεία Αθλητισμού αποφάσισαν να μας πάνε δεκαπέντε μέρες στο Πευκοχώρι Χαλκιδικής.

Αναχωρήσαμε μια ομάδα είκοσι ποδοσφαιριστών με προπονητή τον κύριο Μαστρακούλη Βασίλη με την σύζυγο του και τα δυο δίδυμα παιδιά του και αρχηγός Αποστολής τον κύριο 

Μαρτίκο. Μαζί μας φυσικά ήταν και ο φροντιστής όλων των τμημάτων του Απόλλωνα  από την 

επαγγελματική έως και τα τσικό  ο Χρηστός Γκιζώρης μετά της συζύγου του κυρίας Λουκίας και ο ακούραστος έφορος της ομάδας Γιώργος Παντελίδης.

 Για εκείνη την εποχή ήταν κάτι το πρωτοποριακό να μεταβεί μια εφηβική ποδοσφαιρική 

ομάδα για διακοπές. Όλα τα παιδιά ήμασταν πολύ χαρούμενα και την θυμόμασταν για πολλά χρόνια. 
Επίσης να αναφέρω ότι όλο το ταξίδι ήταν αποκλειστικά πληρωμένο από την διοίκηση του 

ερασιτέχνη. 
Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε το ταξίδι…μην νομίζει κανείς ότι σ αυτήν την εκδρομή δεν είχαμε και περιστατικά που δημιούργησαν 

στους υπευθύνους που είχαμε μαζί.. Εγώ κοιμόμουν με τον Ηλία Μπουλιό στο μέσα δωμάτιο ενώ στο έξω από εμάς ήταν ο Κώστας Στέφανου με τον Δήμου. Ο Μπουλιός ήταν ένα ήσυχο παιδί που ποτέ δεν έδωσε το παραμικρό δικαίωμα σε όποια ομάδα και αν αγωνιζόταν και 

που ο Θεός μας ευλόγησε να γίνουμε επαγγελματίες και να κάνουμε το όνειρο μας 

πραγματικότητα. 
Χαρακτηριστικό ήταν ένα βράδυ που ενώ όλοι ήμασταν στα δωμάτια μας ο κύριος 

Μαστρακούλης κτύπησε δυνατά την πόρτα μας. Ήμασταν δυο από τα παιδιά που ο 

προπονητής μας εμπιστευόταν όχι μόνο για τις ποδοσφαιρικές μας ικανότητες αλλά για τον 

τρόπο σκέψης μας και το ήθος που είχαμε επιδείξει και μέσα και έξω από τον αγωνιστικό χώρο. 
Έτσι λοιπόν γύρω στις 3: 00 τα ξημερώματα μπαίνει στο δωμάτιο μας και μας λέει: σηκωθείτε από τα κρεβάτια σας να έρθετε μαζί μου.. κάποια παιδιά δεν είναι στα δωμάτια τους και 

πρέπει να ψάξουμε να δούμε που είναι.. 
Λείπανε έξι άτομα μέλη της ομάδας μας. Είχαν φύγει βραδιάτικα από το κατάλυμα μας και 

βρισκόταν να διασκεδάζουν μόνα τους μέσα στο χωριό του Πευκοχωρίου. Ο κύριος Βασίλης ήταν πολύ στεναχωρημένος και συνάμα εκνευρισμένος γιατί δεν περίμενε ότι θα συμβεί ένα τέτοιο γεγονός από παιδιά δεκάξι χρόνων. Φορέσαμε άρον άρον ότι βρήκαμε και 

κατεβήκαμε το σκοτεινό δρομάκι που έβγαζε προς τον παραλιακό δρόμο. Ο κυρ Βασίλης έκανε σκέψεις ποια παιδιά ήταν εκείνα που το είχαν «σκάσει» …μονολογούσε και προσπαθούσε να είναι όσο το δυνατόν ήρεμος γιατί είχε και την ευθύνη 

των παιδιών αυτών. Καθώς φτάσαμε στον παραλιακό τον δρόμο και το ρολόι είχε κτυπήσει 

κόκκινο μας λέει να καθίσουμε πίσω από τις φυλλωσιές από τα δέντρα γιατί άκουγε μια 

παρέα να έρχεται προς το μέρος μας με γέλια και χαχανητά. Εκείνη την στιγμή η καρδιά μας εμένα και του Ηλία πήγε να σπάσει από την ένταση της στιγμής. Πετάγεται λοιπόν από τις 

φυλλωσιές των δέντρων ο κυρ Βασίλης και τα παιδιά μένουν εμβρόντητα!! Και όπως ήταν σε παράταξη στρατού μες στην μέση του δρόμου φάγανε ένα χαστούκι που θα πρέπει να το 

θυμούνται σε όλη τους την μετέπειτα ζωή. Ο κύριος Μαστρακούλης σε έντονο ύφος τους έκανες αυστηρές συστάσεις με αποκορύφωμα ότι την άλλη μέρα το πρωί θα τους έστελνε πίσω 

στην Αθήνα. 
Φυσικά το πρωινό που ξημέρωσε ήταν πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα λόγω του 

περιστατικού που είχε συμβεί. Βέβαια μετά από συζήτηση με τα παιδιά και με την σύμφωνη 

γνώμη όλων μας και αφού ζήτησαν συγνώμη η εκδρομή συνεχίστηκε για όλους μας χωρίς ναυπάρξουν τιμωρίες. 
Μαζί με τις διακοπές τότε συνδιάσαμε και παίξαμε και δυο παιχνίδια. Όταν επιστρέψαμε από το ταξίδι αυτό των δυο εβδομάδων ήμασταν τόσο γεμάτοι που το λέγαμε και το ξαναλέγαμε για πολλούς μήνες..

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΙΟΥΛΙΟΣ ΤΟΥ 1984 ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗΣ - ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Να σημειώσω ότι στο ταξίδι της επιστροφής μας για την Αθήνα κάναμε μια στάση στην όμορφη Θεσσαλονίκη. Εκεί, συναντηθήκαμε μ' έναν παίκτη που αγωνιζόταν στην δική μας τότε ερασιτεχνική ομάδα και τον είχε χρόνια ο κύριος Μαστρακούλης, τον Γιώργο Αποστολάκη. Βρεθήκαμε λοιπόν μαζί του και ο κύριος Βασίλης μας σύστησε κι εμάς. Βέβαια εμείς τον γνωρίζαμε, γιατί ως μικρότεροι προσπαθούσαμε να τον φτάσουμε ποδοσφαιρικά, καθώς ήταν ο αρχηγός της ερασιτεχνικής μας ομάδας. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος έμελλε να είναι ο μελλοντικός δήμαρχος της Νέας Χαλκηδονας. Δυστυχώς,  η καρδιά του τον πρόδωσε κι έφυγε από τη ζωή πολύ νωρίς και  ξαφνικά.

 

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1984 - 1986

ΣΤΑΔΙΟ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1985 - 1986 (ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ) ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ - ΑΠΟΛΛΩΝ 1 - 0

Αυτήν την περίοδο,  η ομάδα του Απόλλωνα στα εφηβικά τμήματα είχε πάντοτε μια πολύ καλή παρουσία στα πρωταθλήματα. Αρκετοί παίχτες από εμάς παίζαμε δυο παιχνίδια την βδομάδα. Κι αυτό, γιατί παίζαμε και στο εφηβικό και στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα. Έτσι γινόταν και τα προηγούμενα χρόνια και στο παιδικό με το εφηβικό. Με τον τρόπο αυτό, ενσωματωνόμασταν πιο εύκολα στο παραπάνω τμήμα της ηλικίας μας. Και με το ανάλογο ταλέντο και την απαιτουμένη προπονητική δουλειά,  μπαίναμε σιγά - σιγά στο κλίμα της αγωνιστικής ομάδας.

Οι προπονητές μας πάντοτε προσπαθούσαν να έχουν ένα βασικό κορμό από παιδιά, τα οποία συνδέονταν μεταξύ τους όχι μόνο αγωνιστικά αλλά και προσωπικά. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά παιδιά απ' αυτήν την περίοδο, έχουμε διατηρήσει επαφές μέχρι και σήμερα,  ανεξάρτητα με το ποιοί γίναμε επαγγελματίες και ποιοί όχι. Αυτό δείχνει την ποιότητα των παιδιών που υπήρχαν την περίοδο εκείνη και το πόσο δεμένοι ήμαστε μεταξύ μας.
Πέραν των συναντήσεών μας  στις προπονήσεις και στους αγώνες,  τα περισσότερα παιδιά κάναμε παρέα κι εκτός ομάδας.Παρόλο  που ο ένας ήταν από τον Κολωνό, ο άλλος απ' τα Λιόσια, ο άλλος από το Νέο Ηράκλειο ή από τα Πατήσια, όλοι μαζί είχαμε δημιουργήσει ένα παρεΐστικο σύνολο, κάτι που φαινόταν και μές στον αγωνιστικό χώρο. Υπήρχαν πάντοτε παιχνίδια που πωρωνόμασταντόσο πολύ, σε βαθμό που εάν κτυπούσε  ένας από μας, ήταν σαν να κτυπούσαμε οι ίδιοι.
Χαρακτηριστικό, ένα παιχνίδι ερασιτεχνικού πρωταθλήματος - πάλι με τον Πανιώνιο - στην έδρα μας, όπου, μέσα στα αποδυτήρια, έγινε το σώσε!! Μάλιστα, τα επεισόδια ήταν τόσο εκτεταμένα ώστε τέσσερα άτομα που κάναμε με την πρώτη ομάδα τότε, κινδυνέψαμε να μας διώξουν!! Γιατί πωρωθήκαμε υπέρ το δέον και μάλιστα, έξω από τον αγωνιστικό χώρο... Όπως, όμως,  σας προείπα, υπήρχε ένα κλίμα πολύ αδελφικό μεταξύ μας  και ως εκ τούτου, όταν γινόταν κάτι σε έναν, ήταν σαν να γινόταν σε όλους. 
Φυσικά, οι γονείς μας έρχονταν και μας έβλεπαν σε κάθε παιχνίδι, με πολύ κόσμιο τρόπο. Ποτέ δεν είχαν το παραμικρό με τους προπονητές μας, έιτε  παίζαμε είτε όχι. Βέβαια, υπήρχαν και εξαιρέσεις γονέων που παραπονούνταν στον προπονητή όταν αυτός δεν έβαζε το παιδί  τους να παίξει από την αρχή, αλλά αυτά ήταν μεμονωμένα περιστατικά. Ήξεραν να το διαχειριστούν και ήξεραν ότι έκαναν ό,τι καλύτερο για την ομάδα.
Τα πρώτα χρόνια παίζαμε τους αγώνες μέσα στην Ριζούπολη, μετά, για ένα διάστημα, οι αγώνες του εφηβικού γίνονταν στο γήπεδο του Αχιλλέα Κάτω Αχαρνών. Κι έπειτα, το γήπεδο της Νέας Ιωνίας έγινε το σπίτι μας. Προπονήσεις και αγώνες λάμβαναν χώρα σ'αυτό το γήπεδο.

Η ΕΝΤΑΞΗ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΟΜΑΔΑ

16-07-1986 ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑΣ ΣΤΟΝ ΔΙΟΝΥΣΟ

 Από την οικογένεια του Απόλλωνα πέρασαν πολλά παιδάκια που προσπάθησαν να ενταχθούν στην ποδοσφαιρική ομάδα. Υπήρξαν παιδιά που είχαν τρομερές δυνατότητες να παίξουν και πιο ψηλά αλλά επειδή δεν ασχολήθηκαν οι πιο πάνω από τον ερασιτέχνη προπονητές μαζί τους χάθηκαν. Όταν λοιπόν κάποια παιδιά από εμάς ξεχωρίζαμε στα παιχνίδια στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα οι προπονητές μας έδιναν την δυνατότητα και με συνεργασία με τον προπονητή της πρώτης ομάδας να πάμε για προπόνηση μαζί τους. Εκεί μας δυνόταν η ευκαιρία να 

δούμε τις δυνάμεις μας με άτομα επαγγελματίες που τους «παίζαμε» στα χαρτάκια, με άτομα που τους βλέπαμε από την κερκίδα κάθε Κυριακή μεσημέρι όταν αγωνιζόταν για το επαγγελματικό πρωτάθλημα. 
Το να μπορέσεις να αφομοιωθείς στην πρώτη εν τάξη ομάδα του συλλόγου έπρεπε να έχεις την διάθεση να ακούς, να δίνεις όλες σου τις δυνάμεις, να μην αντιμιλας σε ότι κι αν σου λένε οι μεγαλύτεροι και να έχεις την δυνατότητα να είσαι σαν ένα σφουγγάρι που ρουφάει μέσα του τα θετικά κομμάτια όλων αυτών των παικτών που είχες γύρω σου. 
Φυσικά τίποτα δεν σου δινόταν απλόχερα και δε θα σου άνοιγε καμία πόρτα επαγγελματική εάν εσύ ο ίδιος δεν έκανες την υπερπροσπάθεια εκείνη που θα ξεχώριζες απέναντι τους. Μην νομίζει κανείς ότι όλοι οι επαγγελματίες του αθλήματος αισθανόταν καλά όταν έβλεπαν εμάς τους λιλλιπούτιους ποδοσφαιριστές να είμαστε μαζί τους και να κάνουμε μαζί τους προπόνηση. Ήταν πάντοτε περισσότερο επιφυλακτικοί τα άτομα εκείνα που ερχόταν στον σύλλογο από άλλες ομάδες. Δεν μας ήθελαν «μέσα στα πόδια τους» 
Από την γένια των παιδιών που ήμασταν μαζί ο πρώτος που ανέβηκε στην πρώτη ομάδα ήταν ο Νίκος Κουρκούνας τερματοφύλακας από την περιοχή του Θησείου που κατάφερε με την απόδοση και τα προσόντα του να κερδίσει μια θέση στην επαγγελματική ομάδα. Δούλεψε πολύ για την θέση του και πάντοτε ήταν σαν άνθρωπος χαμηλών τόνων χωρίς υπερβολές. 
Υστέρα από τον Νίκο έκαναν ημιεπαγγελματία τον Μιχάλη Βλάχο ένα παιδί με τρομερά προσόντα για εκείνη την εποχή. Ατίθασος χαρακτήρας αλλά με περίσσιο θράσος και μέσα στο γήπεδο αλλά και έξω από αυτό. Τα δυο παραπάνω παιδιά ήταν η έναρξη της επαγγελματοποιησης της δικιάς μας γενιάς. 
Στο τέλος κάθε σεζόν γινόταν όπως και τώρα φιλικά παιχνίδια που δοκιμάζοταν διάφοροι παίχτες από άλλες περιοχές που τους πρότειναν ειδήμονες του ποδοσφαίρου και ρουσφετολόγοι για να τους πάρουν στην ομάδα. Έτσι λοιπόν την τότε εποχή στην πρώτη ομάδα είχε μείνει σαν πρώτος προπονητής ο κύριος Σταυρός Μακρής. Οι παίχτες που ερχόταν να δοκιμαστούν τις προηγούμενες μέρες αρκετοί. Υπήρξε λοιπόν μια απορία από παίχτες της πρώτης ομάδας – Μπόντζος Πέτρος, Ανδρέας Μαγγιώρος – και από τον προπονητή μας Ασημακόπουλο Τάκη το γιατί δεν βλέπουν και κάποια παιδιά από την ομάδα των ερασιτεχνών που την περίοδο που είχε περάσει είχαμε διεκδίκηση μέχρι τέλους το πρωτάθλημα αλλά σταθήκαμε άτυχοι. 
Έτσι υπήρξε εισήγηση στο να πάμε μερικά παιδιά από το ερασιτεχνικό να παίξουμε στα φιλικά παιχνίδια. 
Έτσι και έγινε.. 
Στις 03 Ιουνίου του 1986 έπαιξα το πρώτο μου φιλικό με την επαγγελματική ομάδα μέσα στην Ριζούπολη με αντίπαλο την ομάδα του Χαΐδαρίου. Το αποτέλεσμα του αγώνα …8-0!! Ανέφερα παραπάνω δυο ονόματα ποδοσφαιριστών της πρώτης ομάδας που όχι απλά με βοήθησαν αλλά κατάφεραν να μου δείξουν ποια βήματα έπρεπε να ακολουθήσω για να φτάσω το όνειρο μου. 
Θα σημειώσω εδώ ότι μέσα στην ποδοσφαιρική περίοδο υπήρχαν στιγμές που παίζαμε διπλό με την πρώτη ομάδα και έτσι κάπως είχαμε μια πρώτη επαφή μαζί τους. Ο Ανδρέας και ο Πέτρος ήταν δυο παιδιά που γαλουχήθηκαν ποδοσφαιρικά μέσα στον Απόλλωνα. Ήταν δυο από τα παιδιά της πρωταθλήτριας ομάδας του ερασιτέχνη Απόλλωνα που είχαν γίνει επαγγελματίες στις αρχές της δεκαετίας του 80 και έκαναν καριέρα την εποχή εκείνη. 
\ είναι δυο παιδιά που δεν δίστασαν να πουν στους προπονητές τους η στην διοίκηση το να έρθουν και να δοκιμαστούν στην πρώτη ομάδα τα παιδιά που ήταν στο ερασιτεχνικό. Γνώριζαν τις σκέψεις μας, γνώριζαν τα όνειρα μας, γνώριζαν το πόσο αποζητούσαμε μια ευκαιρία για να δείξουμε και εμείς τις ικανότητες μας, γιατί τα συναισθήματα αυτά τα είχαν περάσει κι εκείνοι. 
Δεν φοβόντουσαν να μην τους πάρουμε τα πρωτιά η την θέση τους. Βέβαια η καλή αρχή για την περίοδο εκείνη είχε γίνει με τα δυο παιδιά τον Κουρκούνα και τον Βλάχο που έδειξαν θετικά στοιχεία σε όλους τους τομείς. 
Θέλω να αναφέρω ένα περιστατικό μέσα στην περασμένη περίοδο που είχε γίνει.. στις 16 Μαρτίου του 1986 παίζαμε και η πρώτη ομάδα και εμείς στα Γιάννενα. Το πρωί εμείς παίξαμε στο γήπεδο της Λιμνούπολης και ηττηθήκαμε με 4-2 σε ένα παιχνίδι πολύ δυνατό και που είχε έρθει να το παρακολουθήσει ο πρόεδρος της ΠΑΕ Απόλλων ο κύριος Κώστας Αλαμανος. Το απόγευμα αγωνίστηκε η πρώτη ομάδα και αναδείχθηκε ισόπαλη με 1-1. Στον γυρισμό λοιπόν εμείς που είχαμε ξεκινήσει νωρίτερα από την πρώτη ομάδα το πούλμαν σε κάποιο σημείο της διαδρομής προς το Αντιριο έπαθε ζημία στο κιβώτιο των ταχυτήτων και έτσι ήταν αδύνατο να μετακινηθούμε. Και υπήρχαν δυο σκέψεις. Η πρώτη ήταν να έρθει άλλο πούλμαν από την Αθήνα πράγμα που θα είχε τεράστια ταλαιπωρία γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε τουλάχιστον τέσσερις με πέντε ώρες έως ότου έρθει στον δρόμο. Η δεύτερη σκέψη και αυτή που τελικά πραγματοποιήθηκε ήταν να μας πάρει η επαγγελματική ομάδα στο δικό της πούλμαν και να στριμωχθουμε όλοι μαζί. 

Φυσικά σ αυτή την φάση φάνηκε και το μεγαλείο της ΠΑΕ και του Ερασιτέχνη που έδειξαν να έχουν συννενόηση και να συνταξιδεύουν οι δυο ομάδες τους μαζί. Εκείνο στην λεγόμενη γαλάρια του πούλμαν καθόταν παίχτες όπως ο Μπόντζος, ο Φαμπιάτος, ο Μαγγιώρος, ο Παπαγεωργίου και τα υπόλοιπα παιδιά στι πιο μπροστινές θέσεις. Τότε λοιπόν φώναξαν εμένα και τον Δημήτρη Βλάχο πίσω να καθίσουμε και να τους πούμε το τι έγινε στο πρωινό παιχνίδι στην Λιμνουπολη που είχαν μάθει ότι υπήρξε πολύ δυνατή μάχη. 
Εκείνη την βραδιά είχα και την πρώτη ‘όχι καλή ματια’ από τον τότε παίχτη Γιάννη Παθιακάκη. Και ο λόγος δεν ήταν άλλος από το ότι εμείς δυο παιδιά από το ερασιτεχνικό πήγαμε και καθίσαμε πίσω με τους μεγάλους. 
Η ματιά εκείνη του κυρίου Γιάννη θα μείνει πάντοτε χαραγμένη μέσα μου…ηταν σαν να σε έκοβε φέτες και να σου λεγε …σε βλέπω και είμαι εδώ!! 
Έτσι λοιπόν φτάσαμε στον Ιούνιο του 1986 και η ομάδα κάνει φιλικά για να δει παίχτες όπως είχα προαναφέρει. 
Η ομάδα είχε μείνει στην Α’ Εθνική μετά κόπων και βασάνων. Την σωτήρια της κατάφερε να την έχει την υστάτη στιγμή σε μια ισοβάθμια τρέλας μεταξύ των ομάδων Εθνικού, Γιάννενα, Δόξα Δράμας και Πανσεραικού με 24 βαθμούς. Κανένας οπαδός, φίλαθλος, μέλος, παίχτης, της εποχής εκείνης δεν δύναται να μην θυμάται το τελευταίο ματς της περιόδου εκείνης που κρίθηκε στα τελευταία λεπτά με ένα γκολ πέναλτι του Πέτρου Μπόντζου που ισοφάρισε τον Πανσεραικό που είχε προηγηθεί και κράταγε με νυχιά και με δόντια το εκτός έδρας γκολ που θα του έδινε την ευκαιρία να μην υποβιβασθεί. Εκείνο το γκολ είχε κάνει όλους τους Απολλωνιστές να γίνουν ένα κουβάρι και να πανηγυρίζουν σαν να είχαμε πάρει το πρωτάθλημα. Κι όμως όλα αυτά έχουν ξεχαστεί από πολλούς. Εκείνη η περίοδος ήταν τόσο δύσκολη σχεδόν σαν τις περιόδους που βρέθηκε η ομάδα στα τάρταρα.

   Εκείνος που «τόλμησε» να κτυπήσει το πέναλτι είχε τα κότσια να το κάνει όταν ορισμένοι ποδοσφαιριστές γύρισαν την πλάτη τους στο να πάρουν την πρωτοβουλία για να το εκτελέσουν. Παίχτες με συμμέτοχες πολλές, παίχτες που είχαν καλά συμβόλαια στον Απόλλωνα. Κι όμως εκείνη την στιγμή ένα παιδί μέσα από τα σπλάχνα του συλλόγου έδειξε την τόλμη και την παλικάρια για να το εκτελέσει. 
Με αυτές τις άξιες μεγαλώσαμε στον σύλλογο αυτόν που λέγεται Απόλλων. Να μπορούμε να αντιλαβανόμαστε ότι οι άξιες δεν είναι μόνο οι οικονομικές αλλά και οι ανθρωπινές σχέσεις που μένουν αναλείωτες μέσα στην πάροδο του χρόνου. 
Έτσι λοιπόν και μετά τα φιλικά του Ιουνίου του 1986 η εισήγηση του τότε προπονητή ήταν θετική για μένα και για τον Ηλία Μπουλιό και τον Δημήτρη Βλάχο που έλεγε ότι θα ξεκινούσαμε την προετοιμασία μαζί με την πρώτη ομάδα στις 16 Ιουλίου. 
Εκείνο το καλοκαίρι δεν σταμάτησα καθόλου σχεδόν την προπόνηση. Πήγαινα καθημερινά σε ένα γυμναστήριο του πρωταθλητή στο ΤΑΕ ΚΒΟ ΝΤΟ του Μαυρωνά στο Νέο Ηράκλειο και έκανα έξτρα προπόνηση για να δυναμώσω. Αυτό όμως δεν έγινε τυχαία. Ο Ανδρέας Μαγγιώρος βλέποντας με στα φιλικά και την διάθεση και τον ζήλο που είχα όταν έπαιξα μαζί τους μου πρότεινε να πηγαίνω μαζί του στο γυμναστήριο για ενδυνάμωση. Ήταν ένα από τα παιδιά που με βοήθησαν να κάνω καριέρα στον Απόλλωνα. Ήταν από τα παιδιά που μου έδιναν συμβουλές για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζω τους αντίπαλους το πώς να στέκομαι μέσα στο γήπεδο στο πώς να αντιλαμβάνομαι τον κίνδυνο. 
Παιδιά όπως ο Γιώργος Καρανίκας, ο Νίκος Παντελίδης, ο Ηλίας Ράμμος, ο Βαγγέλης Συριγος είναι μερικά ονόματα που στην αρχή της καριέρας μου έπαιξαν τον δικό τους πρωταγωνιστικό ρολό στην μετ έπειτα πορεία μου. 

ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ …. ΠΡΟΣΕΧΏΣ.. 

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ 1986

ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΑΡΑΤΖΕΛΟΒΑΤΣ ΓΙΟΥΓΚΟΣΛΑΒΙΑΣ

Όταν ξεκινήσαμε την προετοιμασία το καλοκαίρι του 86’ κανένας από εμάς δεν περίμενε να έχει την κατάληξη του υποβιβασμού. Και μάλιστα με τον τρόπο που ήρθε αφού έγινε απεργία τρεις αγωνιστικές πριν τελειώσει το πρωτάθλημα. Όπως είχα προαναφέρει ο τότε προπονητής της πρώτης ομάδας κύριος Σταυρός Μακρής είχε εισηγηθεί να ξεκινήσουμε προετοιμασία με τους «μεγάλους» οι Δημήτρης Βλάχος, Ηλίας Μπουλιός, και εγώ. Έτσι και με την σύμφωνη γνώμη του κυρίου Τάκη Ασημακόπουλου ξεκινήσαμε στο πρώτο στάδιο της προετοιμασίας που γινόταν στο δασός του Διόνυσου καθημερινά πρωί απόγευμα και στα βοηθητικά του Ολυμπιακού

Σταδίου.

Για να μπορέσεις να φτάσεις το όνειρο σου πρέπει να δείξεις σε όλους όσου είναι κοντά σου το πόσο το θέλεις. Να κανείς τέτοια προσπάθεια που να δείχνεις ότι όχι μόνο μπορείς να σταθείς δίπλα τους αλλά και να τους ξεπεράσεις. Όταν βλέπεις τους 

«μεγάλους» να τρέχουν τις αποστάσεις χιλιόμετρων και να τα δίνουν όλα όχι μόνο για την καλύτερη φυσική κατάσταση τους αλλά και από εγωισμό – ανταγωνισμό στο να κάνουν καλύτερο χρόνο από τον διπλανό συμπαίκτη τους τότε εκεί είναι που καταλαβαίνεις ότι εδώ που ήρθαμε τα πράγματα δεν και τόσο εύκολα. Φυσικά υπήρχαν σε όλες τις χρόνιες και οι λουφαδόροι που ήξεραν ότι με τα ποδοσφαιρικά τους και μόνο προσόντα θα έχουν τις συμμετοχές τους στο πρωτάθλημα. Χωρίς να τρέξουν πολύ, χωρίς να καταβάλουν τα δέοντα στις προπονήσεις ήταν κάποιοι που είχαν την «φανέλα» που λέμε σπίτι τους. Για μένα πάντως και τους άλλους μικρούς ο γολγοθάς ήταν μεγάλος γιατί έπρεπε να δείξουμε και να αποδείξουμε ότι μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις απαιτήσεις της επαγγελματικής ομάδας του Απόλλωνα Σμύρνης. Η προετοιμασία εκείνης της εποχής είχε τρία στάδια. Το πρώτο στάδιο γινόταν για δεκαπέντε μέρες στον Διόνυσο και στο Ολυμπιακό Στάδιο, το δεύτερο στάδιο ήταν είκοσι μέρες περίπου στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στο Αρατζέλοβατς της ενωμένης τότε Γιουγκοσλαβίας και το τρίτο στάδιο ο γυρισμός από έξω και τα φιλικά παιχνίδια εντός Ελλάδος όπου θα γινόταν ο σχηματισμός της βασικής ενδεκάδας για την

έναρξη του πρωταθλήματος. Και οι τρεις μικροί είχαμε θετικά σχόλια για το πρώτο στάδιο της προετοιμασίας. Στο εξωτερικό όμως ο Σταυρός Μακρής πήρε εμένα και τον Ηλία Μπουλιό αφήνοντας πίσω τoν Δημήτρη Βλάχο με την αιτιολογία ότι είχε πολλούς στόπερ και λίμπερο για την 

εποχή εκείνη. Βέβαια εμείς είχαμε χαρεί πολύ τότε που μας είχαν επιλέξει από την άλλη 

όμως είχαμε στεναχωρεθεί που ένας από τις επιλογές και φίλος μας είχε μένει στην Αθήνα. Και εδώ θέλω να τονίσω ότι δεν ήταν θέμα προπόνησης ούτε θέμα ανικανότητας του Δημήτρη Βλάχου. Ήταν θέμα σκεπτικού και επιλογών του προπονητή και της Διοίκησης. Έτσι ξεκινήσαμε και είχαμε ένα καλό ταξίδι μέχρι το Βελιγράδι και από εκεί οδικώς πήγαμε στην πόλη αυτή που για την ομάδα μας ήταν η δεύτερη φορά που γινόταν εκεί το

στάδιο της βασικής προετοιμασίας της χρόνιας για τον Απόλλωνα Σμύρνης. Το ξενοδοχείο ήταν ένα πολύ παλιό κατάλυμα μέσα σε ένα καταπράσινο οικισμό. Τα δωμάτια παλιά αλλά περιποιημένα. Κάναμε  τρεις προπονήσεις την ήμερα και προσπαθούσα να δείχνω ότι δεν πονάω, ότι δεν κουράζομαι, ότι δεν λέω ποτέ όχι σε ότι άσκηση κι αν έχουμε και με τον τρόπο μου να δείχνω στον προπονητή μου ότι δεν έκανε ούτε μια στιγμή λάθος που με πήρε μαζί του. Δωμάτιο ήμουν με ένα νέο παιδί δυο χρόνια μεγαλύτερο από μένα που τον είχαν πάρει

μεταγραφή κάπου από την δυτική Πελλοπόνησο τον Χρηστό Κοντό. Τον είχαν πάρει τότε για δεύτερο-τρίτο σέντερ φορ αφού είχαμε τον Μαιστόροβιτς και την μεγάλη μεταγραφή για την τότε 

εποχή τον Θαλή Τσιριμώκο που όμως αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα με το γόνατο του και είχε χρειαστεί να κάνει καθαρισμό γόνατου. Το παιδί ο Χρηστός επειδή δεν είχε ξανακάνει προετοιμασία είχε κουραστεί παρά πολύ. Γυρνούσαμε στο δωμάτιο και ήταν τόσο κουρασμένος και απογοητευμένος από την όλη διαδικασία και την πίεση που υπήρχε που δεν έβλεπε την ώρα να γυρίσουμε στην Ελλάδα. Η ομάδα μας τον πίστευε για αυτό και του έδωσε την ευκαιρία να κάνει κάποιες συμμέτοχες. Δεν κατάφερε όμως να σταθεί στις απαιτήσεις της τότε ομάδας. Για να σας δώσω να καταλάβετε πόσο έντονος ήταν ο συναγωνισμός και ο ανταγωνισμός μέσα στην ομάδα στις προπονήσεις και ειδικά στα εσωτερικά δίπλα «έπεφταν κορμιά»! Σε κάποια προπόνηση απογευματινή που είχαμε δίτερμα υπήρξε τόσο έντονο παθός που σε κάποια διεκδίκηση με την μπάλα στον αέρα και ενώ προσπάθησα να σηκωθώ ο Ηλίας Ράμμος με τον αγκώνα του με κτύπησε από πίσω στον σπόνδυλο. Εκείνη την ώρα και ζεστός όπως ήμουν αισθάνθηκα μεν την ενόχληση του κτυπήματος αλλά συνέχισα κανονικά. Το βράδυ εκείνο και για όλα τα επόμενα βραδιά ανάσκελα δεν μπορούσα να κοιμηθώ. μου κοβόταν η αναπνοή μου. Μέτα που γυρίσαμε και το εξετάσαμε στην Αθήνα διαπιστώθηκε ότι υπήρξε κάταγμα στον Ο5 της σπονδυλικής στήλης. Δεν σταμάτησα όμως καθόλου την προπόνηση όσο πόνο κι αν 

τραβούσα γιατί γνώριζα ότι τέτοια ευκαιρία να είμαι σε προετοιμασία με την πρώτη ομάδα μπορούσε να μην μου ξαναπαρουσιαστεί. Γι αυτό λέω ότι ο πόνος γίνεται σύμμαχος με το κορμί σου και όσο γίνεται τον κρατάς μέσα σου και του δείχνεις ότι τον πολεμάς και άλλοτε βγαίνεις νικητής κι άλλοτε κανείς υπομονή περιμένοντας να αναρρώσεις. Η ομάδα της τότε εποχής είχε ποδοσφαιριστές της δεκαετίας του 70’ και της δεκαετίας του 80’. Παίχτες που είχαν παίξει με ιερά τέρατα της εποχής εκείνης είτε αντίπαλοι είτε συμπαίχτες. Άρα οι εμπειρίες που μπορούσες να αποκομίσεις από εκείνους πολλές. Έτσι και εγώ προσπαθούσα να πάρω ότι καλύτερο από τον καθένα. Φυσικά οι

προσωπικότητες δυνατές και με τα καλά τους και με τα άσχημα τους. Ξέρεις στα 

ματιά τα δικά μου όπως και των άλλων συνομήλικων μου θεωρούσαμε ότι η ομάδα 

είναι πολύ καλή και οι παίχτες αντάξιοι στο να σηκώσουν το βάρος του εμβλήματος 

της φανέλας. Όμως όπως ξέρουμε όλοι μας εκ του αποτελέσματος κρίνουμε το αν 

ήταν τελικά καλή, μέτρια, κακή μια ομάδα. 
Μου δόθηκε η ευκαιρία και έπαιξα έστω και για λίγο σε όλα τα φιλικά προετοιμασίας. Ήταν πολύ μεγάλη εμπειρία για μένα γιατί αντιμετώπισα για πρώτη φορά παίχτες που είχαν εντελώς διαφορετική κουλτούρα ποδοσφαιρική. Μάλιστα ήταν τόσο θετικά τα

σχόλια που όταν γυρίσαμε πίσω στην Ελλάδα στα φιλικά που κάναμε πάλι μας έδωσαν την ευκαιρία να αγωνιστούμε. Και μάλιστα θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι τότε δεν μπορούσαμε να παίξουμε στα επίσημα φιλικά και μας δηλώνανε με αλλά ονόματα για μπορέσουμε να συμμετάσχουμε. Χαρακτηριστικό ήταν δυο επίσημα φιλικά που πήγαμε και παίξαμε στο νησί της Ρόδου. Με τις δυο μεγάλες ομώνυμες τοπικές ομάδες και φέραμε δυο ισοπαλίες. Στο δεύτερο μάλιστα παιχνίδι που παίξαμε και είχαμε οι μικροί περισσότερη συμμέτοχη ο προπονητής και η διοίκηση περίμεναν πολλά περισσότερα από μας.

ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ

ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ - ΑΠΟΛΛΩΝ = 3-1 Δ.ΒΛΑΧΟΣ - ΚΑΠΟΥΡΑΝΗΣ(ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥ) - ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ - ΧΑΜΟΥΖΑΣ

Ήρθε λοιπόν η στιγμή που βγήκε το πρόγραμμα της αγωνιστικής περιόδου. Το πρώτο που θα έπαιζε η ομάδα μας ήταν με τον Ολυμπιακό Πειραιώς στο Ολυμπιακό Στάδιο όπου είχε ορίσει ως έδρα του η ομάδα του λιμανιού. Κανένας δεν είχε προβλέψει τότε ότι θα υπήρχε ένταση γενικευμένη για θέματα του ποδοσφαιρικού μας οργάνου ΠΣΑΠ με τους προέδρους και την πολιτεία και ότι θα υπήρχε απεργία όλων των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών. Αυτός ο λόγος ήταν η αίτια που θα έπρεπε οι ομάδες να κατεβάσουν τις δεύτερες ομάδες τους για να μην χάσουν τον αγώνα στα χαρτιά. Υπήρχε μια εγρήγορση όλη την εβδομάδα εκείνη γιατί πίστευαν ότι οι ποδοσφαιριστές θα κρατήσουν –ΟΛΟΙ- τον λόγο τους και θα απεργούσαν. Άρα ήταν η ευκαιρία για τα παιδιά του ερασιτεχνικού να δείξουμε εάν αξίζουμε για το κάτι παραπάνω. Ήταν μια μεγάλη ευκαιρία που δεν έπρεπε με τίποτα να την αφήσουμε να πάει χαμένη. Στην πρώτη ομάδα εκείνη την εποχή ήμασταν τέσσερα άτομα που κάναμε προπόνηση μαζί τους. Μάλιστα οι δυο από τους τέσσερις είχαμε κάνει όλη την προετοιμασία μαζί τους ενώ τα αλλά δυο παιδιά το μόνο που δεν είχαν κάνει ήταν το στάδιο της προετοιμασίας 

στο εξωτερικό. Οι δυο ήμασταν εγώ και ο Ηλίας Μπουλιός και τα αλλά δυο παιδιά 

ήταν ο Δημήτρης Βλάχος και ο Θοδωρής Τσομπανακης. Ο δεύτερος από τους 

προαναφερθέντες για άγνωστους προς εμένα λόγους δεν είχε μεταβεί μαζί μας στο δ

εύτερο στάδιο προετοιμασίας στο εξωτερικό. 

Την Πέμπτη το πρωί εκείνης της εβδομάδας ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα στο σπίτι μου ήταν η αίτια να αρχίσω να σκέφτομαι ακόμα πιο έντονα την Κυριακή που θα ρχόταν. …Καλημερα παιδί μου. Είσαι έτοιμος να παίξεις πάνω στον Μίλος Σέστιτς; Το τηλεφώνημα ήταν από τα γραφεία της ΠΑΕ Απόλλων και συγκεκριμένα από τον πρόεδρο της ομάδος κύριο Κώστα Αλαμανό. Μέτα το πρώτο ξάφνιασμα και την ερώτηση που μου είχε κάνει άρχισε να μου αναλύει το θέμα της απεργίας των ποδοσφαιριστών και ότι πίστευε ότι η ομάδα του Πειραιά θα κατέβει να αγωνιστεί κανονικά. Και ότι θα κληθώ να παίξω πάνω στο πιο δυνατό μεταγραφικό όπλο του τότε Ολυμπιακού το δεξί εξτρέμ Μίλος Σέστιτς!! Ένας χαρισματικός παίχτης με τρομερή κόφτη ντρίμπλα άπιαστος εκείνη την εποχή. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο είχα πλέον συνειδητοποιήσει ότι η ευκαιρία που θα μου δινόταν ήταν μοναδική είχα κάνει την προετοιμασία με την επαγγελματική ομάδα, είχα παίξει αρκετά λεπτά σε επίσημα φιλικά ματς και στο εξωτερικό αλλά και όταν γυρίσαμε στην χωρά μας και έτσι τώρα έπρεπε να αποδείξω εάν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω στην πίεση του πρωταθλήματος της Α’Εθνικής. Από την Πέμπτη και μετά όλα προγραμματίστηκαν στο να είναι έτοιμοι οι ερασιτέχνες να αγωνιστούν. Οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού διαβεβαίωναν ότι δεν θα κατέβουν και ότι κι αυτοί θα αγωνιστούν με την ομάδα του ερασιτεχνικού. Μόνο ο πρόεδρος μας κύριος Κώστας Αλαμανος δεν το πίστευε αυτό.

Γιατί ήξερε ότι ο κύριος Σταυρός Νταιφάς που ήταν πρόεδρος του Ολυμπιακού δεν θα διακινδύνευε με τίποτα να χάσει τον πρώτο αγώνα του πρωταθλήματος μιας και γνώριζε από πέρσι ότι ο Απόλλωνας στο ερασιτεχνικό είχε καλύτερη ομάδα από την δική τους. Η ομάδα του ερασιτεχνικού κατέλησε το Σαββάτο σε ξενοδοχείο της Αθήνας έτσι ώστε να είναι ήρεμη για τον αγώνα της Κυριακής με αντίπαλο τον Ολυμπιακό Πειραιώς. Αρκετοί ποδοσφαιριστές της ομάδας μας με πρώτο τον αρχηγό εκείνης της εποχής Πέτρο Μπόντζο τις προηγούμενες μέρες μου δίνανε οδηγίες στο πώς θα πρέπει να αντιμετωπίσω εκείνον τον αξιόλογο ποδοσφαιριστή που ονομαζόταν Σέστιτς. Μπόντζος, Μαγγιώρος, Παπαγεωργίου, Παντελίδης ήταν μερικοί από τους ποδοσφαιριστές που μου έδωσαν τα φώτα τους για εκείνο το παιχνίδι. Ο τελευταίος χαρακτηριστικά σε όλη την διάρκεια της προετοιμασίας με φώναζε ΜΑΝΟΛΙΤΟ επειδή ήμουν μικρός και έτσι του έβγαινε να με φωνάζει Άντι για το επώνυμο μου και στο τέλος έμεινε για όλα μου τα χρόνια να με φωνάζουν όπως και στο σχολείο ΜΑΝΟΛΟ. Ακόμα δεν θα ξεχάσω τον πρόεδρο που με ρωτούσε συνεχώς στο ξενοδοχείο εάν είχα δει σε βιντεοκασσέτες το πώς παίζει ο επιθετικός του Ολυμπιακού. Από την Πέμπτη μέχρι και την Κυριακή του αγώνα ήταν τόσο το άγχος και η αγωνία μου για το πώς θα εξελιχθεί το παιχνίδι που θυμάμαι το πώς με έπαιρνε ο ύπνος. Τελικά την ώρα που πήγαμε στο γήπεδο διαπιστώσαμε ότι ο πρόεδρος μας εν μέρει είχε δίκιο για το ότι ο Ολυμπιακός θα κατέβαζε μια πιο συγκροτημένη ομάδα από την δική

μας βάζοντας μέσα στον αγώνα τους δυο ξένους που δεν ήταν άλλοι από τον Μίλος Σεστιτς και τον μουντιαλικο Ουρουγουανό χαφ Χόρχε Μπάριος. Όπως επίσης και τους ημιεπαγγελματίες Γιώργο Καπουράνη και Γιώργο Γεωργουδάκη. Εμείς θα κατεβαίναμε αμιγώς ερασιτέχνες. Μέχρι και οι ημιεπαγγελματίες μας συντάχθηκαν με την πλειοψηφία των επαγγελματιών ποδοσφαιριστών και είπαν παρών στην απεργία που γινόταν για πρώτη φορά. Η ομάδα του ερασιτεχνικού ήταν μια ομάδα που αποτελούνταν από παιδιά που παραπάνω από τα μισά αγωνιζόταν μαζί πάνω από τέσσερα χρόνια. Ήταν μια καλοδουλεμένη ομάδα του κυρίου Τάκη Ασημακόπουλου. Για όλα τα παιδιά αυτά ήταν η ευκαιρία της ζωής τους για το ποδόσφαιρο.

Πρώτη φορά από την έναρξη του επαγγελματικού πρωταθλήματος από το 1979 που θα αγωνίζονταν παιδιά από τα ερασιτεχνικά τμήματα των ομάδων. Στα αποδυτήρια πήραμε τις οδηγίες από τους προπονητές και ετοιμαστήκαμε για την έναρξη. Το άγχος και η αγωνία ήταν αποτυπωμένη στα πρόσωπά μας. Ξέραμε ότι το παιχνίδι αυτό σημαίνει πολλά για εμάς. Ήταν το προπύργιο για την καταξίωσή μας στην ομάδα εάν πηγαίναμε καλά, όπως και η ταφόπλακα εάν δεν είχαμε την αναμενόμενη απόδοση.

Θα τονίσω ότι σίγουρα σε μια ομάδα η απόδοσή της είναι παράγοντας πολλών συνισταμένων. Η δική μας ομάδα ήταν μια αμυντικογενής ομάδα με καλή διατήρηση της μπάλας στο κέντρο και μια καλή δεξιά επιθετική γραμμή. Τώρα λοιπόν που θα αντιμετωπίζαμε τον Ολυμπιακό Πειραιώς και μάλιστα εκτός έδρας, το πρώτο πράγμα που θα είχαμε στο νου μας ήταν να προσπαθήσουμε να είμαστε όσο καλύτερα συγκεντρωμένοι στην άμυνά μας. Γνωρίζαμε ότι θα μπει πιο επιθετικά ο Ολυμπιακός και φυσικό ήταν όταν μέσα στην ομάδα τους είχαν από τη μέση και μπροστά δυο καλούς ημι-επαγγελματίες, ένα μουντιαλικό χαφ και έναν επιθετικό ο οποίος θεωρούνταν ο καλύτερος ξένος επιθετικός στην Ελλάδα. Ξεκινήσαμε το παιχνίδι πολύ καλά έχοντας τον έλεγχό του και χάνοντας δυο-τρεις ευκαιρίες πρώτοι εμείς. Το άγχος που είχα πριν τον αγώνα μου έφυγε μόλις πάτησα το χορτάρι για ζέσταμα. Ήταν αυτό που ονειρευόμουν να κάνω από μικρός. Να παίζω στα μεγάλα γήπεδα της Ελλάδος. Και δεν ήταν το οποιοδήποτε γήπεδο αυτό για την τότε εποχή, ήταν το πρώτο γήπεδο της Ελλάδος. Ήταν το γήπεδο που φτιάχτηκε για τους πανευρωπαϊκούς αγώνες το 1982 και φυσικά ήταν το πιο σύγχρονο γήπεδο της χώρας μας. Το παιχνίδια καταφέραμε και το ελέγχαμε στο πρώτο ημίωρο. Βέβαια, όπως ήταν φυσικό, προσπαθούσαμε εμείς που είχαμε την επίβλεψη παιχτών της αντίπαλης ομάδας να είμαστε πιο ανασταλτικοί και πιο συγκεντρωμένοι στις οδηγίες που είχαμε πάρει. Όμως κάποια στιγμή μίλησε η εμπειρία του επαγγελματία ποδοσφαιριστή και με μια περίτεχνη ενέργεια κατάφερε όχι μόνο να μου ξεφύγει, αλλά να περάσει και το λίμπερό μας και να κάνει το 1-0 που ήταν και το αποτέλεσμα του πρώτου ημιχρόνου. Πήγαμε στα αποδυτήρια έχοντας στη σκέψη μας ότι μπορούσαμε να μην είχαμε δεχτεί το γκολ. Δεν ήμασταν ευχαριστημένοι γιατί είχαμε τις ευκαιρίες και δεν τις αξιοποιήσαμε. Στο δεύτερο ημίχρονο υπήρξαν διαστήματα που ο Ολυμπιακός ήταν κυρίαρχος, ειδικά μετά το γκολ – φάουλ του Σέστιτς. Η ομάδα είχε κουραστεί με αποτέλεσμα να μην μπορέσουμε να γυρίσουμε σε κανένα σημείο στο δεύτερο ημίχρονο το σκορ.

Το παιχνίδι τελείωσε… είχαμε χάσει με 3 – 1. Οι ποδοσφαιρικές εξετάσεις για πολλούς από εμάς είχαν δοθεί. Το αποτέλεσμα, παρότι είχαμε χάσει, δικαίωνε αυτούς που είχαν δείξει εμπιστοσύνη στα πόδια μας. Υπήρξαν πολλές θετικές κριτικές για τα παιδιά που έπαιξαν εκείνη την αγωνιστική.

Να ξέρεις ότι όταν μπαίνεις στον αγωνιστικό χώρο, το πρώτο πράγμα που θα εισπράξεις από το φίλαθλο – είτε φίλο, είτε ξένο – είναι η κριτική. Για αυτό και πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοικτά και να βλέπεις τι γράφουν οι δημοσιογράφοι και τα αυτιά σου ορθάνοιχτα για να ακούς και την καλοπροαίρετη και την κακοπροαίρετη κριτική από όπου και αν αυτή προέρχεται. Πολλές στιγμές γέμισα με χαρά και ενθουσιασμό για αυτά που λέγονταν γύρω από το όνομά μου, αλλά και πολλές στιγμές στενοχωριόμουν και είχα το αίσθημα της απογοήτευσης από αρνητικές κριτικές. Πρέπει λοιπόν να βρεις τον τρόπο να αντιμετωπίζεις πρώτα τον εαυτό σου με το να έχεις ισορροπία μέσα σου και έτσι σιγά σιγά θα μπορείς να βγάζεις τον καλύτερό σου εαυτό σε κάθε παιχνίδι.

 

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

  Το παιχνίδι αυτό της πρώτης αγωνιστικής έχει τελειώσει. Ήταν πρώτη φορά που ήρθαμε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα της Α’ Εθνικής. Ανεξάρτητα εάν η ομάδα μας έχασε είχε δώσει τα δείγματα ότι όλα αυτά τα χρόνια γίνοταν δουλειά στον σύλλογο. Η επόμενη μέρα ήρθε για μας σαν μια μέρα που έπρεπε πλέον να καταλάβουμε ότι μετά από αυτό που είχαμε βιώσει οι υποχρεώσεις μας είχαν πολλαπλασιαστεί και ότι αυτό που είχαμε δείξει στο παιχνίδι ήταν η παρακαταθήκη για την περαιτέρω πορεία μας.

  Μετά από δέκα μέρες παίξαμε ξανά με τον Ολυμπιακό Πειραιώς στο γήπεδο του Μοσχάτου για το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα αυτή την φορά. Η ομάδα του Πειραιά ηττήθηκε με 0-1. Στην αποστολή αυτή βρέθηκε για πρώτη φορά μαζί μας ένας παίχτης που τον είχε πάρει μεταγραφή ο Κώστας Αλαμάνος από το φθιωτικό ποδόσφαιρο ο Γιάννης Αποστόλου. Αυτή ήταν η μόνη μας διαφοροποίηση από το παιχνίδι της Α’ αγωνιστικής που παίξαμε στο Ολυμπιακό Στάδιο.

  Είχαμε και πάλι καλή απόδοση και το σκορ θα ήταν πολύ μεγαλύτερο εάν ήμασταν προσεκτικοί στην τελική προσπάθεια. Όλα έδειχναν ότι σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα θα ήμουνα και εγώ ένα από τα μέλη της επαγγελματικής ομάδας με το να υπογράψω συμβόλαιο. Στις προπονήσεις αισθανόμουν ακμαίως και δυνατός. Οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές με είχαν αφομοιώσει δίπλα τους. Όλοι είχαν να πουν έναν καλό λόγο για την προσπάθεια μου. Προπονητές, παράγοντες, άνθρωποι μέσα στο ποδοσφαιρικό επιτελείο ήταν πολύ ευχαριστημένοι με την προσπάθειά μου.

Όμως…

  Αυτό που δεν είχε σκεφτεί κανείς από εμάς εκείνη την στιγμή είναι ότι καμιά φορά το σύμπαν συνωμοτεί καταστάσεις απρόβλεπτες που μπορούν όλα να ανατραπούν σε μια στιγμή.

   Σε μια λοιπόν προπόνηση ρουτίνας τον Νοέμβριο του 86 απόγευμα θυμάμαι και ενώ παίζαμε κατοχή στο μισό γήπεδο την ώρα που είχα την μπάλα στα πόδια μου και έδωσα πάσα σε κάποιον συμπαίχτη μου ο Ήλιας Ράμμος μου έκανε ένα τάκλιν και έτσι όπως σηκώθηκα στον αέρα και έπεσα στο έδαφος πλάκωσα με το κορμί μου τον δεξιό μου αγκώνα με αποτέλεσμα να βγει από την θέση του εντελώς. Υπήρξε ένας πανικός την στιγμή εκείνη λόγου του ότι η εξάρθρωση του αγκώνα είχε σαν αποτέλεσμα να φαίνεται το χέρι κάπως. Ο συμπαίχτης μου Αλέκος Παπαγεωργίου  με τρομερή ηρεμία με καθησύχασε και με περίσσια ψυχραιμία τον τοποθέτησε στην θέση του.

   Ήταν μια στιγμή της ζωής μου που είδα τα όνειρα μου για να γίνω επαγγελματίας να απομακρύνονται. Γιατί όπως και να έχει ένας τραυματισμός όχι μόνο σε πάει πίσω αλλά υπήρχε και το ερώτημα αν μετά από εκείνη την σύγκρουση θα είμαι καλά όπως πριν. Μου τοποθετήθηκε νάρθηκας και οι εκτιμήσεις του να επανέλθω στην αγωνιστική δράση ήταν μετά από ένα μισή μήνα και με αποθεραπεία στο φυσιοθεραπευτήριο γιατί από την ακινησία τόσων ημερών το χέρι θα είχε πάθει αγκίλωση.

  Πολλά από τα παιδιά της ομάδας μου δώσανε κουράγιο και περαστικά και προσπαθούσαν να μου δώσουν κουράγιο. Τις πρώτες μέρες και ενώ είχα τον νάρθηκα – γύψο στο χέρι πήγα στο γήπεδο και θέλησα να τρέξω. Όμως ο γιατρός και ο φυσιοθεραπευτής μου είπαν ότι είναι επικίνδυνο λόγω του βάρους του νάρθηκα να πάθω ζημιά στον ώμο μου. Έτσι το πήρα απόφαση ότι πρέπει να ηρεμήσω και να κάνω υπομονή.

  Η υπομονή είναι ένα από τα μεγαλύτερα προσόντα που πρέπει να διαθέτει ένας αθλητής. Χωρίς αυτή δεν μπορεί να αντεπεξέλθει στις αντιξοότητες του αθλήματος. Υπομονή απέναντι σε συμπαίχτες που μπορεί να μην έχεις την ίδια ιδιοσυγκρασία, υπομονή σε προπονητή που μπορεί να μην αισθάνεται ότι μπορείς να του κάνεις την δουλειά του, υπομονή σε έναν γενικό αρχηγό που να μην σε πηγαίνει γιατί π.χ. δεν έχεις κοντό το μαλλί σου ή μιλάς με ποδοσφαιριστές που δεν είναι της σειράς σου, υπομονή με παράγοντες της ομάδας γιατί μπορεί ένα μικρό παραστράτημα να το μεγαλοποιήσουν και από τρίχα – που λέμε – να την κάνουν τριχιά. Βλέπεις ότι καμιά φορά όλοι αυτοί που είναι γύρω σου δεν είναι καλοπροαίρετοι. Προσπαθούν με τον τρόπο τους να σε διαβάλουν χωρίς όμως εσύ να το καταλαβαίνεις. Για αυτό λοιπόν χρειάζεται υπομονή και επιμονή σε όλους τους τομείς. Πρέπει να είσαι όσο το δυνατόν πιο συγκεντρωμένος σε αυτό που έχεις βάλει στόχο και μέχρι να τα καταφέρεις να μην αποπροσανατολιστείς. Είναι όπως ένα καράβι που για να πάει από το ένα λιμάνι στο άλλο βάζει κάποιες συντεταγμένες. Από αυτές τις συντεταγμένες πολύ λίγο θα αποκλίνει για να φτάσει στον προορισμό του. Έτσι είναι και ο νέος αθλητής πρέπει να έχει βάλει στο μυαλό του ότι για να πετύχει τον στόχο του πρέπει να δουλέψει σκληρά, να τρέξει, να πέσει μέσα στην λάσπη, στο χώμα, να βραχεί, να ιδρώσει, να πιεστεί, να κλάψει, να γελάσει, να πονέσει, να αντέξει και μετά από όλα αυτά κάποια στιγμή να νοιώσει την δικαίωση και την ανταμοιβή.

  Το σίγουρο είναι ότι την εποχή που ζούμε έχουνε μπει κι άλλοι παράγοντες στον χώρο του ποδοσφαίρου από την τότε εποχή. Και αυτό φαίνεται από τον τρόπο προπόνησης που γίνεται τώρα επιστημονικά και με διάφορα τεστ πάνω στους αθλητές.

  Έτσι σιγά σιγά προσπάθησα και ξεπέρασα τον τραυματισμό μου. Φοβήθηκα ότι θα έχανα την σειρά μου με την πρώτη ομάδα και ότι όλα όσα είχα χτίσει θα είχαν διαλυθεί. Όμως κατάφερα και μπήκα και πάλι σε ρυθμό όμως είχα χάσει αυτό που ήθελα που ήταν η επαγγελματική μου διαπίστευση ποδοσφαιρικά. Συνέχιζα και έπαιζα στο ερασιτεχνικό πρωτάθλημα και προπονήσεις έκανα με την πρώτη ομάδα. Έπαιρνα οδοιπορικά σαν να ήμουν ημί επαγγελματίας. Δεν κρύβω ότι ο πρόεδρος της ομάδος κύριος Κώστας Αλαμάνος μου έτρεφε ιδιαίτερη συμπάθεια επειδή με θεωρούσε πολύ πεισματάρικο παιδί.

  Η ομάδα την περίοδο εκείνη δεν τα πήγαινε πολύ καλά. Υπήρχε έντονος προβληματισμός. Προπονητής είχε έρθει ο Γερμανός Γκέρντ Πρόκοπ παλιός γνώριμος στην ομάδα. Γνώριζε πρόσωπα και καταστάσεις. Ήθελε να αλλάξει την νοοτροπία της ομάδας και έδειχνε ότι δεν είχε πολύ εμπιστοσύνη στις παλιές καραβάνες. Βρέθηκε πολλές στιγμές σε κόντρα μαζί τους. Ένα από τα ονόματα της εποχής εκείνης ο Γιώργος Τσιβόγλου εχει παροπλιστεί ενώ ο Γιάννης Παθιακάκης έχει γίνει μάνατζερ της ομαδας. Η χρονιά δεν τελειώνει καλά και υποβιβαζόμαστε στην Β΄ Εθνική κατηγορία. Αυτό είναι μια απόφαση που λαμβάνεται μέσα στα αποδυτήρια αφού οι ποδοσφαιριστές δεν κατέβηκαν να παίξουν τις τρεις τελευταίες αγωνιστικές του πρωταθλήματος. Η απογοήτευση την εποχή εκείνη ήταν πολύ μεγάλη γιατί πέφταμε κατηγορία πρώτη φορά από τότε που έγινε επαγγελματικό το πρωτάθλημα στην Ελλάδα.

   Μερίδιο ευθύνης είχαν όλοι όσοι εμπλέκοταν με την ποδοσφαιρική ομάδα της Ριζούπολης και είχαν τα ινία της. Ήταν μια πολύ περίεργη χρονιά που τίποτα δεν είχε πάει καλά. Θεωρώ ότι η χρονιά αυτή σηματοδοτούσε μια νέα αρχή για την ομάδα γιατί έφυγαν παίχτες σημαίες από τα προηγούμενα χρόνια αφού Τσιβόγλου και Παθιακάκης είχαν κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά τους παπούτσια, ο Μαιστόροβιτς(σεντερ φορ) ήταν πλέον ασύμφορος για την ομάδα  ο Θαλής Τσιριμώκος που είχε έρθει για ένα χρόνο έφυγε. Το ίδιο έγινε με τους Παπαγεωργίου και Αλεξίου όπως και με το παιδί από τα σπλάχνα του Απόλλωνα τον Πέτρο Μπόντζο που δεν τα βρήκαν στο οικονομικό.

  Ήταν η αλλαγή μιάς ολόκληρης φουρνιάς.

 

 

Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΤΗΣ Β’ ΕΘΝΙΚΗΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ (ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΣΜΥΡΝΗΣ)

  Στον Απόλλωνα ήρθε προπονητής ένας άνθρωπος σημαία για την ομάδα της Ριζούπολης αφού εκτός του ότι φόρεσε για πολλά χρόνια την φανέλα της είχε δημιουργήσει και την δικιά του προπονητική ταυτότητα αφού μια ομάδα σαν τον Χαραυγιακό από τις κατηγορίες της Αθήνας την είχε κάνει να είναι ένα από τα πιο δυνατά σύνολα της Β΄ Εθνικής.

  Ο Γιάννης Παθιακάκης αφού πέσαμε στην δεύτερη κατηγορία είναι ο μόνος που έμεινε από το επιτελείο της προηγούμενης χρονιάς. Έτσι λοιπόν και αφού έχει μια πολύ καλή επικοινωνία με τον κύριο Βασίλη Κυριακού ο πρόεδρος Κώστας Αλαμάνος του δίνει τα ηνία της ομάδας και χρίζει για βοηθό του στο ποδοσφαιρικό τμήμα την κύριο Βασίλη Μαστρακούλη.

  Είναι μια πολύ δύσκολη περίοδος για την ομάδα του Απόλλωνα γιατί ακόμα κανείς δεν έχει συνειδητοποιήσει το τι έχει συμβεί. Ο Αλαμάνος από την μεριά του έχει καταλάβει την δυναμική των παλαιών παιχτών της ομάδας και τους εμπιστεύεται τον καταρτισμό της, όπως επίσης έχει καταλάβει ότι εκείνο το διάστημα ήταν εντελώς μόνος του. Χαρακτηριστικό είναι σε μία ομιλία του κάτω στα παλιά γραφεία της ΠΑΕ Απόλλων είπε ….

-          Να γνωρίζετε ότι αυτή την στιγμή στον Απόλλωνα είμαστε εγώ – εσείς και το τηλέφωνο κανείς άλλος..!!

  Ο Αλαμάνος ήταν ένας ρήτορας που μπορούσε ανά πάσα στιγμή να σου ανατρέψει το σκεπτικό σου και από άσπρο να στο κάνει μαύρο όπως και το αντίθετο. Είχε τρομερή ευφράδεια λόγου και κανείς δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει στην συζήτηση. Ήταν το μεγάλο όπλο του  γνωρίζοντας άριστα τη ελληνική γλώσσα και γνωρίζοντας επίσης ότι η έλληνες ποδοσφαιριστές της τότε εποχής ήταν οι περισσότεροι με γνώσεις δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και μερικοί και αγράμματοι. Με ότι καταπιάνοταν το μελετούσε πολύ καλά και παρέθετε επιχειρήματα που δύσκολα μπορούσες να τα αντικρούσεις.

  Δημήτρης Βλάχος και ο Ηλίας Μπουλιός έχουν γίνει ημιεπαγγελματίες. Όπως προείπα οι αλλαγές του προπονητικού επιτελείου ήταν κατ ουσία η καθυστέρηση του να γίνω επαγγελματίας. Παρ όλα που είμαι στην πρώτη ομάδα πάνω από δεκατέσσερις μήνες κανένας δεν έπαιρνε την απόφαση να υπογράψω επαγγελματικό συμβόλαιο ούτε για μένα ούτε για τον Θοδωρή Τσομπανάκη. Το σίγουρο είναι ότι εγώ πλήρωνα μία άτυπη κόντρα του Γιάννη Παθιακάκη με τον τότε προπονητή μου στο ερασιτεχνικό τμήμα τον κύριο Τάκη Ασημακόπουλο. Οι δυο άνθρωποι είχαν μία κόντρα από τότε που ήταν ποδοσφαιριστές. Κανένας έως και τώρα δεν έχει μιλήσει για αυτό το θέμα. Παιδιά ποδοσφαιρικά του Τάκη Ασημακόπουλου χάθηκαν γι αυτόν ακριβώς τον λόγο. Παραθέτω μερικά ονόματα που δεν τα έμαθε ποτέ κανένας Απολλωνιστής που όμως θα μπορούσαν να κάνουν καριέρα στον Απόλλωνα Σμύρνης.

Πρώτος και καλύτερος ο Αλέκος Κολόκας. Ξεχώριζε από όλους μας σαν την μύγα μέσα στο γάλα. Περνούσε τους αντιπάλους του σαν να μην υπήρχαν. Καλός ντριμπλαδόρος δεξί χαφ. Είχε ένα μειονέκτημα που το κτυπούσε συνέχεια ο τότε πρόεδρος. Ήταν μικρόσωμος και είχε μπει μέσα του ότι δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στην πρώτη ομάδα. Δεύτερος ο Κώστας Στεφάνου ένας μικρόσωμος αλλά γρήγορος σγουρομάλλης που έπαιζε δεξί μπακ. Δυστυχώς για αυτά τα παιδιά δεν ήρθαν οι καταστάσεις όπως τις ονειρεύονταν ποδοσφαιρικά. Όλα τα παιδιά αυτά ήμασταν ποδοσφαιρικά παιδιά κυρίως της ερασιτεχνικής ομάδας του κυρίου Τάκη Ασημακόπουλου. Φυσικά και άλλα παιδιά ήταν όπως ο Υφαντής, ο Αντωνιάδης, ο Χουλιάρας , παιδιά που δεν τους δόθηκε καμία ευκαιρία ανόδου. Όλα τα προαναφερόμενα παιδιά του είχε στα τσικό ο τότε βοηθός του Βασίλη Κυριακού ο Βασίλης Μαστρακούλης. Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανένας ότι πρώτος ο κυρ Βασίλης είχε διαπιστώσει το ταλέντο τους και παίζανε μαζί πάνω από πέντε χρόνια σ αυτό το ποδοσφαιρικό σχολείο που λεγόταν Ακαδημία ποδοσφαίρου Απόλλων Σμύρνης.

 

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ & Η ΑΝΟΔΟΣ ΣΤΗΝ Α ΕΘΝΙΚΗ

04-01-1988 ΑΠΟΛΛΩΝ - ΑΧΑΡΝΑΙΚΟΣ 1-0 ΒΛΑΧΟΣ - ΜΑΓΓΙΩΡΟΣ - ΠΑΝΤΕΛΙΔΗΣ - ΚΑΡΑΝΙΚΑΣ - ΣΒΟΡΩΝΟΣ - ΦΑΜΠΙΑΤΟΣ - ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ - ΣΥΡΙΓΟΣ - ΚΑΡΑΒΕΛΗΣ - ΠΕΝΤΑΛΙΟΣ - ΡΑΜΜΟΣ

Η ομάδα είχε πλέον αρχίσει να οργανώνεται για να μπορέσει να ανταπεξέλθει στο δύσκολο πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής. Ο Απόλλωνας πλέον είχε καταρτιστεί με βάση τα δεδομένα που ήθελε ο προπονητής Βασίλης Κυριακού. Το καλοκαίρι είχε έρθει σε κάποια αντιπαράθεση ο Γιάννης Παθιακάκης με τον πρόεδρο της ομάδας Κώστα Αλαμάνο λέγοντας ότι παρεμβαίνει στο έργο του και γι αυτό και είχε παραιτηθεί. Ο προπονητής τον ήθελε διακαώς κοντά του για αυτό και με παρεμβατικό τρόπο κατάφερε να λύσει τις όποιες παρεξηγήσεις είχαν προκύψει στα δύο άτομα. Μην ξεχνάμε ότι ο Γιάννης Παθιακάκης για την τότε εποχή ήταν η ζωντανή ιστορία σαν ποδοσφαιριστής που ήταν από τα σπλάχνα του αφού είχε καταφέρει να σηκώσει το Κύπελλο Ελλάδος με την ομάδα του Πανιωνίου εναντίον της Α.Ε.Κ.

  Ήταν ο ποδοσφαιριστής με την πιο λαμπρή καριέρα την τότε εποχή. Παιδί του Απόλλωνα, παιδί που έπρεπε να δίνει ευκαιρίες σε όλα τα παιδιά που είχαν γαλουχηθεί μέσα σ αυτόν τον σύλλογο και που τον έβλεπαν σαν ποδοσφαιρικό ίνδαλμα. Δεν το έκανε. Εκτός από έναν….

  Ναι εκτός από έναν ….το όνομα αυτού Λευτέρης Βελέντζας..

  Στην προετοιμασία λοιπόν που ξεκινήσαμε και πήγαμε στο προπονητικό κέντρο του ΣΕΓΑΣ στην Πάρνηθα ένας μικρόσωμος βιρτουόζος εμφανίζεται και κάνει προπονήσεις με την πρώτη ομάδα. Υπήρξε αντιπαράθεση με τον προπονητή της ερασιτεχνικής ομάδας κύριο Τάκη Ασημακόπουλο γιατί δεν είχε περάσει ακόμα από την ερασιτεχνική ομάδα και ο μάνατζερ της τότε ομάδος μας πίστευε τόσο πολύ στο παιδί αυτό που το έφερε κατευθείαν στην πρώτη ομάδα και είχε την ευκαιρία – που άλλα παιδιά δεν την πήρανε ποτέ – να δείξει το ταλέντο του.

  Ο Παθιακάκης είχε καταλάβει από τότε ότι αυτό το παιδί θα έγραφε με χρυσά γράμματα το όνομά του στην μεγάλη ιστορία του Απόλλωνα.

  Το πρόγραμμα βαρύ και σκληρό, ο προπονητής ήξερε ότι η ομάδα έπρεπε πρώτα να έχει τρεξίματα και να βγάζει προσωπικότητα μέσα στο γήπεδο. Παίχτες όπως ο Ράμμος, ο Σβορώνος, ο Ράγιοβιτς, που ήταν η νέα μεταγραφή του Απόλλωνα ήταν οι παίχτες που θα δίνανε την προσωπικότητά τους στο στυλ του επιθετικού παιχνιδιού της ομάδας.  Οι παλιοί παίχτες όπως ο Καρανίκας Γιωργος και ο Παντελίδης Νίκος ήταν η εμπειρία της επιθετικής γραμμής και φυσικά στα μετόπισθεν κυριαρχούσε η εμπειρία του τερματοφύλακα Βαγγελη Συρίγου που για μένα ήταν ο πρώτος τερματοφύλακας που ήξερε να παίζει την μπάλα με τα πόδια και να έχει αυτοπεποίθηση με το να έχει την κατοχή της. Επίσης παίχτες με πολλά χρόνια στην ομάδα όπως ο Φαμπιάτος, ο Μαγγιώρος, ο Λουκάς, ο Κωνταντόπουλος και μαζι με την νέα φουρνιά των Ποζαπαλίδη, Μπουλιό, Μ. Βλάχου, Δ. Βλάχου, Αποστόλου αποτελούσαν ένα δυνατό σύνολο για το πρωτάθλημα της Β΄ εθνικης.

  Την ομάδα μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος την κυνήγησαν πολύ. Στο πρώτο τρίμηνο η ομάδα είχε πολλά σκαμπανεβάσματα με αποτέλεσμα να απομακρυνθεί όλο το προπονητικό επιτελείο. Ο Απόλλωνας για μια ακόμα φορά ήθελε ένα δυνατό ταρακούνημα. Ήθελε έναν απινιδωτή για να δημιουργήσει ξανα την καρδια της ομάδας να κτυπαει σε ρυθμό πρωταθλητισμού και μην πάει στράφι η χρονιά.

 Ο κύριος Τάκης Ασημακόπουλος αναλαμβάνει σαν πρώτος προπονητής με χρέη γενικού αρχηγού και βοηθού προπονητή ο κύριος Γιώργος Φράγκου. Και οι δύο μεγάλες μορφές του Απόλλωνα Σμύρνης. Δύο παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές με μεγάλη ιστορία στην ομάδα μας.

  Γίνομαι με πολύ γρήγορες διαδικασίες επαγγελματίας και καλούμαι να παίξω άμεσα σε παιχνίδι εκτός έδρας με τον Πιερικό. Έπρεπε οπωσδήποτε πάση θυσία να μην χάσουμε. Έγινε σε ένα τρομερά λασπωμένο τερέν. Χαρακτηριστικό εκείνου του παιχνιδιού είναι ότι χάναμε μέχρι το 83  που σκόραρε ο Νίκος Παντελίδης και δώσαμε το στίγμα μας ότι είμαστε ζωντανοί. Ο Ηλίας Ράμμος σε εκείνο το παιχνίδι του βγήκε το γόνατο. Το κοίταζε …το κοίταζαν και ο φυσιοθεραπευτής με τον γιατρο του αγώνα κι όμως εκείνος το ξανάβαλε μόνος του στην θέση του! Καταφεραμε και πήραμε ισοπαλία με 1-1. Την επόμενη Κυριακή πηγαίναμε πάλι εκτός έδρας στην όμορφη Καστοριά. Μια έδρα πολύ δυνατή. Ξερό το γήπεδο και θυμάμαι ότι είχε πολύ κρύο. Αφού το ταξίδι από την Θεσσαλονίκη με το πούλμαν στην ομώνυμη πόλη σχεδόν σε όλη την διάρκεια του έγινε με πυκνή ομίχλη. Η ομάδα παρατάχθηκε σχεδόν όπως και στο προηγούμενο παιχνίδι και κατάφερε μετά από ένα πολύ δυνατό και σκληρό σε μαρκαρίσματα να φύγει με το σκορ 0-1. Πλέον είχαν καταλάβει όλοι οι πρωτοπόροι στην Β’ Εθνική ότι ο Απόλλωνας ήταν εδώ και διεκδικεί την άνοδο στην πρώτη εθνική κατηγορία. Η έναρξη του δευτέρου γύρου μας βρίσκει να αντιμετωπίζουμε τον Αχαρναικό μέσα στην Ριζούπολη. Στο γήπεδο υπάρχει μεγάλη κινητικότητα γιατί είναι ένα παιχνίδι που αν κερδίσουμε θα μας φέρει στην κορυφή της βαθμολογίας. Μην ξεχνάμε ότι στον πρώτο γύρο στο συγκεκριμένο παιχνίδι χάσαμε 2-0 μέσα στην καυτή έδρα του Μενιδίου και όλοι τότε είχανε πει ότι η ομάδα με το πρόσωπο που έδειξε δεν πρόκειται να μπορέσει να διεκδικήσει την πολυπόθητη άνοδο. Με πολύ άγχος η ομάδα μας στα πρώτα λεπτά, λύθηκε μετά το 1-0 του Αλέξη Φαμπιάτου όπου έμελλε να είναι και το τελικό αποτέλεσμα. Για μένα αυτός ο μήνας ήταν μια δικαίωση όλων των προσπαθειών που είχα κάνει αυτά τα χρόνια. Πέρυσι τέτοιον καιρό ήμουνα απογοητευμένος με την εξάρθρωση του αγκώνα μου και τώρα βρισκόμουν να έχω την εμπιστοσύνη όλων όσων μου είχαν εμπιστευθεί μια θέση στην ποδοσφαιρική οικογένεια του Απόλλωνα Σμύρνης.

  Δεν θα ξεχάσω παιχνίδια όπως με τον Ιωνικό Νικαίας στην έδρα μας που έπεσε πάρα πολύ ξύλο μεταξύ των παιχτών και των παραγόντων μέσα στη καταπακτή και στον τότε χώρο του μπάσκετ έξω από τα αποδυτήρια. Με παίχτες να τραυματίζονται στο πρόσωπο από τάπες παπουτσιών. Χαρακτηριστικό του Ανδρέα Μαγγιώρου με τον τερματοφύλακα του Ιωνικού Μπέλια. Υπήρξε μεγάλος φανατισμός σ αυτό το παιχνίδι και ήταν ένα ντέρμπυ με τα όλα του. Κερδίσαμε 2-1. Άλλο παιχνίδι στην Χαλκίδα εκτός έδρας που έπεφτε ξύλο και μέσα στον αγωνιστικό χώρο και έξω από αυτόν πάνω στις κερκίδες στους λιγοστούς φιλάθλους μας που είχαν έρθει στο παιχνίδι. Κερδίσαμε 0-2 και ήταν μια μεγαλειώδης νίκη για την πορεία μας. Σε όλες τις έδρες που πηγαίναμε υπήρχε μεγάλος φανατισμός. Γιατί το όνομα που κουβαλούσαμε ήταν είναι και θα είναι πάντοτε πολύ βαρύ και μεγάλο. Όλοι θέλουν  να κερδίσουν τον Απόλλωνα. Να κερδίσουν και ας μην ξαναπαίξουν.

  Η ομάδα πλέον έχει διαφοροποιηθεί, είμαστε περισσότερο οικογένεια και γνωρίζουμε όλοι ότι ούτε εγωισμοί ούτε οι τυχόν αντιπαλότητες μεταξύ μας μπορούν να οδηγήσουν σ αυτό που λέγεται άνοδος.

 Πήγαμε στα Τρίκαλα. Πολύ δυνατό παιχνίδι. Πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου ο διαιτητής μου έδειξε κόκκινη κάρτα σε μένα και στον αντίπαλό μου. Εμένα για αντιαθλητικό παίξιμο και σε εκείνον γιατί με κτύπησε. Καταφέραμε και αποσπάσαμε την ισοπαλία. Τιμωρήθηκα με τέσσερις αγωνιστικές. Τραυματίστηκα στο γόνατο και σε μια προπόνηση μέσα στην Ριζούπολη εκεί που πήγα να στρίψω για να γυρίσω στην άμυνα μου είχε σπάσει ο μηνίσκος μου μέσα στο γόνατο. Μπλόκαρε …την επόμενη  μέρα πήγα άμεσα στο χειρουργείο στο Ευγενίδειο Ίδρυμα. Ο κύριος Γιώργος Πρίφτης ο τότε ορθοπεδικός γιατρός του Ολυμπιακού Πειραιώς με χειρούργησε κάνοντας μου αρθροσκόπηση και καθαρισμού γονάτου. Όλα πήγανε καλά αλλά έχανα όλη την επόμενη χρονιά. Η άνοδος ήρθε έστω και με ισοπαλία 3-3 με την Καστοριά τελευταία αγωνιστική. Μάλιστα όλοι έλεγαν το ότι έτσι όπως εξελίχθηκε ο αγώνας εάν υπήρχαν ακόμα δέκα λεπτά μπορεί και να το χάναμε. Μας είχανε βάλει μέσα στο τέρμα. Οι δυνάμεις από την πίεση όλης της χρονιάς μας είχαν εγκαταλείψει. Όμως η δικαίωση είχε έρθει με το τελικό σφύριγμα του διαιτητή. Η άνοδος είναι γεγονός και ο Απόλλωνας Σμύρνης μετά από μια χρονιά στην Β΄ Εθνική επανήλθε στην κατηγορία που του αρμόζει έχοντας κερδίσει στην φαρέτρα του παιδιά που είναι σχεδόν όλα από τα σπλάχνα του, όπως Βλάχο Μιχάλη, Μπουλιό Ηλία, Εμμανουήλ Γιώργο, Αποστόλου Γιάννη, Παπαδάκη Αλβέρτο, Πενταλιό Νίκο, Βλαχοκώστα Χρήστο, Τσομπανάκη Θόδωρο, παιδιά που είναι όλα κάτω των είκοσι ετών.

  Ναι μας είχανε εμπιστευτεί!!!

 Μας είχανε δώσει την ευκαιρία και την είχαμε αρπάξει από τα μαλλια που λεμε!!

Η ποδοσφαιρική καταξίωση στα σαλόνια της Α΄ Εθνικής ήτανε μπροστά μας.

Η ΟΜΑΔΑ ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ Α ΕΘΝΙΚΗ

Ο Απόλλων Αθηνών στην προετοιμασία στην Βουλγαρία.

  Ο προγραμματισμός της νέας χρονιάς άρχισε από πολύ νωρίς. Και αυτό γιατί δεν ήθελαν να βρεθούν ξανά στην δύσκολη έναρξη της περσινής περιόδου. Η χρονιά φαινόταν ότι ξεκινούσε με πολύ καλές προοπτικές αφού ο πρόεδρος  Κώστας Αλαμάνος έκανε πολλές κινήσεις για να δυναμώσει την ομάδα. Πρώτα από όλα κράτησε τον κύριο Τάκη Ασημακόπουλο και κύριο Γιώργο Φράγκου στο προπονητικό επιτελείο. Όμως εκτός από εκείνους είχε πάρει και σαν πρώτο προπονητή τον Καλοπέροβιτς με διερμηνέα τον Πέτροβιτς που ήταν χρόνια στην Ελλάδα.

  Κάναμε μία από τις μεγαλύτερες  προετοιμασίες στην ιστορία του συλλόγου αφού ξεκινήσαμε στην Αθήνα και μεταβήκαμε στο προπονητικό κέντρο του ΣΕΓΑΣ στην Πάρνηθα και έπειτα στο προπονητικό κέντρο της ΤΣΣΚΑ Σόφιας στην Βουλγαρία.    Οι μεταγραφές τεράστιες για εκείνη την εποχή όπως τον Βάλτερ Κεσλ  με θητεία και στην Μπάγιερν Μονάχου – βέβαια χωρίς να προσφέρει τα αναμενόμενα – ήταν για πρώτη φορά που βλέπαμε ποδοσφαιριστή να έχει συμβόλαιο με εταιρεία ρούχων εκτός από αθλητικά. Ο Ηλίας Μπέριος που μετά την μεταγραφή του σε Παναθηναικό και Πανιώνιο επέστρεφε στις ρίζες του. Ο Γιώργος Μητσέας από τον Όφη και ο Γιουγκοσλάβος Νταβόρ Γιούρισιτς και αυτός από τον Πανιώνιο. Εκτός από τους προαναφερόμενους πήραμε και ένα νέο παιδί από την βόρεια Ελλάδα, τον Θανάση Κολιτσιδάκη από τον  ΠΑΟΚ Σταυρού.

  Το γήπεδο της Ριζούπολης μετά από δεκαεπτά χρόνια ξηλώνεται και γίνεται όλη η υποδομή του από την αρχή. Μάλιστα θυμάμαι να έχω περάσει την θύρα δυο που βρίσκεται από την πλευρά του ηλεκτρικού ένα πρωινό και να περπατάω μέσα στα χαλάσματα του γηπέδου και να ατενίζω τις κερκίδες και να σκέφτομαι ότι μέσα εδώ θα μπορέσω να αγωνιστώ σε αγώνες για την Α΄ εθνική κατηγορία. Το γήπεδο το ξηλώσανε για να βάλουν αποστραγγιστικά και το χορτάρι που θα έμπαινε θα ήταν έτοιμος χλοοτάπητας.

  Για μας τα νέα παιδιά ήταν μια προετοιμασία πολύ δύσκολη γιατί είχαμε πολλούς ποδοσφαιριστές μπροστά μας που έπρεπε να τους ξεπεράσουμε για να παίξουμε. Ποδοσφαιριστές με πολλές συμμετοχές στα πρωταθλήματα και μαζί μ αυτούς ένας νέος  προπονητής που δούλευε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Δεν γνώριζε την ελληνική νοοτροπία και δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί την ομάδα.

  Το αποκορύφωμα είναι η λεγόμενη ΑΝΤΑΡΣΙΑ που έγινε όταν βρισκόμασταν προετοιμασία στην Πάρνηθα. Εκδηλώθηκε γιατί ο πρόεδρος Κώστας Αλαμάνος δεν έδωσε τα αναμενόμενα χρήματα για το πριμ ανόδου αναλογικά στα παιδιά που ήμασταν στην τότε ομάδα. Ειδικά η παλαιά φρουρά θεώρησε προσβολή τα ποσά που είχε βάλει στις υπογεγραμμένες από κείνον επιταγές.

  Καλά για μας τους νέους δε το συζητώ... το ποσό που έδωσε ήταν ΜΗΔΕΝ!

 

Παρακάτω παραθέτω αυτούσιο το προσωπικό ημερολόγιο μου από την προετοιμασία της περιόδου 1988 – 1989 σε Πάρνηθα και Σόφια Βουλγαρίας από Δευτέρα 11 Ιουλίου έως και Τρίτη 02 Αυγούστου.

 

….ΔΕΥΤΕΡΑ 11 ΙΟΥΛΙΟΥ 1988  /  ώρα 14:03 μ.μ.

Έχουμε μισή ώρα που έχουμε φάει και όλοι είμαστε στα δωμάτια μας. Φυσικά έχω ξεχάσει να αναφέρω ότι είμαι προετοιμασία με την ομάδα στις εγκαταστάσεις της Πάρνηθας… Βρισκόμαστε εδώ από το Σάββατο 09/7/88.

Ως τώρα οι προπονήσεις δεν είναι δυνατές και μπορώ να πω ότι βγαίνει με κάποια ευκολία το πρόγραμμα. Οι προπονήσεις είναι καθημερινές και διπλές.

  Είναι Τρίτη μέρα και έχω βαρεθεί. Όχι την προπόνηση αλλά το περιβάλλον. Δεν μπορείς να πας πουθενά να ξεσκάσεις. Είναι μονότονα πολύ. Το μόνο καλό παίρνεις καθαρό αέρα. Σκέπτομαι ότι φέτος είναι πολύ δύσκολο να παίξω. Έχουν έρθει στην ομάδα ονόματα που άλλες χρονιές δεν είχαμε. Όπως ο Μητσέας – ΟΦΗ, Αθανασιάδης – ΟΦΗ, Μπέριος – Πανιώνιο, Γιούρισιτς – Πανιώνιο, ένας γερμανός λίμπερο(Κεσλ). Φέτος θέλει πολύ δουλειά και όχι επιπολαιότητες. Θα προσπαθήσω για το καλύτερο που μπορώ.

  Ο Μαγγιώρος κατέβηκε στην Αθήνα για κάτι δουλειές του στρατού, του είπα να πάρει σπίτι μου τηλέφωνο….

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

….ΤΕΤΑΡΤΗ 13 ΙΟΥΛΙΟΥ 1988  /  ώρα  14:14 μ.μ.  

  Βλέπω κάτι φωτογραφίες της ….. και κάθομαι στο δωμάτιο μου. Οι δύο συγκάτοικοί μου Λιώσης & Μητσέας έχουν κοιμηθεί. Οι περισσότεροι βρίσκονται στα δωμάτιά του ενώ μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού βρίσκονται έξω από τους ξενώνες παρακολουθώντας μερικούς που παίζουν τάβλι.

  Βρίσκομαι ως τώρα σε πολύ καλή κατάσταση και το μόνο που νοιώθω είναι κάποιο πιάσιμο κάτω από τις πατούσες από το ταρτάν. Κατά τα άλλα είμαι μια χαρά. Ένα περιστατικό που έγινε εχθές ήταν όταν σε μια φάση στο διπλό κτυπήσαμε τα κεφάλια μας εγώ και ο Ανδρέας(Μαγγιώρος). Ευτυχώς τίποτα το σοβαρό.

  Εχθές ακόμα το μεσημέρι κατέβηκα στην Αθήνα μαζί με τον Τσαρμπόπουλο για να πάρουμε ψωμί για την αποστολή….

…./ώρα 22:21 μ.μ. 

  Έχω σπαστεί. Ήθελα να πάρω τηλέφωνο την μάνα μου και την …. και δεν μπόρεσα να πάρω κανέναν. Έχει έρθει εδώ πάνω και ο στίβος του Πανιωνίου και το τηλέφωνο δεν σταματά καθόλου. Ελπίζω πως αύριο θα καταφέρω να πάρω.

  Από αγωνιστικής πλευράς το απόγευμα είχαμε χωριστεί σε δυο γκρουπ. Το ένα στις 17:45 και το άλλο στις 18:45. Στο πρώτο ήταν οι αμυντικοί και στο δεύτερο οι χαφ – επιθετικοί.

  Αξιοσημείωτο είναι οι εκλογές που κάναμε για την ανάδειξη των τριών αρχηγών της φετινής χρονιάς. Εγώ μαζί με τον Τάκη Σβορώνο ήμουνα στην εφορευτική επιτροπή. Αρχηγοί αναδείχτηκαν πρώτος ο Καρανίκας με 17, δεύτερος ο Φαμπιάτος με 16 και τρίτος ο Μπέριος με 12.

Εγώ από τους τρείς που ψήφισα βγήκαν οι δύο. Ο άλλος ήταν ο Παντελίδης.

….Τους έχω επιθυμήσει πρώτη φορά όλους. Και τους γονείς μου και την γιαγιά – παππού. 

….εντωμεταξύ εδώ προσπαθώ να ψυχολογήσω και τους συμπαίχτες μου να καταλάβω πως σκέπτονται να δω που είμαι σωστός και που είμαι λάθος. Πάντως σχεδόν όλοι έχουν τελείως διαφορετικές σκέψεις από μένα.

  Η πιο καλή συζήτηση μέχρι τώρα έχει γίνει στο διπλανό δωμάτιο από μένα. Ήμασταν εγώ ο Καρανίκας, ο Ποζαπαλίδης, ο Αθανασιάδης και ύστερα ήρθε και ο Μητσέας. Όλοι λένε ότι για να κάνεις σωστή οικογένεια πρέπει << να χεις πηδήξει και τραγουδίστρια χωρίς κιλότα>> που λέει ο λόγος. Ειδεμή όταν παντρευτείς θα τα κάνεις όλα τότε….

….Υπάρχουν στη ζωή και εξαιρέσεις. Ακόμα πιστεύω ότι η ανατροφή και διαπαιδαγώγηση στο κάθε άτομο είναι διαφορετική. Για αυτό και υπάρχουν αυτές οι διαφορές. Βέβαια η συζήτηση επικράτησε επί τρείς ώρες περίπου. Πάντως το 90% σκέπτεται πολύ διαφορετικά….

….φυσικά μπορεί ο λάθος να είμαι εγώ και να τα βλέπω πολύ ρομαντικά τα πράγματα πολύ περισσότερο από ότι πρέπει. Αλλά τι να κάνουμε έτσι είμαι δεν μπορώ να αλλάξω και ιδίως που έχω κολλήσει και μ αρέσει…..

…. Όλοι αυτήν την ώρα βρίσκονται στα δωμάτια τους εκτός από μερικούς π.χ. …….  ……. ψαρεύουν τις κοπελίτσες από τον Πανιώνιο του στίβου. Ελπίζω κάποτε να τους καταλάβω και αντίστοιχα να καταλάβουν αυτοί εμένα.

   Αισθάνομαι περίφημα και νοιώθω τον εαυτό μου πολύ δυνατό. Γλυκό μου βιβλίο είμαι πολύ ευτυχισμένος. Έχω την κοπέλα μου που τα πάω περίφημα, με τους δικούς μου δεν έχω κανένα πρόβλημα και τέλος με τους επαγγελματικούς μου προσανατολισμούς βρίσκομαι σε πολύ καλό επίπεδο. Στο διπλανό δωμάτιο από μένα γίνεται χαμός. Παντελίδης  - Καραβέλης – Λουκάς – Αποστόλου έχουν πλακωθεί φάπες και στις παντοφλιές. Ακούγονταν κάτι ΑΧ και ΟΥΧ, χαμός γίνεται.

Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα και σήμερα και φυσικά πρέπει να πέσω για ύπνο για να μπορέσω αύριο το πρωί να είμαι φρέσκος και ξεκούραστος ώστε να αντέξω το προπονητικό βάρος που θα έχουμε. Σ ευχαριστώ που μου έκανες συντροφιά αγαπητό μου βιβλιαράκι. Καληνύχτα  / 23:20 μ.μ.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΠΕΜΠΤΗ  14  ΙΟΥΛΙΟΥ  1988  /  ώρα  22:19 μ.μ.

   Η μέρα σήμερα εξελίχθηκε σε πολύ μέτρια επίπεδα για μένα. Το πρωί είχαμε το καθημερινό τρέξιμο (7.400). Έπειτα έπεσα σε μελαγχολία με αποκορύφωμα να μην μπορέσω να κοιμηθώ το μεσημέρι και το απόγευμα στην προπόνηση να βλέπω τον εαυτό μου πολύ χάλια. Πριν από αυτό το μεσημέρι προσπαθούσα να πάρω τηλέφωνο την αγάπη μου και το τηλέφωνο μιλούσε συνέχεια ώσπου ήρθε ο προπονητής μου και δεν μπορούσα να πάρω. Είχα τρελαθεί μέχρι που δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν συμπαίχτη μου. Πήγαινα να βάλω τα κλάματα και σταμάταγα για να μην γίνω ρεζίλι. Ώσπου ένα ξαφνικό τηλεφώνημα. Επιτέλους η ….. Στην αρχή συγκρατήθηκα αλλά έπειτα άρχισα να κλαίω ασταμάτητα και με λυγμούς. Η …. Τρελάθηκε αλλά τι να κάνω δεν μπορούσα αλλιώς έπρεπε κάπου να ξεσπάσω και πίστευα ότι ήταν το κατάλληλο άτομο.

  Ύστερα φάγαμε όλοι μαζί η ομάδα. Εγώ δεν είχα – όπως Και τώρα – πολλά κέφια.

….Τώρα είμαι πολύ καλύτερα και πιστεύω πως αύριο θα μπορέσω να πάω καλύτερα από σήμερα. Η …. μου έδωσε πνοή και ενεργητικότητα….

Καληνύχτα  / 22:43 μ.μ.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΣΑΒΒΑΤΟ  16  ΙΟΥΛΙΟΥ 1988   /  ώρα  11:13 π.μ.

Όλα αυτά που θα περιγράψω είναι από την χθεσινή μέρα 15-08-88 μια μέρα που μου μείνει γραμμένη στην μνήμη μου για πολύ καιρό ακόμα.

 Εχθές το μεσημέρι και ενώ έτρωγα ο αρχηγός των δημοσίων σχέσεων ήθελε να μου μιλήσει για ένα πολύ σοβαρό ζήτημα. Αυτό ήταν να μην με δηλώσουνε ως τον Δεκέμβριο λόγω ότι θα γινόταν η μεταγραφή ενός παίχτη αναγνωρισμένου στο ελληνικό ποδόσφαιρο και το όνομα αυτού: Πάρις Γεωργακόπουλος, παίχτης του Παναθηναϊκού. Φυσικά στην αρχή δεν είχα κανένα πρόβλημα γιατί ήταν να αφήσουν τον Λουκά αλλά εκείνος δεν δέχτηκε. Και βέβαια επειδή  εγώ είμαι ο πιο ευκολόπιστος και άτομο που δεν δημιουργώ προβλήματα στην ομάδα έτσι έκαναν την πρόταση σε μένα.

Οι όροι : Α.  Να μην μπορέσω να συμμετάσχω στα πρώτα εννιά παιχνίδια του πρωταθλήματος.

Β. Να πάρω τον μισθό μου σαν επαγγελματίας και τα πριμ της δεκαεξάδας

Γ. Την πρώτη του Δεκέμβρη που θα έληγε το συμβόλαιο του Συρίγου θα σταλόταν το δικό μου στην Ε.Π.Ο.

Υπό αυτούς τους όρους ήθελαν να γίνει.

Κατεβήκαμε λοιπόν στα γραφεία της Π.Α.Ε. εγώ ο κύριος Αποστολίδης και ο Σπύρος Λουκάς. Φυσικά πριν γίνει αυτό συζήτησα με τους συμπαίχτες μου και τους πιο μεγάλους και μου είπαν μην τυχόν και υπογράψω.

Και εγώ βέβαια τους άκουσα προσεχτικά.

Όταν κατεβήκαμε κάτω η κατάσταση είχε διαφοροποιηθεί. Η μεταγραφή είχε χαλάσει και όπως ήταν γραφτό δεν έγινε τίποτα.

Για όλα αυτά βέβαια οι πιθανότητες ήταν 20%.

Εγώ όμως είχα κάνει την καλή κίνηση λέγοντας ότι πιστεύω στα λόγια τους. Σημειώνω ότι μου είχε μιλήσει και ο προπονητής Β΄ ο  Κος Φράγκου. Πριν μπω στο γραφείο του Προέδρου συναντήθηκα με τον κο Ασημακόπουλο. Μαζί με τον Αρχηγό του Δ.Σ. με καθησύχασαν και μου είπαν ότι δεν θα γίνει τίποτα. Ακόμα ότι ο πρόεδρος εκτίμησε πολύ αυτήν την κίνηση που έκανα και ότι οι μετοχές μου έχουν ανέβει κατά πολύ.

  Μπήκα στο γραφείο του προέδρου και μιλήσαμε γι αυτό που ήταν να γίνει. Μου άνοιξε τα συρτάρια του γραφείου του δείχνοντας μου που με συγκαταλέγει. Ποιοί ήθελε να φύγουν – ανάμεσα σ αυτούς και ο Πενταλιός – ενώ εμένα με είχε ξεχωριστά με τον Μιχάλη τον Βλάχο.

  Μου έδειξε στο πρώτο συρτάρι αριστερά πάνω – πάνω την λύση του συμβολαίου που είχε υπογράψει ο Πενταλιός και γενικότερα τι σκέφτεται να κάνει με τους νέους.

  Τέλος μου ευχήθηκε την καλή συνέχιση της προετοιμασίας μου και να μην ανυσηχώ για τίποτα παρά μόνο πως θα γίνω ακόμα καλύτερος πάνω στο ν χώρο της εργασίας μου.

  Ύστερα από την συζήτηση αυτή μίλησα με τον Κο Ασημακόπουλο που μου είπε ότι άλλοι έπρεπε να έχουν φύγει έδω και πολύ καιρό άλλοι παίχτες και όχι τα δικά μας παιδιά που δουλεύουν με το παραπάνω.

  Ο νέος προπονητής της ομάδος Καλοπέροβιτς μόλις έμαθε ότι πάει να γίνει κάτι με μένα τρελάθηκε. Εκείνος πάνω σ αυτό το θέμα δεν μπορούσε να πάρει θέση. Αλλά  στην περίπτωση μου η απάντηση του ήταν θετική για μένα. Εκείνος δεν ήθελε με κανένα τρόπο να φύγω.

Φυσικά όλα αυτά τα έμαθα μετά που έγινε το συμβάν.

Και ευτυχώς το θέμα δεν πήρε διαστάσεις.

Μετά από πολλά πήραμε ταξί μαζί με τον Σπύρο Λουκά και ανεβήκαμε στο κέντρο της Πάρνηθας.

Δεν προλάβαμε την προπόνηση. Μίλησα με τον Γιουγκοσλάβο προπονητή που ήταν ευχαριστημένος με την κατάληξη της υπόθεσης, μου είπε ότι δεν πειράζει που δεν προπονήθηκα όμως να ξεκουραστώ για να είμαι καλά και ευδιάθετος αύριο.

  Μίλησα με τους συμπαίχτες για την εξέλιξη του θέματος και όλοι ησύχασαν που δεν έγινε τίποτα. Όμως δεν έφτανε αυτό.

   Το βράδυ δημιουργηθήκανε άλλα προβλήματα. Ποια ήταν αυτά;

  Στο τέλος της περιόδου μετά την άνοδο ο πρόεδρος Κος Αλαμάνος είχε υποσχεθεί στους πιο μεγάλους έκτακτο πριμ 800.000 δραχμές. Μερικοί δεν ικανοποιήθηκαν με τα λεφτά που τους έδωσε στην επιταγή και τσαντίστηκαν τόσο που σηκώθηκαν και έφυγαν από το κέντρο και κατέβηκαν στην Αθήνα με πρώτο τον Κωνσταντόπουλο – που του έδωσε επιταγή 200.000 – και δεύτερο τον Παντελίδη με επιταγή 350.000. Για να μην σε κουράζω φύγαν από την αποστολή δεκαπέντε (15), από τα είκοσι πέντε (25) άτομα της αποστολής!!! Στην αποστολή έμειναν μόνο ένδεκα ποδοσφαιριστές!! Ποιοι ήταν για ενθύμιο :

1)      Εμμανουήλ Γιώργος, 2) Πενταλιός Νίκος, 3) Λιώσης Στέλιος,

4) Κολιτσιδάκης Θανάσης, 5) Τσαρμπόπουλος Σάκης, 6) Μπέριος Ηλίας,

 7) Γιούρισιτς Νταβόρ, 8) Μητσέας Γιώργος, 9) Αθανασιάδης Γιώργος,

10) Βλαχοκώστας Χρήστος, 11) Βάλτερ Κεσλ.

Όλοι οι άλλοι συμπαίχτες μου είχαν φύγει με τρία αμάξια για την Αθήνα.

Ως  τώρα δεν έχουμε τίποτα νεώτερο …. 12:16 μ.μ.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΠΕΜΠΤΗ  21  ΙΟΥΛΙΟΥ  1988  /   ώρα  12:46 μ.μ.

  Είμαι στην Βουλγαρία μαζί  με την αποστολή του Απόλλωνα. Έχουμε ήδη φάει και έχουμε πάει στα δωμάτια μας για να ξαπλώσουμε. Το μέρος που έχουμε εγκατασταθεί είναι ότι πρέπει για προετοιμασία. Έχει τρία γήπεδα, πισίνα, σάουνα από όλα.

  Βρίσκομαι στο δωμάτιο 5 και είμαι μαζί με τον Ανδρέα Μαγγιώρο. Είναι σα μικρά σπιτάκια. Στο δεύτερο δωμάτιο του σπιτιού (5) είναι ο Λιώσης – Κολιτσιδάκης.

  Έφτιαξα τα πράγματα μου και είμαι έτοιμος να ξαπλώσω.   / 12:50 μ.μ.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ   22  ΙΟΥΛΙΟΥ  1988   /   ώρα  10:17 π.μ.

Βουλγαρία Κέντρο προετοιμασίας Τ.Σ.Σ.Κ.Α Σόφιας 14 χιλιόμετρα έξω από την Σόφια. Ωραία είναι εδώ. Έχει πολύ ησυχία. Η διαμονή μας είναι σε μικρά σπιτάκια των τεσσάρων ατόμων. Το πρωί κάναμε προπόνηση σε δυο γκρουπ αμυντικοί – επιθετικοί. Οι μεν στις 7:30π.μ. και οι υπόλοιποι 8:45π.μ. το γήπεδο έχει τόσο πολύ χορτάρι που όλοι εμείς το νοιώθουμε πολύ βαρύ. Δυστηχώς στην Ελλάδα δεν είμαστε συνηθισμένοι σε τόσο καλά γήπεδα. Είναι τόσο πυκνό που δεν μπορείς να διακρίνεις κάποιο σημείο του γηπέδου χαλασμένο. Όλοι μας έχουμε πιαστεί. Παρ όλο που κάνουμε με 60% όλα τα τρεξίματα στο τέλος νιώθουμε ξεθεωμένοι.

  Εχθές το βράδυ είχαμε πολύ πλάκα. Από την πίσω πλευρά των σπιτιών έχουμε πισίνα. Είχαμε μαζευτεί οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές και ο ένας έριχνε τον άλλον. Τραβήξαμε και μερικές φωτογραφίες.

  Κατά τα άλλα αισθάνομαι σε μια μέση κατάσταση, ούτε πολύ καλά αλλά ούτε και χάλια. Οι προπονητές όλο με συμβουλεύουν σε ό,τι κάνω και προσπαθούν να μου δώσουν να καταλάβω πώς πρέπει να παίζω. Οι παρατηρήσεις είναι συνεχείς και ιδίως από το διερμηνέα κο. Πέτροβιτς.

Ακόμα εχθές στην προπόνηση έκανα ένα πάτημα σαν κι εκείνο που είχα πάθει το μπλοκάρισμα στο μηνίσκο. Στην αρχή έκανε ένα κρακ, με τσίμπησε ελαφρά, αλλά μετά στη συνέχεια δεν με πόνεσε καθόλου.

Ακόμα θέλω τονίσω ότι θέλω να δώσω πρώτα στον εαυτό μου στοιχεία προπονητικά και έπειτα στον συμπαίκτη μου. Δε στενοχωριέμαι όταν κάνω λάθος, προσπαθώ να το διορθώσω στην επόμενη φάση.

Αξιοσημείωτη είναι η υγρασία που έχει το βράδυ εδώ πέρα. Από τα δεξιά μας έχουμε ένα τεράστιο δάσος που η βλάστησή του είναι φανταστική. Φαίνεται τόσο παρθένο, σαν να μην έχει περπατήσει άνθρωπος μέσα του.

Το απόγευμα έχουμε πάλι προπόνηση…

… Tώρα καθόμαστε στο δωμάτιο μαζί, εγώ και ο Μαγγιώρος. Εκείνος διαβάζει ένα ‘BEST SELLER’. Ακούμε ελληνική μουσική. Αυτά για την ώρα… /11:11 π.μ.

… /ώρα 21:59 μ.μ.

Ουφ! Έχω πεθάνει… με πονάνε οι προσαγωγοί μου, είμαι πτώμα… ξέρεις όμως, όχι από την προπόνηση, από τις πλάκες που κάνουμε με τα παιδιά. Μετά την πρωινή και την απογευματινή προπόνηση γίνεται χαμός στην πισίνα. Ο ένας ρίχνει τον άλλο. Δεν ξεφεύγει κανείς. Όλοι είναι καταδικασμένοι για να κάνουν μπλουμ. Ως τώρα, περνάμε πολύ ωραία, κάνουμε την πλάκα μας, το χαβαλέ μας.

Να μου πεις, δεν έχουμε και τίποτα άλλο να κάνουμε. Πάντως περνάει η ώρα γρήγορα…

  Σήμερα παρ όλο που κοιμηθήκαμε και το απόγευμα θα πέσω μια και θα με πάρει ο ύπνος. Είμαι πολύ κουρασμένος. Όχι από ψυχικής πλευράς όσο από σωματικής.

  Ελπίζω αύριο να είμαι ξεκούραστος και ευδιάθετος για προπόνηση. Τώρα δεν μπορώ να κουνηθώ….. / 22:48μ.μ.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΣΑΒΒΑΤΟ  23  ΙΟΥΛΙΟΥ  1988    /   ώρα  19:41 μ.μ.

  Πολύ πιεστική μέρα σήμερα. Είχα μια καλή εμπειρία παίζοντας αντίπαλος με την Τ.Σ.Σ.Κ.Α. Σόφιας μια από τις καλύτερες ομάδες της Βουλγαρίας. Έχει εννιά παίχτες στην Εθνική  ενώ οι επτά είναι βασικοί. Χάσαμε 3-1 και κάναμε αξιόλογη εμφάνιση. Εγώ δεν πήγα καλά. Ο προπονητής μου είπε εμένα και του Πενταλιού ότι άμα παίζουμε έτσι δεν μπορούμε να παίζουμε ποδόσφαιρο. Ακόμα ότι μέσα μας είναι σαν να μην κυλάει αίμα. Ουφ είμαι πολύ απογοητευμένος από την εμφάνισή μου. Προσωπικά πιστεύω ότι πρέπει να σοβαρευτώ πολύ άμα θέλω να κάνω καριέρα. Πρέπει να σταματήσω τα αστεία και τις πλάκες ιδίως με τους μεγάλους γιατί με έχουν παρασύρει σε ένα υποτονικό ρυθμό χωρίς να καταλαβαίνω πόσο κακό κάνω στον εαυτό μου. Άρχισα κιόλας μετά το παιχνίδι την τακτική αυτή. Πολλοί έχουν παραξενευτεί αλλά δε πειράζει θα τους περάσει. Θα τα πηδήξω όλα εδώ μέσα. Για να δεις πόσο θάρρος έχω δώσει το μεσημέρι πριν το φαγητό ήρθε στο δωμάτιο ο Ηλίας Ράμμος πήρε τα παπούτσια μου και τα αντάλλαξε με έναν βούλγαρο. Μου την έδωσε !!την ώρα εκείνη ήταν ο Σβορώνος έξω και όπως φώναζα στον Ηλία μου λέει :

-          Τι να τα κάνεις εσύ τα παπούτσια ; εντάξει τι έγινε…

Ε εκείνη την ώρα του μίλησα  με βαριές κουβέντες και σώπασε. Το απόγευμα στην προπόνηση ήμουνα πολύ ήρεμος, στυγνός, σοβαρός και λιγομίλητος. Πολλοί ήταν αυτοί που ρωτάγανε γιατί είμαι έτσι. Στο οικογενειακό διπλό έπαιξα όπως παλιά στην αρχή που είχα έρθει στην πρώτη ομάδα. Μάλιστα σε μια φάση ο Φαμπιάτος βλέποντας ότι δεν περνούσε με τίποτα σε ένα τάκλιν που τον έκοψα ήρθε και με πάτησε στον γοφό και στο δεξί χέρι. Φάνηκε ότι η κίνηση του ήταν προμελετημένη και όχι χωρίς σκοπό. Δεν πειράζει όμως θα έρθει κάποια μέρα η σειρά μου…

  Γιατί είμαι τόσο συναισθηματίας δεν είμαι και εγώ πουστόπαιδο σαν και αυτούς; Θεέ μου βοήθησέ με να γίνω και εγώ κυρίαρχος των παιχνιδιών, δώσε μου δύναμη έτσι  που να μην καταλαβαίνω τίποτα. Βοήθησέ με ,  βοήθησέ με…

 Από εδώ και πέρα δεν θα χαρίζομαι σε κανέναν. Εδώ κατάλαβα ότι δεν πρέπει να έχεις εμπιστοσύνη ούτε στον κώλο σου. Ο καθένας είναι για την δική του πάρτι, αυτό θα κάνω και εγώ. Δεν θα χαρίζομαι σε κανέναν. Όλοι για μένα εκτός του Ανδρέα είναι ξένοι. Είμαι μαζί τους γιατί είμαι υπάλληλος και εγώ της ΠΑΕ.

Πάω για φαγητό.   ώρα  /  20:07 μ.μ.

Ώρα / 20:27 μ.μ.  Φάγαμε και γύρισα στο δωμάτιο, δεν γουστάρω να δω κανέναν. Τώρα έχει μπει στο δωμάτιο ο Αποστόλου και χορεύει ακούγοντας την μουσική που έχω. Αχ γιατί, γιατί δεν είμαι ζανμαφουτίστας; Να τα γράφω  όλα στα αρχίδια μου και να μην καταλαβαίνω τίποτα;

  Δεν ξέρω και αυτός είναι ένας λόγος που προβληματίζομαι. Αν ο τρόπος τησς διαπαιδαγώγησης που έχω μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του συνόλου που συνεργάζομαι. Μήπως είμαι πολύ απαιτητικός ή το αντίθετο; Δεν ξέρω τι να πω. Προσπαθώ να δώσω κάποια λύση και δε μπορώ. Γιατί να έχω τέτοιες μεταπτώσεις; Γιατί την μία να είμαι στα σύννεφα και την άλλη στον βόθρο μιας πολυκατοικίας; πρέπει να βάλω την πουστιά μέσα μου να γίνω και γω σκληρός και να μην κάνω ποτέ πίσω. Αφού ποτέ δεν το βάζω κάτω γιατί να τα βάλω τώρα;

  Είναι η στιγμή που πρέπει να αντιδράσω και να δείξω την ανωτερότητα μου σαν άνθρωπος και σαν χαραχτήρας. Θα τα καταφέρω.  ώρα  /  20:38 μ.μ.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΚΥΡΙΑΚΗ  24  ΙΟΥΛΙΟΥ  1988   /  ώρα 07:22 π.μ.

Είμαι ο πρώτος που έχει ξυπνήσει σε όλη την αποστολή. Πριν λίγο είχα βγεί έξω μια βόλτα και πήρα άτι φωτογραφίες τις εγκαταστάσεις που κάνουμε προετοιμασία. Τώρα το πρωί είναι πολύ ωραία. Δεν έχει ζέστη και το λίγο αεράκι που έχει σου κάνει την τρίχα κάγκελο. Τα γήπεδα ποτίζονται συνεχώς. Δεν υπάρχει μέρα που δεν τα έχουν ποτίσει. Σε λίγο θα πάμε για πρωινό. Σήμερα η μέρα έχει τρέξιμο και θα είναι κάπως κουραστική. Εύχομαι στον εαυτό μου να την βγάλω όσο πιο ξεκούραστα μπορώ.  ώρα  /  07:31 π.μ.

 Ώρα / 19:13 μ.μ. Μόλις έχουμε τελειώσει το πρώτο μέρος της προετοιμασίας μας στην Βουλγαρία. Αύριο έχουμε ρεπό και διάφορα ψώνια στην πρωτεύουσα. Έχω πάλι τις τσαντίλες μου. Γιατί; γιατί με κτυπήσανε στο εγχειρισμένο πόδι και τώρα με πονάει!! Αντί να τους ταράζω εγώ όλο έρχεται η φάση και με κτυπάνε εμένα. Δεν γίνεται ούτε στο σινεμά ρε πούστη!!! Ας ελπίσουμε ότι θα είναι επιπόλαιο το κτύπημα κι δε θα μου δημιουργήσει προβλήματα.

  Το πρωί μετά την προπόνηση πήγαμε βόλτα εγώ, ο Βλάχος, Κουρκούνας, Πενταλιός, Τσομπανάκης, σε μια λίμνη που έχει εδώ κοντά. Είναι στα είκοσι λεπτά λεπτά δρόμος με τα πόδια.

  Επιτέλους είδαμε και λίγο κόσμο!

  Η κατάσταση που επικρατεί στην χώρα αυτή δεν μ αρέσει καθόλου. Στους δρόμους βλέπεις όλο τα ίδια αμάξια – ίδιους τύπους – και ο κόσμος ντυμένος με παλιάς εποχής ρούχα.

  Εντωμεταξύ κάνουν μπάνιο σε ένα μέρος που ούτε τα γουρούνια δε θα κάνανε. Βρωμιά και δυσωδία!! Παρ΄όλο που είναι μία χώρα με πολύ πράσινο και γενικά με ωραία χαρακτηριστικά. Δυστυχώς όμως κυρίως του Ανατολικού μπλοκ οι χώρες – όπως και η Γιουγκοσλαβία – βρίσκονται σε ένα σημείο που οι άνθρωποι δεν έχουν αυτό το μεσογειακό ταμπεραμέντο που έχουμε εμείς και η Ιταλία ή Ισπανία. Υπάρχει κόσμος τώρα και δεν μπορώ να γράψω τώρα. Θα τα ξαναπούμε… ώρα  /  19:31μ.μ.

Ώρα / 22:44μ.μ. Ώρα για ύπνο! Όλοι στα κρεβάτια σας γρήγορα ! ου ! ου! Ποιος ήρθε;  όλοι είναι ξύπνιοι. Πρώτη μέρα σήμερα βρήκαμε μέρος και διασκεδάσαμε λίγο. Μετά το βραδινό εγώ, Κωνσταντόπουλος, Μαγγιώρος, Βλάχος, Κουρκούνας, Πενταλιός, Τσομπανάκης πήγαμε μια βόλτα προς την λίμνη όπως το πρωί. Αυτή την φορά περπατήσαμε από την άλλη όχθη. Έπειτα που συναντήσαμε μια ταβέρνα τι ανακαλύψαμε; Μια Ντίσκο!!! Ναι, γιούπι χαρές και έτσι. Πήγαμε όλοι μαζί επάνω. Πήραμε μια μπύρα ο καθένας – (0,80 λέβα) η καθεμιά -  και αρχίσαμε να παρατηρούμε τον κόσμο. Η γενική άποψη όλων ήταν : Η Βουλγαρία είναι πολύ πίσω.!!

  Γέλιο όμως… Ο Μαγγιώρος να αρχίσει τα δικά του, ο Κωνσταντόπουλος να χορεύει σε άγριο στυλ, οι υπόλοιποι να έχουν αρχίσει το ψήσιμο και εγώ να αποθαθαντίζω τις στιγμές λέγοντας στον Βλάχο και Κουρκούνα :

-          ήρεμα γιατί θα μας πλακώσουν αν κάνουμε καμιά λάθος κίνηση!

 Γύρω στις 21:45 φύγαμε εγώ και Μαγγιώρος Κωνσταντόπουλος. Καλά ήταν. Μας έσπασε κάπως την μονοτονία. Κάναμε και την πλάκα μας, καλά καλά ήταν πολύ ωραία…

  Ύστερα σκεπτόμασταν τον γυρισμό. Με την ομιλία και το θάψιμο που ρίχναμε πέρασε η ώρα μέχρι που όταν φτάναμε στο κέντρο της διαμονή μας, μας βγήκαν μέσα από τις φυλλωσιές και τα δέντρα οι Σβορώνος, Φαμπιάτος, Αποστόλου λέγοντάς μας ότι κι αυτοί πέρασαν καλά ρίχνοντας ο ένας τον άλλον στην πισίνα.

  Γενικά η αποστολή περνάει ωραία τις «διακοπές» της στην Βουλγαρία.

    Άντε καληνύχτα ..     ώρα  / 23:03μ.μ.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΔΕΥΤΕΡΑ  25  ΙΟΥΛΙΟΥ  1988    /   ώρα 22:01μ.μ.

  Η μέρα σήμερα ήταν πολύ κουραστική. Είχε πολύ περπάτημα!! Από το πρωί έίχαμε κατέβει στην πόλη για να δούμε τα μαγαζιά. Δεν μπόρεσε κανείς να βρει κάτι το ιδιαίτερο. Όλοι αγοράσανε ψιλοπράγματα. Εγώ έμεινα πολύ ευχαριστημένος από τις αγορές μου. Μπορεί να μην ήτανε πολλές αλλά άξιζαν. Δεν πήρα τίποτα για τον εαυτό μου παρά μόνο πράγματα για όλη την οικογένεια. Εξάλλου δεν βρήκα και τίποτα να πάρω για πάρτι μου.

  Στις 1:00 το μεσημέρι μας είχε τραπέζι η Τ.Σ.Σ.Κ.Α  μέσα στην πόλη. Έπειτα ξαναγυρίσαμε στα μαγαζιά μέχρι τις 5:00μ.μ. Το βράδυ είχε τα καθιερωμένα μπουγέλα. Σήμερα παρ όλο ότι δεν είχαμε προπόνηση το περπάτημα αυτό μας έκαψε τα πόδια …

 Προσπαθούσα να θυμηθώ την πόλη αλλά δεν μπορούσα. Το μόνο που θυμήθηκα ήταν κάτι εκκλησίες και μνημεία. Ακόμα συναντάς κάπου-κάπου στους δρόμους και έλληνες τουρίστες ή φοιτητές….

….Αισθάνομαι τα πόδια μου πολύ κομμένα και γενικά όλοι μου οι συμπαίχτες μου είναι πολύ απογοητευμένοι από το φαγητό – που ως τώρα είναι απαράδεκτο – από την χώρα που βρισκόμαστε και τους ανθρώπους που βλέπουμε – πολύ κακομούτσουνοι – και από το κλίμα που έχουμε βρει – πολύ ζέστη 30 – 35 βαθμούς κελσίου. Ευτυχώς που σκεπτόμαστε την ψωροκώσταινα Ελλαδίτσα και ότι σε λίγες θα είμαστε εκεί δίπλα στις οικογένειες μας και τους φίλους μας.

  Έχω επιθυμήσει πολύ την Ελλάδα…Ελλάδα και πάλι Ελλάδα. Όλα τα άλλα κράτη είναι τίποτα μπροστά σε εκείνη.

 Με την θάλασσά μας, με τα νησιά μας, με τις καφετέριες μας, τις ντισκοτέκ, τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης και ψυχαγωγίας, τι να μας πουν ρεεεε!!!

 Να μου πεις έχουμε τα καλά μας αλλά έχουμε και τα άσχημα. Εντάξει συμφωνώ μα δεν παύει να είναι η χώρα που γεννήθηκα, μεγάλωσα  και έφτασα εδώ που έχω φτάσει, για αυτό και πάντα θα την θαυμάζω και θα την τοποθετώ πιο πάνω από όλες τις άλλες χώρες….

Σκέφτομαι να γραψω…

Για την…, για τους δικούς μου …., για τους φίλους…, για τους εχθρούς….,

τι να γράψω όμως;

Ας κλείσω τις γραμμές μου με ένα απλό καληνύχτα.  / ώρα 22:32μ.μ.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΤΡΙΤΗ  26  ΙΟΥΛΙΟΥ  1988    /  ώρα  12:13 μ.μ.

Ακόμα δεν έχω ηρεμήσει… έτσι μου έρχεται να τα παρατήσω. Μέχρι και με το στυλό αυτό που γράψω δεν μπορώ να το πιάσω καλά στα χέρια μου από τα νεύρα που έχω. Πρέπει να ηρεμήσω αλλά πως;

  Το πρωί είχαμε φιλικό με την δεύτερη ομάδα της Τ.Σ.Σ.Κ.Α. κερδίσαμε 2-1. Ήμουνα ο μοναδικός παίχτης από τους εικοσιπέντε που δεν αγωνίστηκε. Με βάλανε μετά να κάνω ατομική προπόνηση μαζί με τον Μητσέα. Φυσικά δεν είχα ανταπόκριση γιατί η όρεξη μου είχε κοπεί. Άλλο να κάνεις Καλοπέροβιτς και άλλο να κάνεις με τον Φράγκου.

 Σταματάω το γράψιμο γιατί τρέμει το χέρι μου.  /  ώρα 12:19μ.μ.

Ώρα / 22:12μ.μ. Τώρα που γράφω είμαι πολύ ήρεμος….

….Σε λίγο θα κοιμηθώ ελπίζοντας ότι θα μου ξημερώσει μια καλύτερη μέρα.

  Σήμερα όλη μέρα έβρεχε καταρακτωδώς. Η μέρα ήταν πολύ μελαγχολική σαν εμένα.

  Πριν πάμε να δειπνήσουμε συναντήθηκα με τον Κο Ασημακόπουλο και με είδε πως είμαι άκεφος και μου είπε :

-          Μην στεναχωριέσαι Γιώργο η μπάλα έχει πολλά γυρίσματα εσύ κάνε την δουλειά σου και να έχεις υπομονή.

Εγώ του απάντησα: 

-           Κάνω πολύ υπομονή …..

Και αποκρίθηκε:

-          Συνέχισε να κάνεις και δούλευε όπως δουλεύεις.

 Πέρασε γρήγορα και η σημερινή μέρα. Παίξαμε και λίγο πινγκ – πονγκ με τον Μαγγιώρο στην λέσχη της Τ.Σ.Σ.Κ.Α. και ευχαριστηθήκαμε κάπως αφού άλλες μέρες δεν ξέραμε τι να κάνουμε.

 Εχθές το βράδυ κατά τις 11:45 με 12:00 έγινε ένα περιστατικό που όσο και να ήταν πλάκα ήταν χοντρό.

 Καθώς με είχε πάρει ο ύπνος ήρθε κάποιος από το παράθυρο και με έκανε λούτσα. Τα πάντα γίνανε μούσκεμα. Σεντόνια, κουβέρτες, ρούχα, μέχρι και η φωτογραφική μηχανή γίνανε χάλια. Δεν μίλησα, άφησα να περάσει το θέμα έτσι χωρίς να δώσω συνέχεια. Κατά πάσα πιθανότητα πάντως αυτός που το έκανε ήταν ο Λουκάς.

 Υπάρχει πιθανότητα πιθανότητα να φύγουμε μια μέρα πιο νωρίς από δω. Δηλαδί αντί στις 2 Αυγούστου στις 1. Καλύτερα γιατί το μόνο ευχάριστο σε όλη την υπόθεση είναι το γήπεδο που το χόρτο του είναι φανταστικό.

  Πάω για ύπνο. Καληνύχτα …/  ώρα 22:38μ.μ.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

   ΤΕΤΑΡΤΗ  27  ΙΟΥΛΙΟΥ   1988   /  ώρα  22:29 μ.μ.

    Μία από τις χειρότερες ψυχολογικά μέρες πέρασε. Μέχρι λίγα λεπτά πριν ήταν νεύρα μου είχαν αρχίσει να θρυμματίζονται. Τα δάκρια δεν τα συγκρατούσα. Η υπομονή μου έβλεπα να φτάνει στο τέλος της. Τα πόδια μου τα ΄νιωθα να κόβονται ενώ η καρδιά να χει αρχίσει να κτυπάει γρήγορα. Έβλεπα τον εαυτό μου να μην μπορεί να αντέξει το ψυχολογικό βάρος της τρίτης επαγγελματικής προετοιμασίας που κάνω. Δεν μπορούσα να δω κατάφατσα έναν συμπαίχτη μου. Μου ρχόντουσαν χωρίς να το θέλω να βάλω τα κλάματα. Ένιωθα ότι τα τόσα χρόνια δουλειάς, υπομονής και επιμονής θυσιών να πηγαίνουν χαμένα. Η αυτοπεποίθηση μου είχε φτάσει στο ελάχιστο.

  Πίστευα ότι στην ομάδα του Απόλλωνα αυτή την στιγμή είμαι σαν τσόντα και όχι επειδή το αξίζω.

  Όλο το απόγευμα και το βράδυ δεν μπορούσα να αντικρύσω κανέναν γι αυτό και προσπαθούσα να ξεφύγω επεξεργάζοντας την φωτογραφική μηχανή και στο τέλος βλέποντας το φεγγάρι και μονολογώντας.

  Ήρθε να μου κάνει παρέα ο Μαγγιώρος βλέποντας ότι είμαι στεναχωρημένος. Μετά από λίγο ήρθε ο Καρανίκας και ο Βάλτερ. Θέλησαν να μου κάνουν αστεία μπας και μπορέσω να ξεφύγω και να βγάλω τον εαυτό μου από την θλίψη.

Μάταια όμως ….

  Έφυγα από το παγκάκι που είχαμε όλοι μαζευτεί. Κατέβηκα κάτι σκαλιά που βγάζουν στον αγωνιστικό χώρο και άρχισα να περπατάω μέσα στο πράσινο χαλί. Μόνα τους τα δάκρυα υποδεχόταν το ένα το άλλο. Δεν σταμάταγαν με τίποτα.

  Πήγα και κάθισα στις κερκίδες που βλέπουν όλο το συγκρότημα της Τ.Σ.Σ.Κ.Α. Έβλεπα το γήπεδο ποτιζόταν και ένοιωθα την τρυφερότητα του να διαπερνάει το σώμα μου. Σκεφτόμουνα τις ελαχιστοποιημένες ελπίδες μου για μια καλή εμφάνιση στην Α΄εθνική και τα όνειρά μου να μένουν απραγματοποίητα.

   Ο ένας προβολέας ήταν αναμμένος και προσπαθούσα να τον δω κατάφατσα χωρίς φόβο ελπίζοντας ότι μέσα από το φως του θα δεχτώ κάποια αχτίδα ελπίδας.

  Μα όλα μάταια….

  Άκουγα τους συμπαίκτες μου να παίζουν χαρτιά, να τραγουδάνε, να γελάνε, να χαριτολογάνε και εγώ να είμαι έξω από όλα αυτά.

  Σε μια στιγμή άκουσα να με φωνάζει ο Κος Ασημακόπουλος.

Σηκώθηκα και με βήματα βαριά πήγα προς το μέρος του. Στον χώρο εκεί βρίσκονταν και ο Κος Φράγκου.

  Μαζεμένοι και πολλοί συμπαίχτες μου. Ο βοηθός του προπονητή μου με πήρε και άρχισε να μου μιλάει. Εγώ ξέσπασα σε κλάμα. Με έκανε μια βόλτα το συγκρότημα προσπαθώντας να μου δώσει θάρρος και αυτοπεποίθηση. Ακόμα έψαχνε να βρει τον προπονητή μου  - Κο Καλοπέροβιτς – για να ακούσω και ο ίδιος την συμπάθειά που μου τρέφει ποδοσφαιρικά και σαν άνθρωπο. Με έχει μέσα στους ποδοσφαιριστές που θα προσπαθώ πάντα για το καλύτερο. Ύστερα από λίγο βρήκαμε και τον Κο Τάκη και άρχισε και εκείνος να μου λέει τα ίδια. Σημαντικά από αυτά που μου είπε ήταν το ότι εγώ και ο Πενταλιός ήμασταν δύο από τα παιδιά που δώσαμε πέρσι την άνοδο της ομάδας στην Α΄εθνική, ότι μπήκαμε στην ομάδα την κατάλληλη στιγμή και δώσαμε τον καλύτερο εαυτό μας, ότι το πάθος και η όρεξή μου δεν είναι λιγότερη από πέντε ποδοσφαιριστές μαζί, ότι το πάθος μου να το μετριάσω για την πάρτι μου και έπειτα για το σύνολο, ότι κανείς δεν θα σε βοηθήσει παρά μόνο ο ίδιος σου ο εαυτός, ότι την μπάλα δεν την αγαπάει κανείς τόσο πολύ όσο εγώ, ότι θα έρθει η στιγμή που θα ‘μαι μέσα στο παιχνίδι και τότε θα πρέπει να δώσω όλο το είναι μου, ότι δεν πρέπει να στεναχωριέμαι αφού αυτός βρίσκεται μέσα στο επιτελείο του Απόλλωνα, ότι ποτέ δεν θα αφήσει να χαθεί ένα παιδί που έχει κάνει τόσα για να φτάσει εδώ και τέλος ότι θα με στηρίζουν πάντοτε. Προς το τέλος της συζήτησης ήρθε και ο Κος Τζιτζίκας ο οποίος είπε σε γενικά πλαίσια τα ίδια.

  Αυτή την στιγμή είμαι πολύ καλύτερα από πριν. Πιστεύω να ξαναβρώ γρήγορα την αυτοπεποίθηση και την εμπιστοσύνη μου και να πάω ακόμα καλύτερα.

  Πρέπει να πέσω για ύπνο τώρα γιατί έχω να ξυπνήσω όλη την αποστολή αύριο.

 Καληνύχτα . / ώρα  23:21 μ.μ.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

     ΠΕΜΠΤΗ  28  ΙΟΥΛΙΟΥ  1988     /  ώρα 23:52 μ.μ.

Ήταν η πρώτη μέρα που χάρηκα από την απόδοσή μου στις προπονήσεις από την αρχή της προετοιμασίας. Πιστεύω να ανέβω περισσότερο.  / 23:55 μ.μ

  ------------------------------------------------------------------------------------------------------

     ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ   29  ΙΟΥΛΙΟΥ  1988     /   ώρα  08:14 μ.μ.

 Μόλις έχουμε φάει πρωινό. Σε 45΄λεπτα αρχίζει η προπόνηση.

Πρέπει σήμερα να προσέχω πολύ τις κινήσεις μου γιατί χθες βράδυ στον ύπνο μου είδα άσχημο όνειρο. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι ήτανε. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι γέλαγα ασταμάτητα. Ακόμα μαζί μου ήταν και ένας συμπαίχτης μου ο Βαγγέλης Καραβέλης. Πιστεύω να περάσει ήσυχα η μέρα γιατί δεν έχω καθόλου όρεξη για άλλες περιπέτειες.

  Σιγά σιγά φτάνουνε και οι μέρες της αναχώρησης μας. Επιτέλους να πάμε στην Ελλαδίτσα μας. Έχω επιθυμήσει τους πάντες και τα πάντα. Το βράδυ δεν μπορώ να κοιμηθώ γιατί από την σκέψη μου περνάνε οι δικοί μου, η …. , οι φίλοι μου, οι εχθροί, όλοι όλοι μηδενός εξαιρουμένου. Σκέφτομαι τον γυρισμό – όπως και οι περισσότεροι εδώ – και οι μέρες δεν περνάνε γρήγορα. Άραγε θα ‘ρθουν να με πάρουν οι δικοί μου; ….Σκέφτομαι και αναρωτιέμαι αν αυτά που πήρα αρέσουν στους δικούς μου. Δεν θέλω να μείνει κανένας δυσαρεστημένος. Μ’ αρέσει να ευχαριστώ όλο τον κόσμο.

  Θα ‘θελα να σου σημειώσω γλυκό μου βιβλίο – τώρα το θυμήθηκα – μια συζήτηση που είχαμε χθες βράδυ για τα ναρκωτικά εγω, ο Βλαχοκώστας, ο Λιώσης, ο Κολιτσιδάκης. Μας έλεγε κάτι τρομερά συμβάντα με τον ξαδελφό του που «κτύπαγε» πρέζα. Μου την είχε δώσει. Έλεγα από μέσα μου…γιατί ρε πούστη; Γιατί; Δεν είναι κρίμα…..

…άστα μικρό μου βιβλίο άσε αυτές τι μη γραμμένες λέξεις να βρίσκονται μόνο στο δικό μου μυαλό και πουθενά αλλού.

Μπορεί να ήταν και στιγμές που να μας έκαναν να βάλουμε μυαλό και να καταλάβουμε πιο ήταν το σωστό και ποιο το λάθος. / 08:43 μ.μ.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

     ΣΑΒΒΑΤΟ   30  ΙΟΥΛΙΟΥ  1988     /   ώρα  11:45 π.μ.

  Η μισή ομάδα έχει παίξει με την Σλάβια Σόφιας το πρωί και η άλλη μισή κάνει προπόνηση αυτή την στιγμή που γράφω.

  Έκανα άλλη μία συμμετοχή αλλά μπήκα και πάλι αλλαγή στο Β΄ημίχρονο. Δεν πήγα ούτε καλά αλλά ούτε και άσχημα. Να δούμε πότε θα βρω την αυτοπεποίθηση μου και να μπορώ να ελέγχω τον εαυτό μου μέσα στο παιχνίδι.

  Μετά τον αγώνα με έπιασε ο Γενικός Αρχηγός της ομάδας και μου είπε ότι πρέπει να γίνω πιο ήρεμος στο παιχνίδι μου και να αποβάλλω την νευρικότητα και το άγχος που με διακατέχει.

  Πράγματι έχουν δίκιο πρέπει …

  Θα προσπαθήσω…

  Τέλειωσε σχεδόν και το Σάββατο. Ξέχασα να αναφέρω ότι κερδίσαμε 1-0 με γκολ του Ράμμου.

  Εχθές το βράδυ είχαμε πάει να παρακολουθήσουμε ένα τουρνουά που διοργανώνει η Λέφσκι  Σόφιας. Συμμετείχαν η Δυναμό Βερολίνου, η Σαραγόσα Ισπανίας και η Δυναμό Βουδαπέστης. Οι δύο πρώτες ήρθαν 2-0 αντίστοιχα, ενώ η τρίτη έχασε στα πέναλτι από την Λέφσκι με 5-4, κανονικός αγώνας 1-1.

  Πάω να παρακολουθήσω την προπόνηση.  / ώρα 11:57 μ.μ.

  ------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ώρα 22:31 μ.μ. /  έχουμε πέσει για ύπνο οι περισσότεροι από τους ποδοσφαιριστές. Και λέω οι περισσότεροι γιατί την είχαν κοπανήσει και τους έψαχναν. Η σημερινή μέρα παρ’ όλο που έλεγα από το πρωί ότι τέλειωσε δυστυχώς  δεν έφευγε με τίποτα. Ιδίως το μεσημέρι που πέσαμε για δυο τρεις ώρες για ύπνο όταν ξύπνησα νόμιζα ότι είναι Κυριακή πρωί, όμως γελάστηκα. Η απογευματινή προπόνηση έγινε υπό καταρρακτώδη βροχή. Για να περάσει η ώρα μετά την προπόνηση και το δείπνο εγώ ο Καρανίκας, ο Κωνσταντόπουλος και ο Ποζαπαλίδης σε ένα κοντινό σπίτι και από μία γριούλα ζητήσαμε να μας βάλει σε μια σακούλα μερικά κορόμηλα από τον κήπο της. Της δώσαμε (2) δυο Λέβα – περίπου πενήντα δραχμές- και τα πήραμε. Ήταν πολύ γευστικά.

 Ύστερα εγώ και ο Ποζαπαλίδης παίξαμε καμιά ώρα μπιλιάρδο ώσπου να ‘ρθουμε στα κρεβάτια μας.

 Οι μέρες λιγοστεύουν και η επιθυμία όλων των παιδιών να βρεθούν με τις οικογένειες τους γίνεται όλο κι πιο έντονη. Ο καθένας από την πλευρά του αναπολεί και αναφέρει κάθε τόσο κάτι για το περιβάλλον που ζει στην Ελλάδα και ειδικότερα στην Αθήνα.

 Ελλαδάραααα! Ερχόμαστε κάνε υπομονή.  / 22:43 μ.μ.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

     ΚΥΡΙΑΚΗ  31  ΙΟΥΛΙΟΥ  1988   /  ώρα  22:48 μ.μ.

   Πάει και αυτή η μέρα. Άλλες δύο, στην ουσία μία. Θα περάσει και αυτή. Ενδέκατη μέρα που βρισκόμαστε σε ξένο έδαφος. Οι προπονήσεις όπως κάθε μέρα δύο ενώ το απόγευμα πήγαμε και είδαμε τους τελικούς του τουρνουά της Λέφσκι Σόφιας.

  Το απόγευμα μετά το μεσημεριανό ύπνο όταν σηκώθηκα για προπόνηση είχα τρομερό πονοκέφαλο, ενώ στην προπόνηση οι κινήσεις μου – ιδίως στην αρχή- αγγαρείας. Στην συνέχεια συνήλθα. Το πρωί πάλι στην προπόνηση ο Σβορώνος με κτύπησε εσκεμμένα στο πόδι. Μου φαίνεται πρέπει να αρχίσω τα παλιά. Που ο καθένας φοβότανε και δεν τολμούσαν τίποτα. Από τότε που έχω ηρεμήσει όλο κτυπάω. Σιγά-σιγά θα βρω για τα πάντα την λύση μόνο δεν πρέπει να βιάζομαι. Εντωμεταξύ μετά την «ΑΝΤΑΡΣΙΑ» πάνω στην Πάρνηθα κυνηγάνε πολύ τους παλιούς γιατί τους θεωρούνε ως κακό αίμα για τον Απόλλωνα. Θέλουν να τους αποξενώσουν με το μαλακό και με το «γάντι». Τέλος πάντων για να ξεφύγουμε από τα επαγγελματικά ας μιλήσουμε για κάτι άλλο.

  Ας μιλήσουμε για την Αθήνα. Την πρωτεύουσα της Ελλάδας που μας περιμένει την Τρίτη το βράδυ στο Ανατολικό αεροδρόμιο. Να δω τους δικούς μου που τόσο πολύ τους έχω επιθυμήσει. Η μάνα θα έχει τρελαθεί. Ιδίως τώρα που δεν τη έχω πάρει κανένα τηλέφωνο θα κάνει τούμπες για να με καλωσορίσει. Και ο μπαμπάκας θα με περιμένει με ανυπομονησία.

 Πάω στο διπλανό δωμάτιο που μιλάει ο Φαμπιάτος και αυτά που λέει θέλω να τα ακούσω γιατί είναι πολύ σημαντικά για την καριέρα μου.  / ώρα 23:24 μ.μ.  

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

    ΔΕΥΤΕΡΑ  1  ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ   1988   / ώρα 23:52 μ.μ.

  Επιτέλους ήρθε η μέρα της αναχώρησης μας. Οι τελευταίες ώρες είναι πολύ σαδιστικές. Δεν περνάνε με τίποτα. Για να φύγει η ώρα πιο γρήγορα μετά την πρωινή προπόνηση που είχαμε έπαιξα μπιλιάρδο καμιά ωρίτσα και έπειτα ταράξαμε τα μπουγέλα. Έγινε χαμός! Μέχρι και τα δωμάτια μέσα – ακόμα και τώρα που γράφω – είναι γεμάτα νερά.

  Στις 12:00 είχαμε ομιλία με τον προπονητή για μια ώρα περίπου. Έχουμε ήδη φάει και ετοιμαζόμαστε.

  Ελαδάραααααα ερχόμαστε ρε!!!

  Σημειωτέων ότι χθες το βράδυ μας πήγαν μπουζούκια και γλεντήσαμε. Εγώ δεν είχα και τόσο πολύ όρεξη. Γυρίσαμε νωρίς σχετικά – 11:00 – για μας τους έλληνες αλλά εδώ μετά τις 10:30 τα πάντα νεκρώνουν. Δεν κυκλοφορεί τίποτα. Ύστερα έπεσαν τα ανάλογα μπουγέλα εδώ στο «στρατόπεδο». Η αρχή έγινε από μένα με μια σακούλα στους συγκεντρωθέντες στον χώρο της πισίνας. Έπειτα όλοι μαζί πήραν τον δημοσιογράφο και τον πετάξανε μέσα. Εγώ τους έβλεπα από πιο μακρινή απόσταση μαζί με μερικούς άλλους. Εμένα μου την είχαν στημένη. Είχα κλειδαμπαρωθεί μέσα στο σπίτι και δεν έβγαινα με τίποτα. Από παντού προσπαθούσαν να μπουν. Σβορώνος, Φαμπιάτος, Λουκάς, Κουρκούνας, Κωνσταντόπουλος, Παντελίδης και άλλοι ποδοσφαιριστές παραμόνευαν. Μετά από λίγο και εγώ θύμα της καταστάσεως έφαγα τις πατσαβούρες και το μπουγέλο μου. Όλη αυτή η αναμπουμπούλα κράτησε μέχρι τις 01:30 – 02:00 π.μ. Εντάξει καλά ήτανε! Και του χρόνου!

  Προσπαθώ να βρω σκέψεις για να γράψω ώστε να περάσουν και οι τελευταίες αυτές στιγμές που είμαστε στην Βουλγαρία. Δυστυχώς δεν περνάνε με τίποτα. Στις 15:00μ.μ. θα φύγουμε από δω για να πάμε για μία ωρίτσα στην Σόφια. Πετάμε γύρω στις 17:45 μ.μ.

  Βλέπω απέναντί μου το γήπεδο και το δάσος. Οι τελευταίες μου ματιές είναι αργές και σταθερές. Παρ’ όλο που θέλω να φύγω όσο γίνεται πιο νωρίς από αυτή την απομόνωση το τοπίο αυτό το ζηλεύω που δεν το έχουμε στην Ελλάδα. Μακάρι να υπήρχε τέτοια εγκατάσταση και στην Ελλάδα και να μην χρειαζόταν να βγούμε στο εξωτερικό. Αλλά ….

  Με αυτές τις γραμμές μου κλείνω ένα στάδιο μεγάλο και με πολλές αναμνήσεις. Κλείνω τις γραμμές που είναι γραμμένες στην Βουλγαρία. Τέλος στο στάδιο της προετοιμασίας του Απόλλωνα Αθηνών στην γειτονική Βουλγαρία.

  Θα τα πούμε πια στην Ελλάδα αγαπητό μου βιβλιαράκι και εύχομαι καλό μας ταξίδι και καλά να τους βρούμε όλους τους δικούς μας. – Manolito  / ώρα 14:20 μ.μ.


 

η ώρα της αλήθειας στην Α΄ Εθνική (περίοδος 1988 - 1989)

   Το στάδιο της προετοιμασίας στην Βουλγαρία είχε ολοκληρωθεί. Όλοι πίστευαν ότι η ομάδα είχε βάλει τις βάσεις για να μην μπλέξει ξανά σε περιπέτειες υποβιβασμού. Τα φιλικά που έγιναν στο γυρισμό στην Ελλαδα πριν το πρωτάθλημα έδειξαν μια ομάδα προβληματική σε όλες τις γραμμές της. Ο τεχνικός της ομάδας Κος Καλοπέροβιτς δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος με Αλέξη Φαμπιάτο και Νίκο Παντελιδη αισθανόμενος ότι ο μεν πρώτος του χαλάει το κλίμα που ηθελε να έχει στην ομάδα και ο δεύτερος δεν ήταν σε κατάσταση που να του προσφέρει το κάτι παραπάνω επιθετικά.

Ο Φάμπι ήταν πάντοτε ένα παιδί με προσωπικότητα εύχαρο, δυναμικό, και άτομο που έλεγε την γνώμη του και ας μην ήταν στους άλλους αρεστή. Χρόνια στο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Κολλητός με τον Τάκη Σβορώνο και από κοντά με Σπύρο Λουκά, Ήλία Ράμμο και Γιώργο Κωνσταντόπουλο. Ερχόταν πολλές φορές σε σύγκρουση με τον Αλαμάνο αλλά πάντοτε βρισκόταν η χρυσή τομή. Ο Αλέξης ήταν ένα μεγάλο παιδί. Την δεδομένη περίοδο έβλεπε ότι ο Γιουγκοσλάβος τεχνικός δεν τον πήγαινε. 

Ο Νίκος Παντελίδης με οκτώ θητείες στην ομαδα καταλάβαινε και εκείνος πως τελείωνε σιγά σιγά ειδικά που είχαν κάνει μεταγραφή και πάλι τον Αθανασιάδη και τον Γιούρισιτς και τον νεαρό Βλαχοκώστα που ήταν απο την προηγούμενη χρονιά στην Β΄εθνική και είχε δείξει πολύ καλά στοιχεία επιθετικού. Ο Νίκος ήταν ένα άτομο που βοηθούσε τους νέους ποδοσφαιριστές, έδινε συμβουλές πάντοτε. Με βοήθησε πολύ μαζί με τον Μαιστόροβιτς στην πρώτη μου επαγγελματική προετοιμασία το 1986 στο Αρατζέλοβατς της πρώην ενωμένης Γιουγκοσλαβίας στο πως μαρκάρουν έναν επιθετικό. 

  Όπως προείπα η ομάδα στα φιλικά προβλημάτισε με όσες ομάδες κι αν παίξαμε. Είχαμε πρόβλημα συνενόησης σε όλες τις γραμμές. Ο γιουγκοσλάβος τεχνικός μας είχε χωρίσει σε δύο στρατόπεδα(ομάδες). Υπήρχε ένα κλίμα όχι και πολύ καλό. Οι πρώτες αγωνιστικές έδειξαν ένα σύνολο καλό αλλά συνάμα προβληματικό. Ο διαχωρισμός που είχε γίνει σε <καλα> και <κακα> παιδιά φαινόταν. Η <ανταρσία> της Πάρνηθας τιμώρησε μερικούς επιλεχτικά... Κωνσταντόπουλος, Φαμπιάτος, Λουκάς, ήταν από τους ποδοσφαιριστές που δεν τους είχαν ανάγκη για την περίοδο εκείνη γι αυτό και τους έιχαν σε σιωπηρή τιμωρία. Ενώ τα <βαριά χαρτιά> όπως Σβορώνο, Ράμμο, Μαγγιώρο, Καραβέλη επειδή τους είχαν ανάγκη δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που δημιουργήθηκε την περίοδο αυτή ήταν και πάλι το κενό που δημιουργήθηκε με τον τραυματισμό του Ηλία Ράμμου στο παιχνίδι της τρίτης αγωνιστικής 25/09/1988 στο νικηφόρο 0-1 επί του Πανιωνίου με γκολ του Καραβέλη. Έχασε όλη την χρονιά και ο Αλαμάνος μπήκε στην διαδικασία να βρεί τον αντικαταστάτη του που δεν ήταν άλλος απο τον Ζόραν Γιέφτοβιτς. Ένας πολύ καλός χειριστής της μπάλας που κατάφερε να εγκλιματιστεί πολύ γρήγορα με την ομάδα. Η μεταγραφή έγινε στις μεταγραφές του Δεκεμβρίου. 

   Η ομάδα με προπονητή τον Καλοπέροβιτς δεν κατάφερε τα αναμενόμενα και υπήρχαν μουρμούρες πολλές κυρίως από τους παίχτες που δεν έπαιζαν. Από τους νέους οι μόνοι που είχε καπαρωμένη θέση ήταν ο Μιχάλης Βλαχος, ο Κώστας Ποζαπαλίδης  και ο Γιάννης Αποστόλου οι υπόλοιποι προσπαθούσαμε να χωρέσουμε στις υπόλοιπες επτά θέσεις γιατί του τερματοφύλακα το νούμερο ένα το είχε σπίτι του ο Γιωργος Μητσέας ειδικά στον πρώτο γύρο. Επίσης θέση βασικού στην αρχή του πρωταθλήματος είχε ο Ηλίας Μπέριος, ο Νταβόρ Γιούρισιτς, ο Ανδρέας Μαγγιώρος και με τον Γιώργο Καρανίκα. 

  Η Ομάδα είχε σκαμπανεβάσματα. Μπήκα για πρώτη φορά σε παιχνίδι την έβδομη αγωνιστική εκτός έδρας στο Καραισκάκη με τον Εθνικό 5/11/1988 αλλαγή στο 75 λεπτο. Το αποτέλεσμα του αγώνα τελείωσε ισόπαλο 1-1. Η επόμενη αγωνιστική ήταν που μας εμπιστεύθηκε φανέλα βασικού σε μένα και στον Θανάση Κολιτσιδάκη στο εκτός έδρας παιχνίδι με τον Λεβαδειακό. Χάσαμε με ενα πέναλντι-φάντασμα στο Τάκη Λεμονή με 1-0 στο 76 λεπτό του παιχνιδιού. Μετά απο τα απανωτά μη νικηφόρα αποτελέσματα και με το μόνο παιχνίδι να έχουμε κερδίσει με την Κόρινθο στο κύπελο εντός έδρας με 1-0 είχε αρχήσει η μουρμούρα και άπο τους παράγοντες και απο τον φίλαθλο κόσμο. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε νίκη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα παιχνιδιού που χάσαμε εκείνη την εποχή είναι στις 4/12/1988 με τον Διαγόρα Ρόδου που ενώ προηγούμαστε με 1-0 με γκολ του Γιούρισιτς απο το 32' λεπτό και ενώ το ματς το ελέγχουμε ο διατητής μας αφήνει με 10 παίκτες λόγω αποβολής του Βλάχου στο 86' λεπτο. Σ αυτά τα τελευταία λεπτά άλλαξε όλο το παιχνίδι και απο κει που λέγαμε οτι μετά απο επτά αγωνιστικές θα κάναμε νίκη χάσαμε με δύο γκολ του Πενταυράκη που έιχε μπει αλλαγή στα τελευταία λεπτα. Δυστηχώς δεν τα καταφέραμε ούτε με την τότε ομάδα του Χρήστου Αρχοντίδη. Το αποκορύφωμα είναι ότι μ αυτόν τον προπονητή κάναμε μόνο δυο νίκες !!! Με τον ΠΑΟΚ 2-0 και με τον Πανιώνιο 0-1 εκτος στην αρχή της περιόδου.Ο γιουγκοσλάβος τεχνικός είχε χάσει τον έλεγχο της ομάδας εντελώς. Τα είχε ρίξει στις διαιτησίες, μετά στους κακούς αγωνιστικούς χώρους, μετά στο ότι δεν έχει ολοκληρωμένο ρόστερ... Ήταν ένας προπονητής μιάς άλλης εποχής ξεπερασμένης. Το μεγαλύτερο καλό που είχε κάνει για την ομάδα μας ήταν που έφερε μεταγραφή τον Γιεφτοβιτς. Και αυτο δεν θα είχε γίνει εάν οι ΠΑΕ δεν είχαν αποφασίσει το να παίζει και τρίτος ξένος στις ομάδες. Έμεινε σα προπονητής μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου του 1989. 

 Αλλαγή προπονητή στα μέσα της περιόδου..

  Μετά τα ατυχή αποτελέσματα ο πρόεδρος Κώστας Αλαμάνος επιστρατεύει ξανά τον έλληνα τεχνικό κύριο Τακη Ασημακόπουλο στην θέση που κατείχε και την περυσινή χρονιά του α΄ προπονητή και με βοηθό του να παραμένει ο κύριος Γιώργος Φράγκου. Άνθρωποι που γνώριζαν τις καταστάσεις που υπήρχαν εκείνη την εποχή στην ομάδα μας. Μόλις έγινε η αλλαγή προπονητή αμέσως τελείωσε και η καραντίνα που είχαν βάλει τον Αλέξη Φαμπιάτο στις 28/01/1989. Ήταν πλέον και αυτός υπολογήσιμος στην ομάδα. Βλέπεις ότι καμιά φορά οι λάθος κινήσεις από έναν προπονητή και οι παραγκωνισμοί ότι επιδρούν στο σύνολο. Το πρόγραμμα ήταν δύσκολο και είμαστε κάτω απο την ζώνη του υποβιβασμού. Εάν δεν κάναμε τις νίκες με τις δύο απο τις τρεις ομάδες του ΠΟΚ τότε η ομάδα θα είχε πέσει. Κάνουμε πύρια νίκη στην έδρα μας μετά από πέντε ολόκληρους μήνες. Με τον Παναθηναικό του Μπένγκστον με 2-1 με γκολ του Μιχάλη Βλαχου 47' και Γιώργου Αθανασιάδη στο 74' στις 20/02/1989. Ο Νίκος Κουρκούνας είχε τρομερή απόδοση αποκρούοντας και πέναλντι. Η επόμενη νίκη γίνεται με τον Εθνικό Πειραιώς μέσα στην έδρα μας με το ευρη σκορ 4-0 με δυο γκολ του Αθανασιάδη και απο ένα Βασιλείου και Γιούρισιτς. Αυτή η νίκη θα αποδειχτεί ότι είναι όλη μας η παραμονή μας. Κερδίσαμε και την ΑΕΚ με σκορ 2-1 Γιούρισιτς και Βασιλείου τα γκολ μεσα στην έδρα μας!! Να σημειώσω ότι τα παιχνίδια με Παναθηναικό και ΑΕΚ το γήπεδο είχε πάνω απο 20.000 κόσμο. Παρ΄ όλο που είχαμε κάνει αυτές τις σπουδαίες νίκες με τις ομάδες που κάνανε πρωταθλητισμό ο δρόμος για την σωτηρία μας περνούσε στο εκτός έδρας ματς μας στο Ηράκλειο της Κρήτης με τον ΟΦΗ. Έπρεπε οπωσδήποτε να πάρουμε ένα θετικό αποτέλεσμα ειδάλως ...Πήγαμε πολύ αποφασισμένοι για να κάνουμε το καλύτερο μας παιχνίδι. Προηγηθήκαμε με 0-1 στο 11 με τον Αθανασιάδη και μέχρι το 60ο λεπτό κρατούσαμε την παραμονή μας εως εκείνη την στιγμή που μας ισοφάρισαν με φοβερό σούτ του Νίκου Νόμπλια. Μετά πέντε λεπτά ήρθε και το δεύτερο γκολ απο τον Γρηγόρη Χαραλαμπίδη. Προσπαθήσαμε να ισοφαρίσουμε, είχαμε ευκαιρίες με την πιό σημαντική το δοκάρι του Γιέφτοβιτς στο 76' λεπτό. Στο 90' έγινε ανατροπή απο τον Κουρκούνα του Κώστα Μπατσινίλα που ήταν σε φανερή θέση οφσάιντ. Την εκτέλεση του πέναλντι την ανέλαβε ο Βέρα που διαμόρφωσε το τελικό 3-1. Το παιχνίδι αυτό έγινε στις 07/05/1988. Μπήκαμε στα αποδυτήρια και είμασταν όλοι με κατεβασμένα κεφάλια. Είχαμε κάνει την προσπάθειά μας αλλά δεν ήταν αρκετή. Πλέον η μόνη μας ελπίδα ήταν στην τελευταία αγωνιστική να κερδίσουμε εμείς τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης - που έχει βγεί ευρώπη μαθηματικά -  μέσα στην Ριζούπολη και να χάσει ο Εθνικός μέσα στο γηπεδό του από τον αδιάφορο ΟΦΗ. Αυτό είναι ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας γιατί υπάρχει και η προιστορία του ότι ο Εθνικός Πειραιώς δεν είχε υποβιβαστεί ποτέ στην Β' Εθνική.

Η κυριακή αυτή θα μείνει χαραγμένη σε πολλούς από εμάς που είμασταν στο παιχνιδι με τον Ηρακλή. Και το λέω αυτό γιατί εάν βλέπαμε την ομάδα που ξεκίνησε την σεζόν στην άρχή και την ομάδα σ αυτό το παιχνίδι θα βλέπαμε πόσο διαφορετική ήταν. Ο Ασημακόπουλος απο την μέση και πίσω είχε βάλει όλα τα νέα παιδιά του Απόλλωνα. Κουρκούνας, Ποζαπαλίδης, Κολιτσιδάκης, Βλάχος, Αποστόλου, Εμμανουήλ, μαζι με τους Φαμπιάτο, Σβορώνο, Αθανασιάδη και τους δύο ξένους Γιέφτοβις και Γιούρισιτς. Όλη την εβδομάδα υπήρχε ένα κλίμα βαρύ γιατί πίστευαν οι περισότεροι ότι ο Εθνικός Πειραιώς θα βρεί τρόπο και θα πάρει το παιχνίδι. Βέβαια η ομάδα του πειραιά είχε δύο απώλειες σημαντικές για το παιχνίδι τον Ντανιελ Μπατίστα και τον Κωτίδη. Ήρθε η κυριακή το ημερολόγιο έγραφε 21 Μαίου του 1989. Είχαμε πολύ άγχος. Βλέπαμε τους πιο έμπειρους ποδοσφαιριστές από μας να έχουν καποιες συζητήσεις μεταξύ τους - Σβορώνος, Φαμπιάτος, Μπέριος, Κωνσταντόπουλος, Καρανίκας, Ράμμος και άλλοι. Πρίν βγούμε στον αγωνιστικό χώρο κάναμε ζέσταμα στο κλειστό γήπεδο του μπάσκετ έξω από τα αποδυτήρια. Κάποια στιγμη βγήκε και ο Ηρακλής. Τα πιο μεγάλα παιδιά είχαν συζήτηση με τους παίχτες του Ηρακλή. Φυσικό ήταν ότι οι παλιοί γνωριζόντουσαν μεταξύ τους και υπήρξε μία προσέγγιση. Του τύπου παιδιά εσείς είστε οκ έχετε βγει ευρώπη, δεν έχετε θέμα βαθμών και εμείς το χρειαζόμαστε οπωσδήποτε το ματς.... Δεν το κρύβω οτι τα παιδιά του Ηρακλή ήταν συγκαταβατικά. Όχι όλα γιατί δεν θέλαν να υπάρχει θέμα αντι-επαγγελματισμού και  αυτό ήταν και το πιό σοβαρό. Το παιχνίδι απο το πρώτο λεπτό ήταν 1-0 με γκολ του Γιώργου Αθανασιάδη. Ήταν ένα κακό πρώτο ημίχρονο που το άγχος μας είχε κυριεύσει όλους μέχρι που στο 44' λεπτό  διπλασίασε τα τέρματα ο Νταβόρ Γιούρισιτς. Μπήκαμε στο ημίχρονο και ακούγαμε μουρμούρες απο τους Ηρακλειδείς. Στο δεύτερο και συγκεκριμένα στο 50' λεπτό μείωσαν σε 2-1 με γκολ του Δημόπουλου. Το παιχνιδι στο Καραισκάκη ανάμεσα στον Εθνικό και ΟΦΗ ήταν 2-1... είμασταν μαθηματικά πεσμένοι. Τα παιδιά του ΗΡΑΚΛΉ είχαν κερδίσει ένα φάουλ έξω από την περιοχή μας ο Δανιήλ Παπαδόπουλος μας λέει ...ρε παιδιά πεσμένοι είστε αφήστε να ισοφαρίσουμε να πάρουμε και εμείς το πριμ..και εκείνη την ώρα μπαίνει γκολ στο Καραισκάκη!!! 2-2...και μετα απο λιγο ...2-3 !!! Εθνικός - ΟΦΗ = 2-4 τελικο!! Έγινε παντζουρλισμός !! Χορεύανε μέχρι και τα τσιμέντα !!! ήταν ανάλογο της προηγούμενης χρονιάς η φιέστα της ανόδου. Κανένας δε το πίστευε αυτό που είχε σιμβεί. Όλοι είχαμε γίνει ένα κουβάρι, παίκτες , προπονητές, παράγοντες, φροντιστές, φίλαθλοι. Αισθανόμασταν σα να είχαμε πάρει το πρωτάθλημα. Ειδικά για εμάς τους πιό νέους ήταν μία καταξίωση το ότι η ομάδα με τόσα νέα παιδιά - παιδιά απο τα σπλάχνα της - κατάφερε και σώθηκε έστω και την ύστατη στιγμή. 

 

Η ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΠΡΟΚΟΠ (ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1989 - 1990)

 Η χρονιά ξεκινάει με έναν παλιό γνώριμο στον πάγκο του Απόλλωνα τον κύριο Γκερντ Πρόκοπ με βοηθό τον Κώστα Βρεττό. Είχε ήδη δύο θητείες στην ομάδα της Ριζούπολης της χρονιές 1984 και 1986. Γνώριζε πράγματα και καταστάσεις αφού είχε κρατήσει πολύ καλές επαφές με τους τότε παράγοντες της ομάδας. Γνώστης του Ελληνικού πρωταθλήματος και γνώστης το τι ήθελε και τι του έιχε ζητηθεί σαν πλάνο να κάνει. 

  Γνώριζε πολύ καλά τους Αλέξη Φαμπιάτο, Δημήτρη Σβορώνο, Ανδρέα Μαγγιώρο, Γιώργο Καρανίκα, Γιώργο Αθανασιάδη, Νίκο Κουρκούνα, Κώστα Ποζαπαλίδη, Μιχάλη Βλάχο και Γιάννη Αποστόλου από τις προηγούμενες θητείες του. Εμένα τον Ηλια Μπουλιό την τότε εποχή μας είχε γνωρίσει σαν ερασιτέχνες αφού κάναμε κάποιες προπονήσεις μαζι του. 

  Ο γερμανός προπονητής ήταν πολύ της πειθαρχίας και των νεαρών παιδιών που δεν μιλούσαν και του έβγαζαν το προπονητικό του πλάνο. Με τους μεγάλους πάντοτε είχε θέματα είτε πειθαρχίας είτε γιατί δεν τους πήγαινε. Η γραμμή πάντως που είχε από την τότε διοίκηση ήταν να δημιουργηθεί ένα σύνολο από τα νέα παιδιά με μερικές προσθήκες έμπειρων ποδοσφαιριστών. Το προσπάθησε και το έκανε. 

    Είχε τριβές και αυτός ο προπονητής με τον Αλέξη Φαμπιάτο και τον Τάκη Σβορώνο σε όλη του την θητεία του. Τον Γιώργο τον Καρανίκα τον παραγκώνησε μετα τις πρώτες αγωνιστικές. Στην θέση του τερματοφύλακα ενώ ξεκίνησε ο Γιώργος Μητσέας μετά τις πρώτες αγωνιστικές καθιερώθηκε ο Νίκος Κουρκούνας. Όλους τους μικρούς τους πήγαινε. Του αρέσαμε γιατι δεν του δημιουργούσαμε προβλήματα με το αν θα ξεκινούσαμε από την αρχή έναν αγώνα η θα καθόμασταν στον πάγκο. Πίστευε πολύ σε εμάς ποδοσφαιρικά και αυτό το έδειχνε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν κάποια στιγμή μέσα στα αποδυτήρια σε κάποια προπόνηση που γύρισε και είπε στους πιο μεγάλους από εμάς ...

- εεεε εσείς οι μεγάλοι πρέπει να βλέπεται τον μικρό να έχετε πάθος, θράσος, δύναμη να τρέχετε περισότερο εσείς δε κάνετε τίποτα... αδιάφοροι εκείνοι τον κοιτούσαν και αναρωτιόντουσαν ...τι μας λέει τώρα.

   Αυτό που γινόταν βέβαια δεν ήταν και το σωστό γιατι υποσυνείδητα μας έβαζε στην διαδικασία πως εμείς είχαμε την εύνοια του και οι μεγάλοι ήταν τα κακά παιδιά.

  Ξεκινήσαμε αρχές Ιουλίου με πρωί απόγευμα προπονήσεις. Κατά το τρίτο δεκαήμερο του Ιουλίου πετάξαμε για Γιουγκοσλαβία και συγκεκριμένα στο ΊΓΚΜΑΝ του Σαράγεβο. Ένα εκπληκτικό μέρος για προετοιμασία που το τοπίο ήταν μαγευτικό. Μετά κάποια χρόνια από εκεί ξεκίνησαν οι βομβαρδισμοί της πόλης του Σαράγεβο στον εμφύλιο. Αρχηγός αποστολής εκείνης της ομάδας ήταν ο σύμβουλος της ΠΑΕ ο Περικλής Αντωνακόπουλος. Φυσιοθεραπευτής - μασέρ ο Γιώργος Κανελλόπουλος.

   Στην ποδοσφαιρική ομάδα έχει γίνει ακόμα μια αλλαγή προσώπου μέσα στα αποδυτήρια. Την θέση του Μάρκου Λεβογιάννη που ήταν μέχρι την προηγούμενη χρονιά ο φροντιστής των αποδυτηρίων την πήρε ένας μικρόσωμος άνθρωπος αλλά με ευγενική φυσιογνωμία ο Αλέκος Χάνδακας. Ο Αλαμάνος για πρώτη φορά έρχεται και βλέπει την ομάδα που "κτίζεται¨για την νέα σεζόν στο εξωτερικό. Υπήρχε καλό κλίμα και οι προπονήσεις ήταν σε δυνατούς ρυθμούς. 

  Στο πρώτο φιλικό που παίξαμε με μία γιουγκοσλαβική ομάδα - ΦΑΜΟΥΣ - έπεσε τόση κλωτσιά από την αντίπαλη ομάδα με συνέπεια δύο παίκτες να φύγουν με τραυματισμούς. Ήταν τόσο αντιαθλητική η συμπεριφορά τους που στο τέλος πήγε να γίνει σύρραξη. Το δυσάρεστο εκείνης της ημέρας ήταν ότι ο νεαρός τότε και πρωτοεμφανιζόμενος Λευτέρης Βελέντζας τοποθετήθηκε στο πόδι του γύψος και έμεινε εκτός προετοιμασίας για περίπου είκοσι μέρες. Σε όλα τα φιλικά εκείνης της περιόδου είχαμε δείξει ένα πολύ καλό συμπαγές σύνολο. Πειθαρχημένο και με καλή τακτική. Μου έδειχνε πολύ εμπιστοσύνη ο Πρόκοπ. Κάποια στιγμη θυμάμαι πριν την έναρξη του πρωταθλήματος είχα κάποιο ελαφρύ σπασμό στο πόδι και έκανα θεραπεία. Μαζι μου ήταν και ο Δημήτρης Σβορώνος που έκανε και αυτός θεραπεία. συζητούσαμε για την ομάδα και λέγαμε διάφορα...το πόσοι είμαστε ποιοί θα πάρουν θέση στην ενδεκάδα γιατί άρχιζε το πρωτάθλημα την κυριακή. Ο γερμανός τεχνικός του άρεσε να με βάζει στα χαφ αριστερά πίσω απο τους επιτελικούς. Και τότε καθως μιλούσαμε ο Τάκης είπε την ατάκα ειρωνευτικά...

- ρε Γιωργάκη που να παίξεις στα χαφ; Δεν βλέπεις ότι είμαστε οκτώ μέσοι; που να παίξεις ρε μικρέ εσύ; Θα μας τρελλάνεις;..

 και του απάντησα ...-θυμήσου και θα το δεις ότι εγώ θα παίξω..

  Αυτό μου είχε μείνει από τότε σκεφτόμενος ότι κάποια στιγμή θα είμαι και εγώ στην θέση του και θα σκέφτομαι ...το... ήρθαν τα γατάκια να μας πάρουν την θέση μας. Στο σημείο αυτό να αναφέρω οτι ο Σβορώνος ήταν ένας μέσος που μπορούσε όταν ήταν σωματικά και ψυχικά καλά να σου γυρίσει το παιχνίδι μόνος του. Μάθαινες παικτικά πράγματα απο κείνον. Είχε ποδοσφαιρικό θράσος και εγωισμό. Ήταν παιδί της αλάνας με αστείρευτο ποδοσφαιρικό ταλέντο που πιστεύω ότι μόνος του αδίκησε τον εαυτό του.

Εκείνη ειδικά την εποχή δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις με τον τεχνικό που πράγματι τον Δεκέμβρη του άναψε το πράσινο φως να φύγει απο την ομάδα. Τελικά πράγματι στα χαφ στην πρώτη αγωνιστική εκτός με την Καλαμαριά για την ιστορία παίξαμε στα χαφ εγώ, ο Ηλίας Ράμμος, ο Ζόραν Γιέφτοβιτς, ο Ηλίας Μπέριος και ο Μιχάλης Βλάχος. Πήραμε την ισοπαλία με 0-0. Συνεχίσαμε με νίκη εντός με τον ΠΑΟΚ  με 2-0. Στο τρίτο παιχνίδι με τον Εθνικό Πειραιώς στο Καραισκάκη είχα την ατυχία και άνοιξα τον σύνδεσμο στο δεξί μου γόνατο. Ήταν βροχερός ο καιρός και σε ένα τάκλιν σύρθηκα και κόλλησε η τάπα του παπουτσιού στο πλαστικό του ταρτάν. Χάσαμε 2-0 για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα. Έμεινα εκτός σχεδόν τρείς εβδομάδες. και ενώ είμουν έτοιμος να επανέλθω και αισθανόμουν καλά στην απογευματινή προπόνηση της Τετάρτης 25 Οκτωμβρίου έγινε το εξής περιστατικό.

Ο Μανώλης ο Γκιζώρης - γιός του Χρήστου Γκιζώρη (παλαίμαχου ποδοσφαιριστή) - δεν είχε κουρέψει το χόρτο με συνέπεια νάναι πολύ βαρύς ο αγωνιστικός χώρος. Ενω είχαμε βγάλει το μεγαλύτερο μέρος από το προπονητικό πρόγραμμα και παίζαμε διπλό σε όλο το γήπεδο όπως πήγα να γυρίσω προς την άμυνα καταλαβαίνω να μπλοκάρει τελείως το δεξί μου γόνατο. Η ατυχία σε όλο της το μεγαλείο!! Το χειρότερο που μπορούσε να μου σιμβεί εκείνη την εποχή. Κι αυτό το λέω γιατί ο Γερμανός με γούσταρε πολύ και με προόριζε να με ξεκινήσει με τον Ολυμπιακό Πειραιώς. Το γόνατο δεν ξεμπλόκαρε. Είχε πέσει ο μηνίσκος μέσα στον χιαστό. Κανένας δεν κατάλαβε εκείνη την στιγμή την κρισιμότητα της κατάστασής μου. Πήγα σπίτι και κανένας από την ομάδα παράγοντας δεν πήρε να δει αν χρειάζομαι τίποτα. Ο μόνος που με πήρε τηλέφωνο ήταν ο συμπαίχτης μου Ανδρέας Μαγγιώρος. Όταν γύρισα στο σπίτι η μόνη μου έννοια ήταν να βρώ και να μιλήσω με τον ορθοπεδικό χειρούργο που μου είχε κάνει την αρθροσκόπηση στο αριστερό μου γόνατο 1 1/2 χρόνο πριν, τον Γιώργο Πρίφτη που ήταν και ο επίσημος γιατρός του αντιπάλου μας που θα παίζαμε την Κυριακη. Του τηλεφώνησα και αφού του εξιστόρισα τι είχε γίνει κλείσαμε ραντεβού για τις 7:00 το πρωί στο Ευγενίδειο Ίδρυμα. Το πρωί με πήγε ο πατέρας μου στον νοσοκομείο. Ο γιατρός στην ώρα του. Με εξέτασε και χωρίς δεύτερη σκέψη με ετοίμασε για το χειρουργείο. Όταν με έβαλε στο χειρουργείο μου λέει ο κύριος Πρίφτης... 

  -και που να ήξεραν εκεί στον Απόλλωνα ότι σου φτιάχνω το γόνατο ενώ την κυριακή παίζουμε αντίπαλοι!! 

  Τέλειωσε το χειρουργείο με την μέθοδο της αρθροσκόπησης. Καθάρισε το δεξί γόνατο αυτή την φορά από τον σπασμένο μηνίσκο που είχε χωθεί στον εμπρόσθιο χιαστό. Ευτηχώς δεν είχε πειραχτεί ο χιαστός και οι σύνδεσμοι μου ήταν γεροί. Απ' έξω ο πατέρας μου μόνο ευχαρίστησε τον γιατρό και αφού του είπε ότι πήγαμε καλά τότε εκείνος πήγε προς τον τηλεφωνικό θάλαμο του νοσοκομείου και τηλεφώνησε στον πρόεδρο του συλλόγου μας κύριο Αλαμάνο. Ο πρόεδρος έπεσε από τα σύννεφα γιατί δεν ήξερε και δεν είχε ενημερωθεί από κανέναν για μένα. Είχαν μία συνομηλία ολίγων λεπτών με τον πατέρα μου και μου ευχήθηκε περαστικά και γρήγορη ανάρρωση. Μετά το δικό μου περιστατικό υπήρξε μια έντονη αντιπαράθεση με το τότε ιατρικό επιτελείο που δεν γνωρίζαν για μένα. Ο τότε γιατρός μας ήταν ο ορθοπεδικός κύριος Κουδιγκέλης Ξενοφών που μετά από το συμβάν έκανε καιρό να μου μιλήσει γιατί δεν ενημέρωσα πρώτα εκείνον και πήγα κατευθείαν στον κύριο Πρίφτη. Κατά μία έννοια μπορεί να είχε και δίκιο όμως εγώ σαν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής εμπιστευόμουν τότε μόνο τον κύριο Πρίφτη για να μου πεί τι πρέπει να κάνω ακριβώς για το πόδι μου. Κανέναν άλλον.

Τα προηγούμενα αποτελέσματα δεν ήταν επιτυχημένα. Είχαμε δυό ισοπαλίες εντός με Λάρισα 0-0 και Άρη Θεσσαλονίκης 1-1 και ήττα μέσα στο Καυτατζόγλειο 3-2 απο τον Ηρακλή. Με τον Ολυμπιακό χάσαμε 1-0 δύσκολα και μετά κερδίσαμε εντός έδρας Πανιώνιο και Δόξα Δράμας με σκορ 3-2 και 1-0 αντίστοιχα. Μετά χάσαμε στην Κρήτη από τον ΟΦΗ και πάλι δύσκολα με 2-1.

  Ύστερα από έναν μήνα περίπου καταφέρνω και επανέρχομαι στην ενδεκάδα στις 3/12/89 με τον Ιωνικό Νικαίας αποσπώντας ισοπαλία 2-2 μέσα στην Νίκαια την 12η αγωνιστική. Τα αποτελέσματα μας σε όλα τα παιχνίδια της σεζόν 1989-1990 κρίνοταν στο γκολ. Το επόμενο παιχνίδι ήταν με τον Ολυμπιακό Βόλο στην έδρα μας που ήρθαμε 2-2 και έπαιξε αντίπαλος μας ο μέχρι πρότινος συμπαίχτης μας Χρήστος Βασιλείου. Παίχτης μεγάλου βεληνεκούς με τρομερά προσόντα. Δεν κατάφερε να εγκλιματιστεί στην ομάδα μας.

 Τον Δεκέμβρη του 1989 θα σηματοδοτήσει για μένα μια γνωριμία που θα μείνει για όσα χρόνια έπαιξα ποδόσφαιρο ο καλύτερος φίλος που γνώρισα στο ποδόσφαιρο. Ήταν ο Άρης Καρασαββίδης που μέχρι τότε έπαιζε στον ΠΑΟΚ. Ο Αλαμάνος κατάφερε και τον ένταξε στην ομάδα μας. Όταν εγκαταστάθηκε πλέον στην Αθήνα γίναμε αχώριστοι. Θα τολμήσω να πώ ότι είμασταν περισσότερο και από αδέλφια φίλοι - κολλητοί. Θα επανέλθω σε άλλο ξεχωριστό κεφάλαιο για το θέμα αυτό.

Με τον ερχομό του 'πόντιου' αποδεσμεύτηκε απο την ομάδα μας ο Νταβόρ Γιούρισιτς. Ένα από τα καλύτερα παιδιά που πέρασαν απ' την ομάδα μας. Ποτέ δεν είπε κακή κουβέντα για κανέναν. Ήταν άτομο ιπίων τόνων και ασχολείτο μόνο με την προπόνηση μέσα στο γήπεδο και τίποτα άλλο. Τίμησε το ψωμί και την φανέλα που φόρεσε στον συλλογό μας.

Στην Ξάνθη χάσαμε με 1-0 και έπειτα κάναμε ακόμα τρείς ήττες σερί. Με ΠΑΟ 0-1 , με ΑΕΚ 2-0 και με Λεβαδειακό 1-0. Κάναμε τέσσερις αγωνιστικές να σκοράρουμε! Φέραμε ισοπαλία στην έδρα μας με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς 1-1 και εκτός με τον ΠΑΟΚ με το ίδιο σκορ..

 Μετά από εφτά αγωνιστικές που δεν είχε σκοράρει η μεταγραφή του Δεκεμβρίου - Άρης Καρασαββίδης - ξέσπασε με τον Εθνικό σημειώνοντας τα δύο από τα τρία γκολ. Το άλλο ο Μιχάλης Βλάχος. Νικήσαμε μετά από τρείς μήνες ακριβώς!! 

Το ίδιο κάναμε και μέσα στο Αλκαζάρ με 2-3! Ένα παιχνίδι που προηγηθήκαμε με 0-3 στο 70΄λεπτό και ο Βασίλης Καραπιάλης προσπάθησε να το πάρει πάνω του το παιχνίδι και το έφτασε στο ένα γκολ διαφορά. Ειδικά το δεύτερο πέρασε την μισή μας ομάδα και μπήκε με την μπάλα κυριολεκτικά στα δύχτια του Νίκου Κουρκούνα. 

Ο φλεβάρης έκλεισε με ήττα από τον Ηρακλή με 0-2 μέσα στην ριζούπολη. Ο μήνας Μάρτης είχε μία τρομερή νίκη μεσα στου Χαριλάου με 0-1 με γκολ του Ιμρε Κάτσεμπαχ και χάσαμε στο γήπεδό μας δύσκολα από τον Ολυμπιακό. Ο επόμενος σταθμός η Νέα Σμύρνη που αποσπάσαμε ισοπαλία 1-1 με γκολ του Γιώργου Αθανασιάδη. 

  Στις 21 Μαρτίου του 1990 παίζουμε για πρώτη φορά σε ημιτελικό κυπέλου Ελλάδος. Μετά απο 23 ολόκληρα χρόνια ξαναβρίσκεται στην θέση αυτή. Το 1967 η ομάδα είχε χάσει τότε απο τον Παναθηναικό σε ένα και μόνο ματς που διεξάγετο με σκορ 2-1 (02/07/1967). Ο Απόλλωνας είχει συμμετάσχει μέχρι τότε σε έξι ημιτελικούς και αισθανόμασταν όλοι την κρισιμότητα των δύο παιχνιδιών με τον ΟΦΗ αφού ήταν και η πρώτη φορά από τότε που έγινε επαγγελματικό το ποδόσφαιρο που ο Απόλλωνας Σμύρνης βρίσκονταν στην θέση αυτή. 

Για να φτάσουμε όμως στους ημιτελικούς του κυπέλου Ελλάδος είχαμε κάνει την εξής πορεία. απο το Άυγουστο έως τον Οκτώμβριο παίξαμε σε έναν όμιλο με Δόξα Βύρωνα εκτός (0-0), Παναθηναικό εντος (1-4) το γκολ ο Νταβόρ Γιούρισιτς, Μακεδονικό εκτός (1-1) το γκολ ο Νταβόρ Γιούρισιτς και με Αχαική εντός (5-0) σκόρερς οι Μιχάλης Βλάχος , Ηλίας Ράμμος (2) και Νταβόρ Γιούρισιτς (2).

 Τα επόμενα μάτς κυπέλου ήταν με Βέροια  εκτός (0-1) πάλι με γκολ του Γιούρισιτς και (0-0) στην Ριζούπολη. Στον τρίτο γύρο συναντήσαμε την ομάδα του Χαραυγιακού. Η ομάδα της Ηλιούπολης έπαιζε την τότε εποχή πάντοτε πρωταγωνιστικό ρόλο στο πρωτάθλημα της Β΄εθνικής και είχε πολύ καλό και δυνατό σύνολο. Και στην ομάδα εκείνη υπήρχε η ιδιαιτερότητα ότι έπαιζε χρόνια ένας ποδοσφαιριστής που ήταν "ποδοσφαιρικά γεννημένος" μέσα στον Απόλλωνα ο Κώστας Αργυρίου. Ένας δυναμικός ποδοσφαιριστής με προσωπικότητα που άδικα δεν έμεινε στην ομάδα του Απόλλωνα και που συνέχισε την καριέρα του πετυχημένα στον Χαραυγιακό. Κάναμε παρέα και εκτός ποδοσφαίρου καθημερινά πίνοντας το καφεδάκι μας στην καφετέρια GEMELI ή παρακολουθώντας βόλλευ και μπάσκετ τα κορίτσια του Σπορτινγκ. Το παιχνίδι που παίξαμε εκτός έδρας στο γήπεδο του Μπραχαμίου - ξερό - στην πραγματικότητα έπρεπε να συντριβούμε στο πρώτο ημίωρο! Η αντίπαλη ομάδα μας είχε "χώσει" μέσα στην περιοχή μας και δεν μπορούσαμε να κάνουμε καθόλου παιχνίδι. Χάναμε στο πρώτο τέταρτο με 2-0 και ενώ μπήκε και τρίτο γκόλ κανονικό ο διαιτητής το ακύρωσε και γλυτώσαμε.. Στο 46' λεπτό ένα γκολ-ποιήμα του Ηλία Ράμμου μας έδινε ελπίδες για την ρεβάνς. Το παιχνίδι έγινε μετά από δεκαπέντε μέρες μέσα στην Ριζούπολη και η δυναμικότητα της ομάδος μας φάνηκε από τα πρώτα λεπτά με γκολ του Ζόραν Γιέφτοβιτς στο 6' κιόλας λεπτό και του Άρη Καρασαββίδη στο 57΄λεπτό. Η πρόκριση είχε επιτευχθεί. Στον επόμενο γύρο αντιμετωπίσαμε την Λάρισα και με δύο ισοπαλίες (1-1) το γκολ στο 35 ο Γιώργος Αθανασιάδης στην έδρα μας και (2-2) με γκολ πάλι του Γιώργου Αθανασιάδη στο 52΄και του Ηλία Ράμμου στο Αλκαζάρ καταφέραμε να πάμε στα ημιτελικά του κυπέλου Ελλάδος.

 Για μένα το παιχνίδι του ημιτελικού θεωρώ οτι είναι το παιχνίδι που θα άλλαζε την ζωή την δική μου - ποδοσφαιρικά - όπως και την ζωή πολλών άλλων συμπαικτών μου. Πολλές στιγμές στην ζωή μου έρχεται και ξαναέρχεται η ίδια στιγμή, η ίδια εικόνα...

  Έχουμε κάνει ένα πολύ καλό παιχνίδι σε μια φλογερή έδρα. Παρ' όλη την πίεση στο πρώτο τέταρτο και των δύο ημιχρόνων καταφέραμε και δεν είχαμε δεχτεί τέρμα απο τον ΟΦΗ. Μια ομάδα του Ευγένιου Γκέραντ που πατούσε καλά στον αγωνιστικό χώρο και είχε τρομερούς αυτοματισμούς. Μια ομάδα που πρωταγωνιστουσε κάθε χρόνο διεκδικώντας την έξοδό της στην Ευρώπη είτε από το κύπελο είτε από το πρωτάθλημα.  

  Έτσι φτάσαμε στο 87' λεπτό του αγώνα και έχουμε βγει στην αντεπίθεση από αριστερά με τον Άθανασιαδη να μου γυρνάει την μπάλα στην μικρή περιοχή και ενώ εγώ είμαι με την πλάτη στο τέρμα του αντιπάλου προσπαθώ να γυρίσω όλο μου το κορμί και να πλασάρω ενώ έχω πρόσωπο τον Άρη Καρασαββίδη που βλέπει ολόκληρο το τέρμα φάτσα του. Το αποτέλεσμα ήταν να διώξει την μπάλα με τάκλιν ο Νίκος Γκουλής που ήταν σχεδόν πάνω στην γραμμή του τέρματος. Ο Άρης οριόταν και δεν πίστευε πως δεν μετατρέψαμε αυτήν την φάση σε γκολ. Το παιχνίδι έληξε ισόπαλο (0-0) αλλά εμείς ξέραμε ότι μπορούσαμε να είχαμε κλέψει το παιχνίδι και να είχαμε αποδράσει με θετικό αποτέλεσμα. 

  Αφού είχαμε αποκλείσει την Λάρισα στον προηγούμενο γύρο και με βάση το θετικό αποτέλεσμα που είχαμε πάρει κάτω στο Ηράκλειο πιστεύαμε πώς μπορούσαμε να κάνουμε το θαύμα. Το σκεφτόμασταν όλοι - παίχτες, παράγοντες, φίλαθλοι - οτι μπορούμε να φτάσουμε στον ΤΕΛΙΚΟ. Αυτές τις δεκαπέντε μέρες μέχρι την ρεβάνς είμασταν όλοι στις επάλξεις. 

συνεχίζεται προσεχώς...

Χαλάρωση μετά από προπόνηση στο προπονητικο κεντρο της ΤΣΣΚΑ ΣΟΦΙΑΣ 1988
Βλάχος Μιχάλης - Κουρκούνας Νίκος - Ράμμος Ηλίας - Αποστόλου Γιάννης - Σβορώνος Δημήτρης

ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1988-1989

Η ομάδα του Απολλωνα βρίσκεται και πάλι μετά από έναν χρόνο στην Β΄ Εθνική στα σαλόνια της Α' κατηγορίας. Προετοιμασία στην Βουλγαρία.

ΑΠΟΛΛΩΝ - ΟΦΗ = 3-1 25/11/1990

ΠΑΟ - ΑΠΟΛΛΩΝ = 1-2 ΔΙΠΛΟ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 24 ΧΡΟΝΙΑ

ΑΠΟΛΛΩΝ - ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ = 1-3

ΑΠΟΛΛΩΝ - ΚΟΡΙΝΘΟΣ = 1-0

ΔΟΞΑ ΔΡΑΜΑΣ - ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΘ. 2-1 ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1989 - 1990

Φιλικά,

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Σχόλια

06.09.2021 22:29

Ανδρικοπουλου Μίνα

Τι μου θύμησες....
Ένα από τα κορίτσια του Πανιωνίου...

30.05.2021 06:31

Νικος Νικολαιδης

Mια πολυ ενδιαφερουσα ακτινογραφια ποδοσφαιρικης εποχης - γραμμενη με ειλικρινεια, ευαισθησια και σοβαροτητα. Πολλα μπραβο στον Γιωργο Εμμανουηλ !

04.05.2021 12:10

Χρήστος

Χαίρομαι πολύ που σας «γνωρίζω» !
Θαύμασα τον Απόλλωνα της εποχής σας !
Με ενδιαφέρει η συλλογή σας του Subbuteo ...θα χαρώ πολύ να καταφέρουμε να τα πούμε από κοντά
( 6945287659 ).
Χρήστος

21.04.2021 17:33

Giorgos Ntamato

Καλησπερα σας,διαβαζοντας την ιστορια σας εκανα ενα γρηγορο flashback στο παρελθον,συντομο μεν ομορφο δε,παρολ αυτα ο λογος που σας γραφω αφορα καποια πραγματα που πουλατε στο ebay κ μ ενδιαφερουν

23.06.2020 13:18

ΛΑΜΠΡΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Χαίρετε αγαπητέ μας κ.Γιώργο.Ειμαι Απολλωνιστής από το 1986.Έχω περί τις 10 βιντεοκασέτες με γκόλ του Απόλλωνα από το 1990 έως το 1996.Αν τς θέλετε να δώσουμε ένα ραντεβού να σας τις δώσω.
698 5807653

23.06.2020 13:34

manolo the best

θα χαρώ να τα πούμε από κοντά.

20.12.2019 23:50

Παόκι

[...] και τον "αντίπαλο" οπαδό στα 10μ. Τυχερός που τα έζησες από μέσα! Ελπίζω η ζωή να σε αντάμειψε, γιατί η μπαλίτσα αποκλείεται. Υγεία! Ένα Παόκι.

20.12.2019 23:48

Παόκι

[...] μας έκαναν να ταυτιζόμαστε με τους παίχτες και να μην τους βλέπουμε ως μισθοφόρους, χωρίς κουλά αυτογκόλ και κόρνερ της πλάκας, με οπαδικές εκδρομές, σπόρια, φελιζόλ στο τσιμέντο [...]

20.12.2019 23:45

Παόκι

Παλίκαρε, μπράβο για τον κόπο σου, για το ήθος σου, την καλλιέργειά σου. Γλυκό, ρομαντικό τεκμήριο μιας εποχής με το αυτί κολλημένο στο ράδιο, με πενταετή και βάλε συμβόλαια που ως οπαδούς [...]

24.05.2022 08:05

ManoloTheBest

Νάσαι καλά!! είναι κάτι πολύ απλό και μέσα από την πραγματική ποδοσφαιρική ζωή μου θέλοντας να δώσω στα νέα παιδιά που "μπορεί" να το διαβάσουν να μάθουν ότι όλα δεν είναι ρόδινα και θέλουν κόπο.

12.12.2019 17:07

Ευγένιος Ιωαννίδης

Ένα κείμενο-ταξίδι στον κόσμο του ποδοσφαίρου.
Μπράβο Κε Εμμανουήλ!!!

24.05.2022 08:02

ManoloTheBest

Σας ευχαριστώ πολύ. Σε πολύ λίγο έρχεται η συνέχεια..

22.11.2018 11:35

Tolis Picoulidis

Τρομερη προσπαθεια συνεχισε,οπως σου ειπα αναμενω την συνεχεια

22.11.2018 12:40

manolo the best

Σε ευχαριστώ πολύ Τόλη Πίκου !! Κάποιες φορές οι αλήθειες πρέπει να λέγονται. Μην φοβάσαι να την πείς όσο κι αν πικράνεις ή πληγώσεις μερικούς.

10.11.2018 20:13

Φράγκου Παναγιώτης

Γ ιώργος φίλε πολύ όμορφες ιστορίες οι προπονητές σας Ασημακοπουλος και Φράγκου πάντα αγαπούσαν τον Απόλλωνα και στήριζαν τα παιδιά που προέρχονταν από τις ακαδημίες τα ελληνόπουλα

17.11.2018 09:07

manolo the best

Να είσαι καλά Παναγιώτη. Πραγματικά ο πατέρας σου ήταν ένας γνήσιος Απολλωνιστής.

06.11.2017 13:34

Βαγγέλης Ζαρδής

Οι φίλαθλοι της ομάδας παλαιοί και νεώτεροι θα έχουν την ευκαιρία να μάθουν από κοντά όλα αυτά που με μοναδικό τρόπο γράφεις.
Θα είναι μια μεγαλειώδη βραδιά για όλους πιστεύω.

24.05.2022 08:01

ManoloTheBest

Υπήρξε μεγάλη αναμονή όμως αυτό το καλοκαίρι πολλοί θα αναρωτηθούν και πολλοί θα πικραθούν απο τα γραφόμενα...

03.07.2017 22:11

Web Master Apollonistis

Πολλά μπράβο και συγχαρητήρια για την ιστοσελίδα, περιεχόμενο που αξίζει να διαβαστεί ξανά και ξανά, συνεχίστε την προσπάθεια.

24.05.2022 07:57

ManoloTheBest

Ήταν μεγάλη η αναμονή , όμως... έρχεται η συνέχεια που άλλους θα τους κάνει να αναρωτηθούν και άλλους θα τους πικράνει..

29.05.2017 15:16

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Σε ευχαριστώ πολύ θα υπάρξει συνέχεια.